naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De schreeuw

door RudolfPaul

We staren allebei naar onze lege koffiemokken voor ons op tafel.
'Gister,' zegt Japientje, 'gister…'
'Even liefje, mamma en Leendert willen even…'
Japien staat te popelen om ook wat te vertellen. Maar ze gehoorzaamt, ze houdt zich in.
'Iets wat ook zo gek is, heel gek,' zeg ik, 'is een schreeuw.'
'Schreeuw?'
'Een enorme schreeuw waar ik soms 's nachts wakker van word. M'n hele leven heb ik daar al last van - nou ja, last … het is eigenlijk niks ernstigs, niks bijzonders…'
'Wat voor schreeuw dan?' Laura kijkt me bezorgd aan.
'Weet ik niet. Een angstschreeuw. Een waarschuwing. Een noodkreet - ik weet het echt niet. Enorm hard. Het schiet als een stroomstoot door m'n hoofd en lichaam. Ik heb het niet vaak, maar de laatste tijd steeds vaker. Vooral nu ik 's nachts alleen ben. Ik ga dan snel m'n bed uit, doorzoek het hele huis. Soms pak ik m'n overjas van de kapstok, doe de voordeur open en ga een eindje de straat op om te kijken of de buren het ook gehoord hebben. Heel gek.'
'Gister heb ik een ijsklontje in de limonade,' zegt Japientje.
'Even Huppeltje, laat Leendert even verder vertellen…'
'Laat haar maar even haar zegje doen,' zeg ik. 'Over een ijsklontje in de limonade.'
'IJsklontje is weg,' zegt Japien met een uiterst verbaasd gezichtje. Ze heft haar handjes in de lucht. 'Helemaal weg. Hoe kan dat nou? Is toch gek?'
'Waar was ie dan gebleven?' vraag ik.
'Weet ik niet. Is er uit geklimt en weggelopen.' Ze haalt haar schouders op.
'Gewoon gesmolten,' legt Laura uit terwijl ze troostend het hoofdje van het kleine meisje aait.
Arme kind. Drie jaar oud en ze moet, net als ik, een verklaring zien te vinden voor alle dingen en gebeurtenissen die onbegrijpelijk zijn.
'Ik moet maar weer eens gaan,' zeg ik. 'Bedankt voor de heerlijke koffie.'
Ik aai Japien over haar bolletje. 'Komt heus wel goed met dat ijsklontje,' zeg ik. 'Alles komt goed. Echt wel'
Laura is nog een beetje beduusd, merk ik. Waarvan, eigenlijk? Van die schreeuw in m'n hoofd waarschijnlijk. Had ik maar beter niet over kunnen hebben.
Ik leg Bobby aan de lijn en moeder en dochtertje doen me uitgeleide. Ze staan me in de deuropening na te staren en na te wuiven als ik hun erf afloop en de weg op ga.

feedback van andere lezers

• VUURKRACHT
  Een verhaal dat me raakt RudolfPaul,
  de inhoud, de manier waarop je het brengt;
  én de herkenning ...
  
  Even de adem ingehouden, en herlezen...