|
< terug
Fietser met korte rok
De nachten worden lang. Binnenkort zal de zonsopgang onderweg verdwijnen. Seizoenen kennen geen stilstand.
Aan de campus fietsen studenten nonchalant tegendraads. Ze giechelen en kwetteren zonder handen aan het stuur. Toen gebeurde waarvan ik dacht dat het me nooit zou overkomen. Een frontale klap in schemerlicht. Ik botste tegen een fietser met korte rok en kniekousen aan. De kou beet tussen haar benen. Ik ruik nog zo dat ochtendparfum dichtbij. Schreeuwend, wenend lag ze langszij. Ik voelde me schuldig ook al was het niet mijn schuld. Als een gek graaide ik haar schriften van de weg en probeerde haar te vertellen dat het een stom toeval was, dat dit nu eenmaal kan gebeuren.
Aan het water verlies ik mijn menselijkheid wanneer ik naar de eenden kijk. Verder aan de kant zit een kater. Zijn snorharen zijn bedauwd. Wanneer ik dichterbij kom sluipt hij weg. Ik vergeet haast de reden waarom ik hier ben. Verder, evenwijdig met het pad is een treinspoor en een brug. Een brug waaronder ik als het regent mijn handen droog en een sigaret draai. Dan sta ik te staren naar de grijze lucht, de brug, de spoorweg, de rivier, naar rimpels van regen op het water met uitdijende cirkels die botsen tegen de kant.
Ik heb altijd plezier gehad om met iets onvoltooid bezig te zijn, maar nu blijft er niet zoveel tijd meer over. Meer en meer denk ik aan onze sterfelijkheid. Vreemd genoeg bedroeft mij dat niet. Wat mij nieuwsgierig maakt is of er iets onthullend zal zijn. Of zal het zijn zoals voor onze geboorte: ...niets.
Aan het kanaal doet een reiger een mislukte poging om op te stijgen uit het water. In een walm van brouwsel loopt mijn weg verder langs de Dijle waar men in middeleeuwse tijden Margriet ingegooid heeft nadat ze verkracht en gesmoord werd. Het lijk dreef stroomopwaarts.
Ik ga rusten aan het meer, kijken hoe de zilverschijn op het water met het daglicht verdwijnt.
In het centrum van de stad heien machines palen in de grond. De bouwwerf is als een voetbalveld verlicht terwijl bouwvakkers met rubberen laarzen zwaarbeladen door het slijk ploeteren. Later naar de avond toe, bij mijn terugkeer naar huis, neem ik twaalf bakstenen mee. Boeren blijven maar doorrazen met hun machines over modderwegen en met die felle wind van vrijdagnacht liggen afgewaaide takken verspreidt.
Wintermaan, ijskoude lucht. Mijn adem verdampt.
feedback van andere lezers- julien_maleur
met belangstelling gelezen en van genoten
gr JM
warket: thanks - Dora
Geweldige vondsten zet je neer, ik geniet ervan:
Aan het water verlies ik mijn menselijkheid wanneer ik naar de eenden kijk
warket: het zijn gevoelens Dora - ivo
Ik riek is dialect dat best kan, maar zou je het woord riek dan niet tussen aanhalingstekens zetten? zodat de lezer weet dat je het woord bewust kiest?
een schilderij die onaf en toch ook af een kader zoekt
warket: Ik maak er: ik ruik van - Wee
Mooie zinnen zet je neer.
Heerlijk meedwalen zo in jouw denksels!
warket: Dankjewel Wee - figment
Nice. Ik hou van de manier waarop gij zinnen schrijft. - Hoeselaar
Goed geschreven leuke zinsbouw en een prettige kennismaking
Willy
warket: dankjewel Hoeselaar - GoNo2
Goed geschreven!
warket: dankje
|
