Volg ons op facebook
|
< terug
Niet zo Woopi
Onvoorzien wordt ik triest. Niet uitbundig jankend of vanuit de tenen joelend zoals in sommige landen gebruikelijk is. Ook niet zielig treurend of om aandacht zeurend. Het gebeurt in de veilige alleenzaamheid van mijn eigen stulp en er is geen sprake van overmatig drankgebruik.
Woopi Goldberg straalt van het scherm. Ze lacht en is lief ontroerd. Haar moeder stierf een tijdje terug.
"Moeder had zulke leuke eigenaardigheden," lacht ze open met die geinogen en Oprah knikt geëmotioneerd want ze bewonderde haar moeder ook die ze bij de opnames van The Colour Purple leerde kennen.
Woopi's blije trots werkt plotseling als een politie-doorkijk-spiegel.
De prachtig sterke actrice spreekt respectvol over 'her mom' en ik slikslik stik.
"My mom was gezegend met het vanzelfsprekende vermogen zichzelf te zijn. Ze had een uitzonderlijk originele en wijze levenskunst, die ik af kon kijken."
In voorbeelden herken ik veel van hoe ik het deed en ik slik omdat deze moeder openlijk wordt geëerd, ook na haar dood nog wordt gewaardeerd.
Pats, kledder en klabang!!! staat plotseling in rake bloedrode streken op de muur gekalkt:
"Dat respect ontvang ik niet. Ik heb net zo gemoederd, bewust vanuit mijn ideaal, met onvoorwaardelijk respect voor allemaal. Ieders eigenheid heb ik gerespecteerd."
Plotseling ben ik opnieuw de onschuldig veroordeelde. De bij voorbaat gediscrimineerde blanke, die zonder vooronderzoek in de verhoorkamer is gezet om tegen de vlakte te worden getimmerd met niet aanwezige bewijzen. Dwars door de muur gniffelt de dictatoriale inquisitie als de duivel en machteloze verlatenheid snijdt mijn geheugen in flinterdunne fladdertjes. Tranen branden, maar de vermaledijde sater heeft het nakijken: Ik jank niet om wat onwrikbaar vaststaat: mijn onschuld.
Ook niet zonder getuigen. Niet omdat ik me voor tranen schaam, of omdat ik onnodig sterk wil zijn. Nee, de traanklieren zijn verdroogd. Ze prikken enkel nog. Ze verstikken en knijpen zonder opgelucht te stromen. Door Woopi's woorden zijn mijn gedachten niet meer wegdenkbaar noch insnoerbaar.
Alle nooit tot wasdom gekomen gezelligheden staan overeind. Als bloedende verhalen rechtop in mijn hart. Het schrijnt op een niet na te vertellen wijze. Onherroepelijk stampen duizend teleurgesteld weggeslikte momenten door de kamer. Gemiste gesprekken die nodig waren, ontelbare kansen die ik onvermoeibaar creëerde om elkaar voorzichtig te benaderen. Voorbeelden te over. Drie decennia lang.
Te veel om er overheen te kijken. Het zou zelfs onmenselijk zijn als ik dat verdrong, vergoelijk ik de plotselinge melancholie. Nee, het is geen kattenpis en ik weet dat dit deel van mij nooit geneest, omdat ver weg… mits, indien en wellicht… misschien.
Als je partner zo weerbarstig is wijs je hem de deur, is het een domme stommerd om je zo te negeren, maar wat kan een zwartgemaakte moeder doen? Ik wil een gezonde binding, meer niet.
Mijn teerhartigheden zijn uitgestoten lepralijders, loslopende bastaarden die nergens thuis horen. Zodra ze in een achteraf hoekje een rustpunt vinden worden ze ook daar met ijzeren staven weggeslagen. Waarom ben ik niet wraakzuchtiger, niet snoeihard onwrikbaar? Beetje bij beetje holt het gemis me uit en ik moet ervoor waken dat het niet óók nog mijn essentie uitmoordt.
Woopi is niet mijn superidool. Net zo min bewonder ik haar op een ongezonde slijmerige manier. Wel vertegenwoordigt zij iets dat ik in zwierige kalligrafie had willen neerschrijven toen ik moeder werd. Mijn sterke kanten bleken te frivool en totaal voor de kat haar viool. Wat me rest is het onbeantwoorde geluk binnen in me mee te dragen, zoals een pakezel zijn last torst.
Ooit hoopte ik dat we later onze ideeën uit zouden wisselen… intimiteit konden herstellen. Tegenwoordig wens ik nooit iets te hebben gemerkt, maar ik moest juist als een havik opletten! Om het dagboek bij te houden voor het moment dat ze vragen zou stellen. Helaas, bij ongestelde vragen komen geen bevrijdende antwoorden. Over mijn eigen schaduw springen is een peulenschil, net als vergiffenis. Zelf vrijwillig in de vuilnisbak kruipen is echter teveel gevraagd. Tegen onwil opboksen schraapt van binnenuit het zachte uit een mens, denk ik. Wat blijft er over als je levenslang zuivere liefde op moet sparen, opzouten, achter de hand moet houden? Soms ben ik eenvoudig verdrietig, zomaar…
feedback van andere lezers- Mistaker
Moeder dochter relaties, breek me de bek niet open...
G xx
Dora: Nee, mijn bek blijft ook liever gesloten, totdat...
Het ene trauma is het andere niet. Dank je voor je trouwe lezen, morgen komt de seriemoordenaar weer uit de hoek gekoekeloerd... - bessy
......ik zou en wou maar doe eenvoudig een dikke kus.......zo goed geschreven dit.....
niet zielig of beklagenswaardig... nee waardig dat is het juiste woord, vind ik.....
Dora: Dank je Bessy voor je warme kus en voral ook voor de mooie feedback, want het onderwerp mag inderdaad geen sentimenteel kabinet worden... - ivo
een mens die af en toe een zakdoek gebruikt om zijn tranen te bedwingen is een mens die in evenwicht leeft.
En of het nu Woopy of een andere triggerfunctiehoudend figuur is, so wath, de herkenning van een situatie of een houding, kan mensen emotioneel maken, omdat mensen emotionele wezens zijn.
Dora: Dank je wel. - Hoeselaar
Of de tranen nu van pijn vrees of vreugd zijn doet er niet toe, af en toe, ja zelfs voor een man doet het goed om die traankanalen een keertje door te spoelen bij wijze van onderhoud, niet dan?
Met Woopi heb ik me een ongeluk gelachen in haar glansrol in Sister Act een rol die haar op het lijf gescheven leek, voor de rest ben ik niet zo onder de indruk van Amerikaanse humor.
Wiolly
Dora: Amerikaanse humor ligt mij ook niet altijd, maar dit was een mooi intervieuw
(De tranen stromen bij mij niet meer makkelijk over dingen die een ander me ontneemt, al zou ik het wel eens graag willen.)
Dank je Willy. - Wee
Intens verdriet ...
Mooi en integer stukje, Dora.
x
Dora: Ik ben heel blij met jouw mooie feed want integer moet het wel blijven, vind ik, dank je wel.
|
