|
< terug
Speelbal 16
Vanaf toen begon er een ware odyssee voor Bertje zijn moeder en Leo door heel Nederland. Overal waar dit drietal opdook werden ze meteen weer weggejaagd enkel en alleen maar omdat een ze Duitse tongval hadden. Dit bleef zo doorgaan totdat ze terug in Maastricht belandden waar Bertje eindelijk weer eens een school kon bezoeken.
Op het laatste adres voor dat Bertje in een weeshuis werd opgenomen was het plezierig wonen hij werd lid van een parochiehuis waar hij boksen biljarten kaartspelen en veel filmen kon bekijken en een graag geziene gast werd. Vooral de leider van dit jeugdhuis een Franciscanenpater die zich Castorius noemde mocht de jongen graag. In zijn omgang met de andere jeugd viel hij wel op, hij was een buitenbeentje, de vreemde eend in de bijt. Hij sprak ook over andere zaken als waar de meeste jeugdigen van die leeftijd over spraken, had andere interesses en bezag de wereld van op een afstand.
De uitbaters van het logement waar Bertje met moeder en Leo verbleven hadden ze een tweeling twee meisjes die twee jaar jonger waren als Bertje en balletlessen volgden in de redoute. Deze meisjes hadden het vuistdik achter hun oren want telkens de tweeling thuis was en Bertje aan de langgerekte logementtafel huiswerk zat te maken doken ze allebei onder de tafel en wriemelden ze in de korte broekpijpen van de jongen. Bertje werd als leugenaar neergezet toen hij dit aan de moeder van de meisjes opbiechtte. Hij mocht zelfs niet meer aan die tafel zitten of eten als zijn moeder er niet bij was.
Telkens na zo een gesprek mocht Bertje een half uurtje rondom de vijver en de buitenste barakken lopen. Hij kon zich daardoor goed afreageren en kwam met een brede glimlach weer bij de groep. Wat Bertje het fijnste vond waren de nachtactiviteiten. Rondom dit voormalige kamp waren dennenbossen en zandduinen waarin het heerlijk spelen liet. Grote nachtwandelingen of nachtdroppingen stonden meermaals per jaar op het activiteitenprogram
Nadat Bertje geslaagd was voor zijn leergang schilderen moest hij weer vertrekken en zich opnieuw ergens anders gaan wennen, ditmaal in een nonnenklooster in Maastricht. Hij moest zestien zijn vooraleer hij definitief naar zijn ouders mocht gaan, en dus nog enkele maanden in de Zwingeleput verblijven. Omdat hij een opleiding als huisschilder genoten had werd hij bij een Schildersbedrijf ondergebracht dat op een paar honderd meter van het klooster lag.
Op de zesde Juli negentien honderd twee en vijftig mocht hij definitief naar huis vertrekken.
Het was op een stralende zomerdag dat een vrouw en een man met een pet op aan de poort van het klooster een jonge man verwelkomden die nu voor altijd deel zou gaan uitmaken van een nieuw samengesteld gezin. Bertjes moeder en Leo hadden ondertussen een woning midden in de stad kunnen bemachtigen die op de eerste etage en met uitzicht naar de straatkant gelegen was. Voor het eerst en zolang als hij leefde had Bertje nooit het geluk mogen proeven om een eigen slaapkamer te bezitten waar enkel hij het voor het zeggen had.
feedback van andere lezers- GoNo2
Ik volg in het peloton...
Hoeselaar: Dank je wel Noël maar denk er aan het is een lange run
Willy - ivo
ik blijf volgen
Hoeselaar: Dank je wel Ivo, het is alijd fijn dat men lezers heeft
Willy - Mistaker
Ook ik blijf een Bertje-volger.
Groet,
Greta
Hoeselaar: Greta ook jouw wil ik bedanken voor de vasthoudendheid die je aan de dag legt.
Willy - Dora
Deze aflevering kan ik minder goed volgen Willy, mede door hier en daar wat woorden verplaatst en zo....
Een poging:
Vanaf toen begon voor Bertje een ware odyssee door heel Nederland. Overal waar dit drietal?(Zijn moeder met haar nieuwe partner en Bertje?) opdook werden ze (ook meteen weer) weggejaagd, (deze) enkel en alleen vanwege hun Duitse tongval.
Hoeselaar: Je had gelijk ik wil je dan ook danken dat je mijn blunder kon aanwijzen
Willy - Wee
Weer met belangstelling gelezen.
x
Hoeselaar: Dank je wel Wee, fijn dat je Bertje volgt
Willy - Runner
Weer mooi! Ik volg
Hoeselaar: Dank je wel, leuk dat je me volgen blijft
Willy
|
