|
< terug
De speelbal
Het was een zwarte Citroën traction avant die stopte voor de poort van het klooster dat in de buurt van de beruchte paraplu lag in Breda. Een dame en heer stapten uit, zij met zwarte handschoenen hij een grijze hoed op zijn hoofd.
Verder waren deze man en vrouw deftig gekleed zoals dat op het eind veertiger jaren van de vorige eeuw mode was. Zij droeg een bruin mantelpakje met bruin laqué schoenen, hij in een grijs kostuum met bijpassende das.
"Aha! Daar ben je dan" zei de man en nam de knaap als ging het hier om koopwaar, in ontvangst. De jongen niet blij met deze beslissing volgde gedwee het stel dat hem tot aan het voertuig bracht. Het kind nogal klein voor zijn leeftijd had donkerbruin bijna zwart krullend haar en zag er verder verzorgd uit. Het was niet zijn eerste afscheid uit een vertrouwde omgeving, maar het bezorgde hem toch telkens weer een wee gevoel. Het bundeltje met kleding dat hij mee naar buiten had mogen nemen en naast hem op de stoep stond, werd door de man opgepakt en op de achterbank neer gegooid. Ook het blikken doosje waarop met koeienletters De Gruiter stond en waarin allerlei prulletjes van de jongen ondergebracht waren werd met een smak op diezelfde bank neer gegooid. Dat het hier om een waardevol opbergdoosje ging kon die man niet weten, maar voor de die jongen was het wel zo. Hierin lagen foto's van mama en van zichzelf maar dan wel op school waren gemaakt. Het beertje dat van mama was, was er niet bij, en dat zei de jongen dan ook maar als reactie daarop hield de vrouw het portier open en gebood hem om in te stappen.
"Kruik er maar in en niet meer zeuren, begrepen!" Ze had een streng opzicht zo met de haren tot een knot gebonden en een bril die meer weg had van draad en jampotglazen. De jongen klapte als een ouderwets scheermes dicht en sloeg zijn ogen neer. Het portier werd met een klap dichtgegooid en even later stapte zij ook in en riep alsof ze een paard mende,
"Karre maar".
De Citroën zette zich in beweging en de jongen had zich gedraaid om nog een glimp van zijn gewezen verblijfplaats op te vangen maar hoorde de berispende woorden van die strenge mevrouw,
"Wat heb ik gezegd? Niet met de schoenen op de bank!"
"Ik zit op m'n knieën"! mevrouw riep de jongen verongelijkt maar kreeg verder geen commentaar na een tijdje vroeg de mevrouw;
"Heb je al eens in zo een auto gezeten", en richtte zich dan tot de man achter het stuur;"heb je zijn plunje meegenomen:" recht door kijkend beantwoordde hij haar vraag met een ja knik. Het jongetje antwoordde
"Ja mevrouw vroeger in Belgisch Eisden en het was ook dezelfde auto en diezelfde zwarte kleur". De man stak een sigaret aan zonder het raam open te draaien waardoor het jongetje op de achterbank begon te hoesten.
"Dat begint al goed"zei hij verongelijkt, maar ook de vrouw had er last van, dus opende hij het zijraampje waardoor het vreselijk tochtte.
"Heb jij in België gewoond vroeg de vrouw heel verbaasd daar weet ik niets van, of ben je uit je duim aan 't zuigen. Het jongentje antwoordde heel verbaast
"wat bedoelt u mevrouw ik begrijp u niet, ik zuig niet meer op mijn duim". Laat maar zitten was haar antwoord.
Tijdens de rit die meerdere uren in beslag nam werd er geen notie genomen van het kind achterin het voertuig. Hun gesprekken gingen over van alles en nog wat maar het jongetje achterin werd niet erbij betrokken. Halverwege de rit werd even gestopt om te gaan plassen in een treinstation, de jongen moest met de man mee, maar verder deze trok zich niets van hem aan. De jongen had al meerdere malen gevraagd waar deze reis zou eindigen maar kreeg telkens hetzelfde antwoord
"Dat zul je wel zien als we aankomen"
feedback van andere lezers- Runner
Een verhaal dat een tipje van onverschilligheid/ongevoeligheid belicht of om een vervolg vraagt!
Inderdaad nog eens rustig overlezen en je ontdekt wat stijlfoutjes.
Hoeselaar: Beste ik heb nog steeds problemen met de Nederlandse taal omdat ik in het Duits ben opgevoed.
Heb me pas na mijn 65ste voor het nederlands als taal gekozen.
Gelukkig leer ik nog elke dag bij en ben blij met elke vordering
Willy - Wee
Triest beeld, maar mooi verhaald, Willy.
x
Hoeselaar: Dank je wel Wee leuk dat je me las
Willy - ivo
knap verwoord ... en het is idd een verschrikkelijk beeld
Hoeselaar: Ben blij dat je het gelezen hebt en met een uitstekend beloonde
Willy - Dora
Ook toevallig, (over dit item heb ik vandaag een column geplaatst) Pakketjes, speelballen, een kind moet met zich laten doen, het blijft pijnlijk.
Even nalopen op wat onnauwkeurigheidjes, verder een goede illustratie
Hoeselaar: Zal het zeker even overlopen Dora, bedankt in ieder geval voor het lezen en reageren
Willy - hettie35
Er straalt triestigheid uit maar mooi geschreven,
groetjes Hettie
Hoeselaar: dank je voor dit mooie compliment, heerlijk dit van je te lezen
Willy - GoNo2
Zoals gewoonlijk weer eens genoten van je schrijfsel...
Hoeselaar: Dank je wel voor het komen lezen, ja kinderen hebben geen verhaal
Willy
|
