|
< terug
Mijn straatje
Eens goed rondgekeken in mijn straatje en alles eens grondig ontleedt, weinig verkeer is er sowieso, rust alom.Voor velen zou het een saai aanzicht hebben daar ben ik bijna zeker van en als ik heel eerlijk ben was het bij mij niet anders toen ik hier een eerste keer kwam kijken naar het prachtig stuk bouwgrond met het kleine boerderijtje dat er stond destijds.
Ik was verloren voor de stilte, ik was verkocht voor al het groen en ergens wist ik al dat de tijd hier was blijven stilstaan, dat de mensen hier nog tijd maakten voor elkaar, dat er nog oprechte vriendschap was hier in mijn toekomstige straatje. Putten en kuilen in de weg maakten het beeldje compleet, oudere huizen die tegen elkaar aanleunden alsof ze steun zochten bij elkaar, mijn gebuur zijn zwartgerookte schouw staat schuingezakt nu waarschijnlijk al meer dan tien jaar.Mijn naaste gebuur bakt wekelijks zijn grote broden in een buitenoven zoals het eertijds gedaan werd, en omdat het hier gebakken is noemt hij het echt boerenbrood zo zeker is hij ook van ons monopoly op het boerengedoe.
Mijn buurvrouw is reeds jaren opgenomen in het rusthuis hier een paar kilometers vandaan, ik breng haar trouw wekelijks een bezoekje en probeer haar elke keer te verschalken met één of ander geschenkje, ik weet dat ze daar dol op is ook al is het maar een kleinigheidje.Haar mis ik hier het meest hoe raar dat ook moge klinken, zij begreep me en nog, ze kan uren met me praten ook al zeggen we soms heel weinig eigenlijk, we zijn echt gelijkgestemden zoals ze dat noemen.
Aan het eind van mijn straatje ligt er een kronkelend wegeltje dat uitgeeft op de prachtigste weide die je je maar kan inbeelden, ik ben zinnens van ze eens op foto vast te leggen en aan elkeen die ze wil zien te tonen, het zonlicht bereikt daar een ongekende kracht en zet de onmetelijke grote weide als het ware in een vuur van licht, het prachtige bos dat aanleunt tegen deze weide staat vol van de meest groene daslook die je ooit al zal gezien hebben, daar ben ik zeker van. Aan diezelfde rand van het bos heb ik een geheim plaatsje waar ik veel kom in de lente en zomer, me neervleiend in het verse hooi en me blijvend verwonderen over al deze simpele maar zo mooie omgeving die ik nooit of te nimmer zal verlaten.Hier wil ik blijven en sterven en moest ik kunnen ik zou over dit alles een boek willen schrijven zo ben ik gehecht aan dit alles.
Er staan natuurlijk ook een paar nieuwere huizen in mijn straatje en wonder boven wonder blijf ik de bewoners ervan beschouwen als buitenstaanders, raar ik weet het wel..ik zal uiteraard niet nalaten van deze stadsmussen te groeten telkens ik ze zie maar ergens zijn het indringers voor mij.Ze hebben de mooiste tuinen, ze wonen in de meest practische huizen en toch hebben ze datgene niet in hun doen en laten waar ik zo van hou, het gewone, het boerenbuitengedoe..
feedback van andere lezers- VickyLievens
heel mooi
groetjes Vicky
roggemanj: bedankt :-) - geertje
:-)
lijkt erg op mijn eigen "kind-zijn-straatje"
dezelfde sfeer,
herkenning....
mooi !
liefs
roggemanj: :-)
ga even piepen naar jouw straatje - Leona
Heel mooi. Je 'eigen' plekje op aarde, dat is fijn zeg.
roggemanj: ja vind ik ook wel ja...
groetjes, johan
|
