Passie voor schrijven
|
||
home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
top 10 wedstrijden forum hulp |
Volg ons op facebookGa naar chat |
Even tussendoordoor Hoeselaar
Regen viel met bakken uit de hemel en het zicht was niet meer dan een paar meter mogelijk. Het pad dat hij volgde leek meer op een riviertje dan een voetpad. Wel was het gras goed zichtbaar dat hem de weg wees doorheen dit ondergelopen wegeltje. De struikbegroeiing aan weerszijden liet hem maar weinig ruimte om ongehinderd te kunnen lopen. Zo af en toe sloeg een tak recht in het gezicht van deze gehaaste wandelaar die naar zijn stappen te oordelen weinig tijd te verspillen had. De wind speelde in het nadeel van de man en deed er een schepje bovenop om de ellende die dit weer veroorzaakte nog eens te benadrukken. Het enge pad dat op vele plaatsen niet breder leek dan vijftig centimeter en de lengte van de nog af te leggen weg stelden de wandelaar voor een dilemma, of wel rechtsomkeer maken of te wel doorgaan tot aan het bittere einde. Hij aarzelde geen moment en zag in het doorgaan de enige mogelijkheid om zo snel als het maar kon uit dit labyrint van overwoekerende takken en twijgen te raken. Door de bijna aan de grond rakende wolken en de niet aflatende regen ploeterde hij zich bijna niets ziend en geheel doorweekt voort. Een muur van niets maar dan ook helemaal niets versperde hem de weg. Waar moest hij heen, waarom hield het pad op te bestaan? Hoe moest het nu verder? Tastend als een blinde de handen naar voren gestrekt zocht hij naar een houvast waarop hij zijn verdere handelingen zou gaan baseren. Het was alsof hij in het luchtledige aan het zweven was. Ja, maar hij voelde toch ook dat zijn voeten de grond of wat hij er voor hield, raakten. Dus moest hij nog steeds aan het stappen zijn. Waar was hij?
feedback van andere lezers
|