Volg ons op facebook
|
< terug
Op slot
Ze woonde alleen in haar nette huis in deze nieuwe wijk vol jonge mensen. Voor haar buren was ze 'die oudere dame met het goede voorkomen'. Als ze al eens boodschappen ging doen, was ze piekfijn opgekleed en schreed ze als het ware door de straat, steeds vriendelijk doch afstandelijk groetend.
Iedereen wist dat ze een lange staat van dienst in het onderwijs had, dat ze haar carričre beëindigde als directrice van de dorpsschool. Velen waren nog oud-leerlingen van haar, die haar met ontzag goedendag zegden, want ze waren niet vergeten hoe streng de directrice destijds was. Streng doch rechtvaardig was ze nog, vond ze en zo gedroeg ze zich ook, alsook zeer evenwichtig en gelijkmoedig…tot ze deur achter zich sloot. Dan keek ze om zich heen en bedacht steeds opnieuw: het enige wat ik heb, zijn geld en herinneringen.
Natuurlijk bezat ze wat centen. Ze had hard gewerkt en gespaard. Haar mooie villa had ze ingeruild voor dit 'bejaardenhuisje', zoals ze het placht te noemen. Bij de bouw ervan voorzag ze immers al een extra leiding voor een traplift en bredere deuren voor het geval dat…ze mocht er niet aan denken. Ze zou trachten het hier zo lang mogelijk uit te houden maar besefte wel dat ze niemand had om voor haar te zorgen en dat ze misschien toch nog in een heus bejaardenhuis zou eindigen, mocht ze te lang leven. Dat ze daar samen met andere sukkelaars zou zitten knutselen of in koor zingen, kon ze zich helemaal niet indenken. Alleen zou ze daar niet meer zo alleen zijn.
Nochtans ook zij had eens een gezin gehad: een man, een kind, een lichaam dat begeerde en begeerd werd. Maar haar dochtertje was aan wiegendood gestorven en dat was zo'n klap geweest dat alles was uiteengespat. Haar man had behoefte gehad mensen op te zoeken, het verhaal steeds weer te vertellen, op café te gaan. Zij vond dat hij hun kind te grabbel gooide. Zij borg het meisje in haar hart, deed het slot erop en verloor het sleuteltje. Het zat er nog steeds: dat perfecte hoofdje met die donshaartjes, die handjes die haar vingers grepen, dat mondje dat zo gulzig aan haar borsten dronk. Een schuldgevoel was haar echter ook blijven kwellen, hoewel in alle boeken geschreven stond dat wiegendood niet altijd te voorkomen is. Toch schrok ze soms nog wakker uit een droom, waarin ze het kind net op tijd uit het bedje had gehaald, waarin het nog ademde, waarin het warm in haar armen lag. Het slot op haar hart had haar ook van haar man doen vervreemden en toen hij definitief voor die andere vrouw koos, zei hij dat ze verbitterd geworden was, dat ze haar opsloot in haar verdriet maar dat hij koos voor het leven!
Zij verhuisde naar een andere stad, stortte zich op haar carričre, gaf met veel inzet les aan al haar leerlingen maar telkens vroeg ze zich af welk soort kind, welk soort leerlingetje haar Liesje zou geworden zijn. Daarom durfde ze voor geen enkel kind, voor geen enkele mens haar hart nog echt te openen, want ze was te bang voor de stroom die dan zou vrijkomen.
Ze werd de vaardige lerares, de competente directrice, de oudere dame met het goede voorkomen maar haar hart bleef op slot en haar enige metgezellen waren geld en herinneringen.
Renilde Thys
feedback van andere lezers- VUURKRACHT
Hope, ik herkende het verhaal, maar moest even opzoeken waar ik het gelezen had...
Het heeft me toen heel sterk geraakt,
en nu opnieuw wordt er een pijnlijke knop ingedrukt
die mij raakt tot in de diepste vezels van mijn zijn...
hope: Ja,ik had dit verhaal al ingestuurd voor de wedstrijd maar heb het nogmaals gepost om er feedback op te krijgen, zoals die van jou bv. Ik lees altijd graag dat mensen ierts gevoeld hebben bij mijn geschrijf of dat het hen geraakt heeft. Bedankt! - Hoeselaar
Voel dit verhaal sterk aan
willy
hope: Als ik iets lees, wil ik daarvan iets leren of daarbij iets voelen. Ik ben dan ook altijd blij als mensen bij mijn geschijf IETS voelen, ook al haalt dat misschien oude herinneringen op? - ivo
hoe een ramp mensen kan veranderen ... vooral zichzelf opsluiten en zelfverwijten, terwijl het risico van leven voor iedereen hetzelfde is .. jammer dat mensen hierdoor minder mens worden en gegrepen door verdriet zichzelf feitelijk verbitteren ..
hope: Inderdaad men moet vooral oppassen niet verbitterd te worden.
Bedankt voor de lezing en FB. - Runner
Droevig maar mooi verhaal
hope: Bedankt - julien_maleur
heb dit graag gelezen
JM
hope: Tof dat je het kon appreciëren. - Wee
Eenzaamheid weent door het verhaal, zo triest ...
x
hope: Eenzaamheid is toch voor velen een probleem, denk ik, niet? - greta
En zo glijdt het leven langzaam af naar eenzaamheid.
Zo komt de tijd dat de dood een verlossing is.
hope: Voor sommige mensen denk ik ook dat de dood verlossend werkt. Dank voor je fb.
|
