naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

NATUURLIJK

door engeltjemk

Een sombere nacht waarin mist en triestheid de setting was voor de komende uren voelde hoe een een gitzwarte kraai zijn weg zocht door de lucht. Zijn vleugels deden de mist even uiteen deinen waarna een minuscuul spoor van zijn vliegwerk achterbleef in de herinnering van de nacht. Alles was rustig en enkel de klokken van een vervallen kerkje aan de rand van de stad verstoorden de stilte. De kraai zocht naar wat hij toen nog niet vinden kon. Wat er in zijn hoofd omging was een raadsel voor alles dat bestond. Het mysterieuze beest zweefde maar rond als een bondgenoot van de duisternis zelf. Uiteindelijk werd een witte berkenboom zijn rustplaats. Daar vouwde hij zijn vleugels rond zijn lijf en klauwde zijn poten in een tak. Zijn uitzicht was een verlaten grasveld waar onkruid weelderig tierde. Slierten mist hadden zich rond het gras geweven als een prachtige donkere abstracte tekening. De witte berk was koning op dit terrein en torende hoog boven de vlakte uit. Kraai rustte en genoot van de nacht. Net toen hij het veilig achtte zijn korte slaapje te doen hoorde hij een kreet die zijn veren deden trillen. Zijn vleugels klapten uit en zochten zich een weg in de mist. Als een zwarte schaduw ging hij zwevend op zoek naar de reden waarom zijn rust werd verstoord. Twee gestalten werden voorzichtig zichtbaar naarmate hij dichter kwam. Een uitstekende rots was de ideale landingsplaats om te zien wat er zich daar afspeelde.
Weer volgde een kreet. Met zijn gitzwarte ogen had kraai nu alles zien gebeuren. Zij had hem vermoord. Met haar scherpe klauwen had ze hem verscheurd. Bloed hing aan haar lip en sensueel likte ze er eens aan. Er was niets aan haar gezicht dat vertelde over spijt. Enkel een voldane blik was te bespeuren. Haar soepele lichaam draaide zich om te kijken wat ze had gedaan. In haar ogen zag je de trots van haar daad. Trots omdat ze op voorhand had geweten dat ze het kon. Ze ging door haar knieën om het dode lichaam van dichterbij nog eens te bekijken. De zweem van bloed kroop in haar neus en een rilling van plezier krulde haar rug van boven tot beneden. Hierdoor had ze zin om haar bebloede klauwen te proeven en dat deed ze dan ook. Heel sereen begon ze elke druppel af te likken. Tijd leek stil te staan bij dit ritueel. Kraai was alles aan het gadeslaan. Hij was niet bang van haar. De moordzucht die door haar lijf was gegaan was gestild. Hierdoor was hij veilig. Ze keek hem aan met haar fel blauwe ogen. Even bestudeerde ze hoe kraai daar op de rots zat. Daarna herinnerde ze zich wat ze had gedaan en keek omlaag naar wat haar prooi was geweest. Nog steeds was er geen greintje spijt te bekennen. Zonder dat ze het zei zag je aan alles wat ze deed dat ze altijd een jager was geweest. Sterk en sierlijk. Vlug en elegant. De nacht was haar bondgenoot zoals dat ook was bij kraai. Duisternis verhulde haar daden en zo kon ze altijd in stilte verder moorden. Kraai wist dat hij als getuige niet veel kon uithalen. Ze zou elke nacht gewoon weer doen wat ze vannacht had gedaan. Toen de klokken voor een tweede maal te horen waren in de verte besloot ze dat het tijd was om verder te gaan. Tijd om het verlaten veld te laten voor wat het was. Ze zou deze plek herinneren samen met kraai. Het was een uitgelezen plaats om te doen wat ze deed. Elegant liep ze naar het lijk. De kattin nam hem tussen haar bek en zou de muis morgen met veel plezier als vieruurtje oppeuzelen...

feedback van andere lezers

• hettie35
  Mooi spannend geschreven,
  groetjes Hettie
• Dora
  Goede stijl, spannend verhaal, wat willen we nog meer?
• ivo
  de natuur is wreed, voor vele mensen, moesten ze het kunnen zouden ze deze wreedheden met een wet verbieden, terwijl het enkel hun natuur is om wreed te zijn
• julien_maleur
  boeiend
  JM