naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

ORANJE MAAN IN VOLLE ZEE

door engeltjemk

Ze stond te turen over de zee heen. Haar handen op de koude ijzeren hekkens die moesten voorkomen dat iemand van de achtersteven in het schouwspel van zee en golven zou verdwijnen. De maan kleurde oranje in de donkerblauwe nacht die verlicht werd door een flauwe sterrenhemel. Haar jurk had de ongemanierdheid steeds weer omhoog te willen waaien in de stevige zeebries. Toch was ze dankbaar voor die zeebries. Hij maakte dat haar haren rond haar oren zwiepten zodat ze zich voelde leven. De groene afgepelde verf knetterde onder haar hoge hielen telkens ze een klein beetje van positie veranderde. Voor elke toeschouwer was ze het perfecte plaatje van een vrouw die wachtte tot de liefde haar zou inpalmen op deze winderige zomeravond. Enkel de sluimerende herinneringen aan de man die ze twee weken geleden had verlaten lagen diep onder haar vel te waken om zo een prachtig moment te verstoren. Ze was een trouwe hond geweest. Steeds haar principes van de liefde trouw gebleven en dat maakte nu dat ze zich slecht voelde in haar vel. Goeie bedoelingen en liefde hadden het niet gewonnen. Ze waren allen tevergeefs geweest en hadden haar bijna laten verdrinken. Daardoor wist ze nu niet meer wie ze was. De persoon die daar stond was iemand die zich verzette tegen zichzelf omdat ze het jaren niet was geweest. De theatervoorstelling die ze jaren alleen had opgevoerd omdat ze had gedacht dat het zo behoorde in de liefde maakte dat ze haar rol niet kon loslaten. Alsof het te riskant was weer zichzelf te worden. Ze probeerde en vocht daarvoor, maar de rol had haar met momenten nog steeds in haar macht. De ironie van het alles was dat hetgeen dat haar redding was geweest nu achter haar stond te wachten op een moment van verlichting. Hij had haar die verlichting gegeven door naar waarheid te spreken en te vertellen wie ze was geweest voor ze de andere man kende. Hoe graag ze hem ook wou aankijken het lukte niet. De waarheid die ze in haar hart zou vinden door in zijn ogen te kijken was nu nog te zwaar om bij de andere gedachten te nemen. Dat kon ze hem niet aandoen. Ze wilde niet dat hij zou verdrinken in haar verwerkingsproces. Innerlijk schreeuwde haar hart hoe graag ze weer op hem verliefd wou worden door in die mooie ogen te kijken. Op het alles wat hij ooit voor haar geweest had. Één zinnetje liet haar voor de eerste keer kiezen. Nadat ze volmondig 'Ja.' antwoordde sloeg hij zijn veilige armen om haar heen en warmte stroomde naar haar hart. Meteen maakte het duiveltje in haar geweten dat ze zich schuldig voelde tegenover hetgeen waar ze aan was ontsnapt. Alsof ze die lieve armen niet verdiende. Ook al wist ze dat hetgeen ze achtergelaten had nooit meer zou terug komen, het duiveltje maakte haar bang. Die schrik liet haar beginnen over de maan die oranje zag. De reden was dat er teveel ozon in de lucht zat. Hierdoor had de maan de illusie een andere kleur te hebben dan het mooie maagdelijke wit. Een tweede zin liet haar hart weer verwarmen en voorzichtig werden zijn lippen op de hare gedrukt. Schuldgevoel maakte echter dat ze niet kon terug kussen. Hoe graag ze dat ook had gewild ze kon het niet. Ze wilde hem niet meetrekken in haar ondergang. Daarvoor waren zijn lippen te lief. Te lief en te gewild. Ook al was het alles wat ze ooit had gewild het was geen reden om hem te laten slecht voelen door haar vermoeide gedachten rond het verleden. De tijd zat haar tegen. Tijd die te lang had aangesleept. Die het haar nog niet had gegund om hem, de vorige, uit haar hart te bannen. Diegene die nu zijn lippen op haar had gedrukt hoorde er te zitten nu. Waar hij altijd had gezeten en waar ze het nooit had tegen gezegd? Jaren waren voorbij gegaan en ze had steeds dat vuur in haar hart gevoeld voor hem. Nu was hij daar en werd de hitte getemperd door smeulende as. De dag erna zou ze naar die hitte verlangen alsof het haar adem was terwijl hij het ijskoud zou hebben. Ijskoud door haar frisse verschijning de dag ervoor. Door de oneffenheden die in haar hoofd zaten als een doolhof. Tot ze de weg zou weervinden zou enkel de oranje maan boven de golven kunnen vertellen wat het echt was geweest. De zee zou zijn geheim niet prijsgeven. Tussen de vergankelijkheid van de schuimpjes op de golven had er even een lichtje gedobberd. Een lichtje als een sterretje dat net geboren was. Waar dat sterretje naartoe zou gaan kon niemand ooit zeggen. Zoals het water stroomt zou ook de herinnering stromen. Er was niets meer aan te doen. En zij... Zij wachtte elke nacht op de oranje maan en hoopte er in te kunnen verdrinken...

feedback van andere lezers

• Hoeselaar
  Knappe verteltrant
  
  Willy
• hettie35
  Heel fijn geschreven en vlot lezend,
  groetjes Hettie
• ivo
  idd wat Dora schrijft is terecht ...
  en wow, wat een stuk ...
  
  en nu een grapje :
  een ongemanierde wijze dat de wind de jurk doet opblazen?
  hahaha perceptie over wat ongemanierd is he ..
  als het een mooie vrouw is (wat voor 99% altijd is) dan vind ik dat niet zo ongemanierd hoor hahahaha .. en als alles mooi gewassen is dan is het zelfs niet eens vuil ..
  engeltjemk: hihi
• Ivan
  Het is een mooi drama geworden, graag gelezen , en Ja
  Hier en daar een nieuwe allinea beginnen, vr/gr Ivan
• Dora
  Het is een pakkend geheel.
  Petje af.
  Hier en daar een nieuwe allinea beginnen?
  Dan komt er wat nadruk op één en ander. In het blok tekst is zoveel waardevols (waar een wereld in verscholen gaat) 'verstopt'