|
< terug
Speelbal 19
"Ja, je had door zo te handelen mijn leven gered, en daar ben ik je dan ook dankbaar voor. Maar waarom moest alles zo traag en langzaam gaan? Ik zie me nog op de dag dat je me naar,ehm -- waar was dat ook al weer, dat je me met de trein verstuurde en we ergens onderweg de wagons moesten verlaten omdat vliegtuigen onze trein beschoten en de locomotief deed ontploffen. Weet je wel mama, dat we toen in het veld moesten blijven liggen tot 's avonds laat opdat iemand ons zou komen halen. Op een gegeven moment kwamen ossenkarren de kinderen ophalen, maar naar mij en nog een jongetje vroeg toen niemand. Ik weet niet meer hoe dat in zijn werk ging, maar op een gegeven moment waren we op een boerderij en daar zag ik voor het eerst varkens en kippen. Toen heeft ons iemand daar weer weg gehaald".
"Ja m'n jongen, zei Bertjes moeder; dat was in de buurt van Remagen maar daar kon ik ook niets aan doen, ik deed alles om je tegen het oorlogsgeweld te beschermen. Toen heb je veel geluk gehad ook al moest je daarvoor bijna een week bij die boeren blijven. Je verbleef bij mensen die je bovendien heel goed verzorgden. Men zei me dat je daar goed geholpen had en dat je daarvoor van de boerin een stukje gerookte spek meekreeg".
"Het ergste vond ik dat je me geheel onwetend had gelaten over mijn reis maar Neder-Silezië" zei Bertje geprikkeld.
"Ik zou samen met tante en haar toenmalige man een reis gaan maken naar heel diepe bossen en hoge bergen daar waar de reus Rübezahl heer van de bossen en bergen woont. Ja dat eerste klopte maar dat men mij dan heel alleen in een Waldschenke achterliet en weer vertrok, dat vond ik afschuwelijk. Wat dan gebeurde heb ik je toen al eens verteld toen je me op een kerstmis bezoeken kwam. Diezelfde namiddag moest ik ander kleding gaan passen en schoenen verwisselen voor pantoffels. Ik weet nog dat ik zwarte laqué schoenen droeg die toen in mode waren en waar zij zo om lachten moesten. De volgende morgen moest ik in aller vroegte mee het land op om de korenbussels bijeen te rapen. Tegen de middag had ik bloedende voeten omdat de stoppels door de stoffen zolen van de pantoffels staken. De dochter van het boerengezin die al wat ouder bleek te zijn lachte me uit, en zei dat ik stadsvoeten had. 's avonds vroeg ik achter mijn schoenen maar die waren er niet meer, men had die samen met de kleding verkocht". Bertjes moeder ruimde de tafel af waaraan we boterhammen gegeten hadden en vroeg of hij nog iets anders wilde, zoals een pudding of zo.
Dan gaan we jouw kamer in orde brengen en je spullen ergens onderbrengen. Bertje zag dat er geen kasten waren zoals hij dat van in het klooster en in Appelscha gewend was. Hij miste de jongens, het lawaai, de strenge blikken van de nonnen. Hier leek alles zo doods en rustig totaal geen leven buiten de radio dan. Het was alsof hij de stilte op zich voelde drukken en zou als hij dat kon meteen weer terug gaan vanwaar hij gekomen was.
feedback van andere lezers- GoNo2
Bertje zou evengoed mijn naam kunnen dragen...
Hoeselaar: Is het echt? Heb je ook zo slechte jeugdjaren gehad?, Tja oorlogskinderen hadden het heel moeilijk en die beelden willen maar niet wijken.
Willy - Mistaker
Ik leef mee met Bertje!
Groet,
Greta
Hoeselaar: Dat is lief van je Greta, het is daarom ook dat ik dit schrijf
Groetje Willy - Dora
Kijk, hoe goed een kind alles nog herinnert. Dan zegt men ook nog dat kinderen flexibel zijn en snel ergens overheen leven, dat het allemaal wel meevalt. Ik blijf ook aan je lippen hangen...
Hoeselaar: Lief dat je me blijft volgen, dank je wel Dora
Willy - ivo
het blijf beklijven ...
Hoeselaar: dank je wel Ivo, altijd fijn om gelezen te worden
Willy - Wee
Ja, het grijpt mij ook telkens weer aan.
Hoeselaar: Ach het is al zo lang geleden maar er zijn altijd momenten die bijblijven
Willy
|
