Volg ons op facebook
|
< terug
Speelbal 4
"Tuut tuut tuut jonge man, ook al ben je klein van stuk ben je toch geen kind meer. Ik lees dat je bijna 13 bent en je ouders in Maastricht wonen, klopt dat"?
Bertje nog steeds sterk onder de indruk van zojuist knikte met zijn hoofd, en zei bijna onhoorbaar "ja" Het liefste zou hij nu in een hoekje willen kruipen en nooit meer te voorschijn komen.
"Ik heb je niet verstaan, zei ze nu in een iets gedemptere toon, je moet wel recht staan als je tegen me praat, en me recht in mijn ogen kijken. Ik lees ook dat je al zowat overal gewoond hebt, zelfs in Duitsland en in België, hoe kwam dat zo? Hoe kwam het dat men je naar de paters in Breda bracht, weet je dat nog? Ook dat je het daar zeer bont maakte en je daarom naar hier moest komen"? Nee, Bertje wist niet waarom dit allemaal zo gelopen was. Er brak een snijdende stilte aan, waarin alleen de klok rechts aan de muur het voor het zeggen had.
"Wat was er bij de paters gebeurd dat men je daar niet meer hebben wilde? Je weet toch waar ik het over heb, nu spreek op!
Bertje begreep het eigenlijk ook niet zo goed maar hield zijn kaken op elkaar. Hij had toch enkel tegen de pater overste gezegd dat die jonge pater hem teveel tegen zich aandrukte en soms een kusje op de wang gaf. En weer speelden andere beelden door het hoofd van toen hij vanuit Keulen over de grens naar Nederland werd gesmokkeld, en daar in de handen van militairen viel. Bertje werd toen en dat was op het eind van 1945, naar een bunker in Mönchengladbach gebracht waar Nederlandse militairen in gekazerneerd lagen. Een man in een bruinkakikleurig uniform en een kepie op sprak tegen de jongen maar die begreep geen jota van wat die man zei. Daarop werd de jongen in een gesloten cel gebracht waar hij in overnachten moest tot men hem de morgen daarop ondervragen wilde.
Bertje's moeder werd direct na de capitulatie van het derde rijk beschuldigd van voor de vijand gespioneerd te hebben, en daarop in Nederland gevangen gezet. Na twee maanden werd ze vrij gelaten omdat men geen bewijzen tegen haar vond en er achter kwam dat Bertjes vader achter dit complot stak. Bertjes moeder wilde haar enige zoon bij zich hebben maar mocht Nederland nog niet verlaten en daardoor kwam ze op het idee hem over de grens te laten smokkelen. Zodoende dat bertje daar verzeild raakte.
Een bewaker die het Duits machtig was probeerde het ventje gerust te stellen door hem te zeggen dat hij deze nacht niet allen was maar dat niemand hem kwaad kon doen want daar zorgden de vele militairen wel voor die de bunker bewaakten. Diezelfde nacht kwam er echter een andere man zijn cel in die heel in het duister lag en betastte Bertje van onderen. Bertje wilde dit niet en schreeuwde zijn longen uit het lijf maar blijkbaar was er niemand dan die viezerik en kreeg van hem een ferme mep in zijn gezicht. Hij moest die man bevredigen, ook al begreep hij niet wat dit zeggen wilde en waarvoor dit diende. De beelden die daarop volgden en de verschrikkelijke lijfgeur, het gevoel te stikken en de ruwe kleding die de man droeg en in zijn gezicht schuurde, werden op dat moment in Bertje's geheugen gegrift. Toen moest hij toch naar een soort inquisitie panel komen en daar werd hij voor twee weken voor dood verklaard. Dat wilde Bertje nooit meer meemaken dat was zelfs achteraf en gezien door de bril van een weldenkend volwassene veel te hard voor een kind geweest. Ander jongens moesten zich 's morgen gezamenlijk wassen en dan werden de oren en de handen nagekeken. Dan was er het sport half uurtje en dan een stevig ontbijt.
Bertje moest zich onder in de kelder wassen en dan aan de trap naar boven wachten tot allen gegeten hadden en wat dan overbleef was voor hem. Niemand mocht met hem praten, geen pater noch de jongens. Hij mocht naar buiten maar ook niet naar school die in het gebouw lag
Bertje bestond voor niemand nog. Onder in de kelder waar een matras werd neergegooid, mocht hij de nacht doorbrengen. Niemand vroeg naar hem. Bertje kon opstaan wanneer hij dit wilde, hij had geen notie van tijd. Alles gebeurde in het volledige duister, Bertje bestond gewoon niet meer. Deze beelden speelden door zijn hoofdje maar durfde dit niet te zeggen want hij wilde dit zo snel als mogelijk vergeten.
"Nu komt er nog wat van, vroeg de zuster, of moet ik het stukje voor stukje uit je mond halen"?
feedback van andere lezers- Wee
Ja, bijna te erg om te lezen is het, Willy.
Zo'n kind nog ...
x
Hoeselaar: Tot voor kort waren deze beelden ook in Roemeniê schering en inslag, gelukkig is daar ook een kentering te herkennen
Willy - Dora
Zo'n mooie illustratie: waarin alleen de klok rechts aan de muur het voor het zeggen had.
Je zult het maar voor je kiezen krijgen, als jonge knul... afhankelijk zijn en geen rechten hebben...
Hoeselaar: Bedankt Dora dat je me volgt, ja dit waren tijden die men beter vergeet maar sommige beelden blijven hangen en knagen de ziel stuk
Willy - ivo
te erg om lezen, zo aandoenlijk goed gedaan
Hoeselaar: Dank je voor het komen lezen, het is en blijft een verhaal
Willy - Mistaker
Wat heftig zeg!
Groet,
Greta
Hoeselaar: Vind het fijn dat je me volgen blijft, waarvoor dan ook mijn dank.
Willy - GoNo2
Het zet me aan het denken...
Hoeselaar: Ben niet verbaasd Noêl, leuk dat je me volgen blijft
Willy - Runner
Met huivering gelezen!
Hoeselaar: Nog wel met huivering maar ik kan er goed in komen, bedankt dat je me volgde
Willy - hettie35
Hier krijg ik koude rillingen van, zo heftig. Het kind zou voor z'n leven verknipt raken.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Ja ik moet Bertjes verleden mee laten spelen want zonder dat kan ik zijn karakter niet die vorm geven die hem zo typeert
Willy
|
