Volg ons op facebook
|
< terug
Het komplot (28)
21. EEN VREEMDE BOODSCHAPPER
Het was nog maar oktober en toch was het al bitter koud voor de tijd van het jaar.
Mevrouw Verdonck, geboren als Liesje Steenberghe, haastte zich naar huis, vechtende tegen een gure noordenwind. Ze had nog drie straten te stappen voor haar bestemming te bereiken.
Mevrouw Verdonck kon geen auto rijden. Door omstandigheden had ze nooit haar rijbewijs gehaald. Voor haar boodschappen en andere verplaatsingen was ze afhankelijk van haar man of van het openbaar vervoer. Helaas! Haar man was bijna altijd weg voor zijn werk en het openbaar vervoer was meestal te laat. Eigenlijk waren beiden even onbetrouwbaar. Ze kon natuurlijk ook een taxi nemen, maar dat vond ze te duur en dus geldverkwisting.
Het was zondagnamiddag, iets na zes uur. Mevrouw Verdonck was op de terugweg naar huis. Omdat haar commissaris na het middageten weer eens onmiddellijk vertrokken was naar kantoor en omdat ze aldus dreigde de rest van de dag alleen te moeten doorbrengen, op haar appartement, gekluisterd voor de televisie, had ze een bezoekje gebracht aan haar oudere zus Nicole. Deze woonde in Kraainem, in een statige villa met aangelegde tuin. Mevrouw Verdonck had zich nooit zo een villa kunnen veroorloven. Daarvoor was het loon, dat haar man verdiende bij de politie, te klein. Zelf had ze sinds haar huwelijk geen betaalde baan meer gehad. Hoewel ze een hoger diploma moderne talen bezat, had ze al haar tijd besteed aan de opvoeding van hun twee kinderen, een zoon en een dochter. Later, toen deze groot waren, besteedde ze de vrijgekomen tijd aan vrijwilligerswerk en liefdadigheid.
Mevrouw Verdonck moest zich tevreden stellen met een eigen appartement in het stadscentrum. Ze was niet jaloers. Soms echter, wanneer ze weer eens werd geconfronteerd met de ondankbaarheid van sommige mensen wenste ze, dat ze net als haar grote zus haar eigen kledingzaak zou hebben en een man die rijkelijk zijn brood verdiende in een baan van negen uur 's morgens tot vijf uur in de namiddag.
Mevrouw Verdonck was nu bijna thuis. Nog slechts enkele tientallen meters. Ze dacht na over de namiddag. Het koffiekransje bij haar grote zus was niet zo gezellig verlopen als ze had gehoopt. Jacques, haar jongere broer was daar aanwezig geweest, samen met zijn vrouw Rita en hun twee kinderen van negen en zeven jaar oud. De kinderen waren druk en ongenietbaar. Dat was echter niet het ergste. Mevrouw Verdonck en haar schoonzus Rita waren niet bepaald de beste vrienden. Ook nu weer had haar schoonzus haar met allerlei insinuaties om de haverklap zitten plagen. Mevrouw Verdonck was nog niet helemaal binnen, toen die verdomde schoonzus al uitpakte en spottend vroeg:
"Het mannetje moet weer eens werken zeker?"
Het venijn in deze schijnbaar onschuldige vraag was duidelijk waarneembaar. Mevrouw Verdonck had echter geen zin in ruzie. Ze was gekomen om van het gezelschap van haar grote zus te genieten en dus deed ze maar alsof ze het gestook van haar schoonzus niet doorhad. Ze beperkte er zich toe te antwoorden dat haar man het enorm druk had door de moord op die volksvertegenwoordiger.
"En? Is er al een verdachte? Heeft je man de moordenaar bijna te pakken?" vroeg haar broer die probeerde om de spanning, die was ontstaan door de sarcastische opmerking van zijn vrouw, te ontladen.
"Ik weet het niet. Mijn man vertelt nooit over zijn werk. Dat mag hij niet omwille van het beroepsgeheid en geheim van het onderzoek."
Dit antwoord was echter koren op de molen van haar schoonzus. Deze deed nu nog venijniger dan eerst opmerken:
"Toch gemakkelijk, dat beroepsgeheim. Nietwaar! Mijnheer is dag en nacht, weekdag en zondag, weg van huis, zogezegd voor het onderzoek en dan mag hij ook niet eens enige uitleg geven. Wat ben jij een naïeve sloor, Liesje! Misschien heeft hij gewoon ergens een lief of hij gaat bij de hoeren."
Mevrouw Verdonck had zich behoorlijk kwaad gemaakt. Razend was ze haar schoonzus aangevlogen, had ze met beide handen vastgegrepen bij de schouders, terwijl ze haar toeschreeuwde, dat ze haar mond moest houden; dat ze een kreng was, dat alleen maar ruzie probeerde te stoken en dat ze zich best met haar eigen zaken kon bemoeien, want dat bij haar veelvuldige uitstapjes naar het buitenland met haar baas, ook wel vragen konden worden gesteld.
Haar grote zus en haar broer hadden nog geprobeerd om de rust te herstellen. De sfeer was echter verprutst en het was niet meer goed gekomen. Ze was dan maar vroeger naar huis teruggekeerd dan ze van plan was. Bij het appartementsgebouw aangekomen, waar ze woonde, bleef ze staan en zocht in haar handtas naar de sleutel van de ingangsdeur. Plots dook een man op uit het duister. Hij was haar al heel de tijd gevolgd, maar ze had het niet gemerkt. Mevrouw Verdonck schrok hevig. De man was groot en slank en gekleed met een zwarte lederen overjas, waarvan de grote kraag omhoog stond. Op het hoofd droeg hij een zwarte hoed met brede randen. Het weinige dat ze van zijn gezicht kon zien boezemde maar weinig vertrouwen in. De grote havikneus en vooral de geniepige ogen maakten haar bang. Intussen had ze de sleutel gevonden. Ze stapte op de drempel en wilde vlug de deur ontsluiten en naar binnen gaan. De onbekende nam haar brutaal vast bij de schouder en weerhield haar. Ze wilde om hulp roepen, maar er kwam geen geluid over haar lippen. Angstig keek ze naar haar aanrander. Allerlei schrikwekkende gedachten kwamen in haar geest. De man echter, deed niets van al het verschrikkelijke waar ze bang voor was.
"Pardon, u bent toch mevrouw Verdonck, de echtgenote van de befaamde speurder, commissaris Verdonck?" vroeg hij, terwijl hij zijn greep lichtjes loste.
"Ja! Commissaris Verdonck is mijn echtgenoot. Waarom?"
"Geen vragen, mevrouw. Ik heb een boodschap voor hem. U moet hem alleen maar die brief geven."
Van onder zijn overjas had hij een nogal dikke briefomslag gehaald, formaat A4. Hij gaf haar de omslag.
"Zeg maar aan de commissaris dat dit komt van iemand die het goed met hem meent." voegde hij er nog aan toe.
Mevrouw Verdonck wilde nog van alles vragen, maar de man liet haar los en verdween, nog voor ze ook maar iets had kunnen zeggen. Ze zag nog juist hoe hij enkele meters verder in een zwarte Mercedes stapte, die kwam aangereden. Ze bleef de auto nakijken tot hij om de hoek was verdwenen.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Wee
Mooie cliffhanger, Julien!
julien_maleur: Ik doe mijn best en probeer de lezer geboeid en nieuwsgierig te houden.
groetjes
Julien. - Dora
Goed verhaal, het wordt wellicht sterker als je het kompakter maakt?
Het was nog maar oktober en toch was het al bitter koud (voor de tijd van het jaar=dubbelop)
Mevrouw Verdonck had door omstandigheden nooit haar rijbewijs gehaald. (kon geen auto rijden= kan weg om dezelfde reden)
Ze kon natuurlijk een taxi nemen, maar geldverkwisting stuitte tegen haar borst.
Omdat haar commissaris na het middageten weer (eens) onmiddellijk vertrokken was naar kantoor en (omdat) ze (aldus) dreigde de rest van de dag alleen te moeten doorbrengen(op haar appartement, gekluisterd voor de televisie,) had ze een bezoekje gebracht aan haar oudere zus Nicole.
julien_maleur: Dank je Dora om te blijven lezen, ook voor jouw fb. Ik hou jouw opmerkingen in gedachten. Als ik een roman schrijf, schrijf ik een eerste versie (dat is wat je hier te lezen krijgt). Als het boek volledig af is, dan ban ik het een paar weken uit mijn gedachten en nadien herlees ik het en werk het bij, waarbij ik dan mogelijks rekening houd met gekregen fb. Na het zo een tweetal keren herwerkt te hebben, laat ik het opnieuw rusten en laat het intussen ook lezen door enkele vertrouwenspersonen, mensen waarvan ik weet dat ze niet graag lezen. Als zij mijn boek volledig lezen, het goed vinden en het graag hebben gelezen, dan weet ik dat mijn doel bereikt is. Dan lees ik het nog een laatste maal, teneinde tikfouten weg te werken en misschien nog hier een daar iets te wijzigen. En dan laat ik het uitgeven, of dat probeer ik althans.
|
