|
< terug
Speelbal 12
Het was voor Bertje de eerste zondag in het door zusters franciscanen geleidde kindertehuis. De stemming bij de kinderen was opperbest en ze waren dan ook opgewonden want vandaag kwamen de bezoekers afgedreven, en wie weet hadden ze nog veel meer bij zich dan enkel maar tante of grote zus. Wie weet brachten ze geschenkjes mee, of wel het verlossende antwoord op de vraag wanneer dat ze eindelijk terug naar huis mochten. Iedereen verheugde zich op mama of papa of allebei, ook Bertje bleek zich daar geweldig op te verheugen.
De laatste weken in Breda mocht hij geen bezoek ontvangen want hij bestond zogenaamd niet meer. Wel had hij een brief van thuis gekregen waarin gevraagd werd of hij nu al een beetje beter was. Al van 's morgens af waren de jongens allerlei verhalen aan het vertellen over wat hun mama of papa allemaal deden, en hoe mooi dat ze woonden. Al deze verhalen waren zo sterk overdreven dat een jongen die het leven al een beetje kende wist dat hun realiteit even grauw was als die van hem zelf. De laatste keer dat de mama van Bertje bij hem op bezoek was, had ze hem beloofd kleurpotloden mee te brengen, Bertje tekende en kleurde graag. Bertje had wel vergeten te vragen of men zijn moeder al op de hoogte had gebracht dat hij nu ergens anders verbleef. Doordat iedereen euforisch reageerde bleef het niet uit dat hijzelf ook heel opgewonden raakte. Zijn hart sloeg soms over van heimwee en tranen sprongen hem dan in de ogen. Hij vermaande zichzelf en dacht aan wat hij vroeger geleerd had dat jongens nooit huilden. Hij zag weer die harde strakke ogen van de Gruppenführer in Keulen voor zich die hem toeschreeuwde dat weekeieren hier niets te zoeken hadden. Der führer moest kerels om zich heen hebben, goh, en hij was toen toch nog maar vijf. Weer hoorde hij die woorden; "Kerels huilen niet", en slikte het laatste gevoel van onmacht af. Bertjes vader stond erop dat zijn zoon bij de hitlerjugend een carrière zou maken en dat kon enkel door hem al van jongs af aan daaraan te laten wennen. Trots liep hij dan met zijn zoontje die gekleed in een miniuniform boven op zijn schouders gezeten door de straten van Keulen-Kalk. Dit waren zo die momenten dat zijn vaderrol even naar boven kwam drijven maar voor de rest kende Bertje deze man die zich papa liet noemen zogenaamd niet.
Na het middageten dat op een zondag wel iets anders verliep dan op de gewone werkdagen, waarbij dan ook pudding werd geserveerd, werden er voorbereidingen getroffen om het bezoek dat vanaf twee uur zou komen, in een hartelijk sfeer te laten doorgaan. Zodra er namen werden afgeroepen van diegene wiens bezoek was gearriveerd, moest men naar ontvangstkamer gaan, daar dan aankloppen, even wachten totdat er binnen werd geroepen.
Het bezoek liep op zijn eind en veel jongens waren opgetogen over het gesprek met de familie. Weer anderen vooral de kleintjes huilden bij het afscheid en nog anderen liepen er wat verloren bij. Bertje telde bij de laatste groep, er was niemand voor hem op bezoek gekomen maar dat liet hij zich niet aanmerken, maar innerlijk ontstond er een chaos van gevoelens die hij niet meester kon. Terug in de leefruimte waar zuster Amanda op haar groepje wachtte, zette Bertje zich op zijn toegewezen plaats en staarde voor zich uit. Bij het avondeten bleef hij voor zich uit staren en raakte geen brood of thee aan en ging dan ook later op de avond zonder gegeten te hebben het bed in.
De volgende morgen een maandag en tevens de eerste schooldag na een korte vakantie moest Bertje het brood dat hij die avond van te voren niet opat nu eten. De andere jongens keken ietwat meewarig naar de nieuwe maar wisten dat hen dit ook boven het hoofd hing. Niet opeten was gewoon verspilling en dat kon niet.
feedback van andere lezers- Mistaker
helemaal eens met ivan.
groet,
greta
Hoeselaar: Dank je wel Greta, leuk dat je Bertje volgt
Willy - Runner
Mooi en goed geschreven. Hen wat gemist i.v.m. wintersport.
Probeer het terug te lezen.
Hoeselaar: Heeft het je goed gedaan die wintersport?
bedankt voor het komen lezen
Willy - julien_maleur
goed geschreven en leuk om volgen. Ik vind het heel herkenbare toestanden.
gr JM
Hoeselaar: dank je wel, leuk dat je het blijft volgen
Willy - Dora
Ik blijf je ook volgen
Hoeselaar: Lief van je Dora, ja Bertje zou dankbaar zijn mocht hij weten hoeveel lezers hem blijven volgen.
Willy - Wee
Ik had al zo'n voorgevoel dat er niemand
voor Bertje zou komen, arm jochie.
Je blijft ontroeren, Willy.
x
Hoeselaar: Een warm hart voelt het aan hoe het Bertje vergaat
Willy - ivo
ik volg en voel mee pfffff
Hoeselaar: dank je wel voor het volgen en het aanvoelen van Bertje
Willy - Ivan
Nogmaals ik had geen enkel voorstelling hier over, ik hang echt aan je lippen , en ziet het geheel voor mij, erg goed geschreven. triest dat wel, maar laat de wereld het maar weten , vr/gr Ivan
Hoeselaar: Bertje zou blij zijn mocht hij jouw reactie lezen in zijn naam
willy
|
