Volg ons op facebook
|
< terug
Kaneelstokken
Het was haar wwweetje waardoor ik weg vloog. Zomaar
Naar één van de gelukkigste periodes in mijn leven waar ik graag aan terugdenk.
Wat heb ik toen genoten van de vrijheid, mijn kind en het feit dat het leven was als een pijp kaneel.
Ik hoefde maar te likken en ik proefde het geluk op mijn tong, rond mijn hart en in mijn zingende keel.
Voelde en hoorde het alsof het in mijn vezels werd gestanst, met zon, regen en door alle sterren aan het firmament, dag en nacht. Ik hoefde niet eens te hopen dat ik die sterren ooit zou zien vallen.
Dat had ik jaren eerder al meegemaakt, die zwoele nacht aan het strand van het Griekse eiland Skiros.
Alles leek destijds een zegen, maar dat bleek achteraf erg afhankelijk te zijn van mijn eigen perceptie.
Men vond dat ik gevloerd moest wezen, het tegendeel was waar. Vrij was ik en geldzorgen waren er niet. (bijstand, ik kon/mocht de tijd nemen totdat ik weer aan het werk moest.) Wat was er mooier dan van je kind genieten en dat alles voor eeuwig in me op te nemen. Haar te zien ontwikkelen. Die jaren kwamen nooit meer terug en gelukkig was ik me dat dondersgoed bewust. Kleine tandjes, wuivende handjes. Het eerste woordje was niet mama maar "koekiehie" met de achterkant, dat hie, mooi omhoog gebogen. Haha. Snoep kreeg ze maar zelden en mij zag ze altijd. De wiebelkontige stapjes. Destijds dacht ik dat ik er prentenboeken van zou maken. Het is iets anders gelopen maar ik ben nog steeds blij die beelden op te kunnen roepen. Lachen en leren. Liefdevol moederen. Ik had uiteraard ook door kunnen blijven hollen maar koos ervoor om er de tijd en de rust voor te hebben. Wij twee, zwieren op 'The winner takes it all' door de bijna lege woonkamer met de kist van mijn opa, de halve bank en wat planken met boeken. Plus die idioot luxe dure stereotoren, gekocht van de helft van mijn helft van de verkochte auto. De leegte die anderen armoedig vonden? Ik zag dat niet want zij giebelde daar, kroop er frank en vrij door de weelderige ruimte en de dure modieuze meubels waren gelukkig weg. Die kon ze niet meer beschadigen toen ze met alles overal op wilde timmeren en de vloerbedekking was lekker zacht. Wij wiegden of walsten op muziek, op de lach en rust en regelmaat. Niemand kon ons dat afpakken en de meewarige of medelijdende blikken liet ik langs me afglijden. Men wilde me verdriet aanpraten, of woede, voorspeldde dat de geluksballon knappen zou. Hij is inmiddels wat gehavend, verschoten en verlept, maar nooit ontploft.
Dat ik op mijn manier leef en ervaar brengt anderen wel in verwarring.
Zodra ik niet reageer zoals men dat het juiste vindt (lees: zoals men dat zelf doet) ben ik gek, over het paard getild, een slons, abnormaal of wijsneuzig, arrogant dan wel wereldvreemd. Jammer dan, zolang ik er maar gelukkig mee ben. Zodra het met dat geluk even niet lukt trek ik wel bij iemand aan de bel en dat doen pessimisten vaak niet. Aanval is de beste verdediging past niet goed in mijn harmoniemodel.
Hoe durf ik te genieten waar anderen in de put kruipen?
Dat vroeg ik me destijds niet eens af. Het leek mij zo'n zinloze tijdverspilling om me tandenknarsend te focussen op wat weg was en wie weet, kwam er wel iets veel leukers voor in de plaats. In de tussentijd was het fijn om tevreden (te vreden) te zijn met wat ik wel had. Ik ben best blij dat ik dat nog zo doe. Zodra iets bevrijd voelt lijkt het mij logisch daarvan te genieten. Wat voelt als verraad geeft natuurlijk een tijdje de noodzaak om te treuren. Méér ook niet. Alles hangt af van de wijze waarop je in het leven staat. Ik laat hen kletsen die beweren te weten hoe ik moet voelen of zien. Klagers, azijnpissers of woedende bommen maken van hun leven de strijd die in hen zit. Jammer dat zij het niet aan kunnen zien dat ik uit het mijne haal wat er in zit: Vrede en lef. Ik wens hen vaak mijn visie toe, maar meestal zijn ze doof.
Stiekem mompel ik dan wel eens: "Pas jij maar op, het geluk ligt op de loer!"
feedback van andere lezers- badstop
Een van de gelukkigste tijden in mijn verleden was dat we in een houten keet woonden en in de bijstand zaten, door allerlei omstandigheden. Houtkachel, volkstuin, zuinig zijn, maar bij god wat hebben we gelachen. Nu zijn we ook gelukkig, maar anders. Kleinkinderen, boek geschreven, gewoon samen zijn met zijn tweeen op de bank zitten.
Dora: Ja, Ik deed het ook van de bijstand, maar wat had je nou nodig? Dank je - Wee
Jij bent wie (die) je bent, een ander is dat ook, prima toch?
Jaaaa, die kleinekindertjesjaren, wat een heerlijke tijd.
Maar zo snel voorbij!
x
Dora: Ja, zo voorbij gegaan, dank je - Mistaker
Wat een heerlijk verhaal om midden in de nacht te lezen, slapeloos maar tevreden, luisterend naar nieuw ontdekte muziek, schrijvend...
G
Dora: En dan te bedenken dat jouw wwwtje de aanleiding was, ha ha..
Oef nieuwe muziek??? Dank je - Runner
Mooi als de zon in jou schrijft!
Dora: De lente waait in mij,
mooie herinneringen dragen je door heel veel winters heen. Dank je.
|
