Volg ons op facebook
|
< terug
dont cry for me
Hij is net klaar met zijn krant te lezen en vouwt de pagina's zoals hij dit altijd doet. Sinds het formaat van zijn krant is gewijzigd heeft hij hierover geen ruzie meer met zijn vrouw die samen met hem dezelfde tafel deelt.
Spreken doen ze al jaren niet meer, waarom zouden ze elkaar nog iets vertellen? Hij doet het zijne en zij het hare en zij proberen elkaar zo weinig mogelijk te ontmoeten in het huis dat, sinds de kinderen niet meer thuis wonen, veel te groot is geworden.
Zij kruisen nog wel blikken maar kijken elkaar niet meer aan.
Enkel als de kleinkinderen langskomen zijn de dialogen langer en wordt er nog iets anders gezegd en gevraagd dan wat doorgaans het geval is.
De kilte van buiten heeft zich mee aan het vergeelde behangpapier gehangen. Dit kan je het beste zien aan de foto's die de muur hebben verlaten. Hun witte schaduwen verraden de omvang van het verlies. Dit kan je ook horen in de gang en achteraan op de koer. Want voetstappen klinken bijzonder hard doch zonder dat er een warme echo volgt. Het zijn eerder angststappen waarin de huivering blijft hangen, in het holle, dat klinkt.
Ook de koffie is niet meer zoals die was. Sinds de koffiebeurs werd vervangen door een of andere espressomachine, zoiets wat de kinderen ooit hadden gekocht omdat men zeker niets anders nog konden bedenken.
Samen met de koffiemolen en het hele ritueel van koffiezetten is ook het laatste stukje vertrouwdheid mee verdwenen. Dit verlies was niet eens bespreekbaar in de wereld waarin hij zich bevindt. De snelheid waarop hij zichzelf vervreemdt van alles wat zo vertrouwd is, kan je meten aan de tijd dat hij op de sofa slaapt. Zelfs het vertrouwde bed dat al vanaf de dag dat ze trouwden deelden heeft haar rol verloren.
Nu, vandaag kraken nog enkel de planken van enkele verlaten boekenplanken. De boeken zijn verdwenen. Het verleden heeft haar energie verloren in het onverschillige dat als een optrekkende woestijn de droogte versterkt. De zin heeft nog wel woorden maar de waarde ervan is zoals bij een openbare verkoop, onder de hamerslag van het onverschillige verdwenen.
De rolluiken blijven omlaag en de tv staat altijd dag en nacht hardop te spelen. Geen mens dat zich vragen stelt en geen mens die de hardheid leest op het inmiddels stalen gezicht dat ze beiden dragen.
Jammer, het had zo anders kunnen zijn.
Ik sta er op te kijken en kan niet eens zeggen dat het me spijt dat het zo loopt bij hen. Het pijnvolle kan ik niet begrijpen, maar ik zie het hen dragen als domme kiekens, twee bijeen.
Hoe moet ik hen duidelijk maken dat dit niet goed afloopt, alsof ik een lawine zie afkomen en hoe hard ik ook roep, ik kan hen niet meer bereiken.
Ik ga naar de radio, die allang geen stofdoek meer heeft gezien en veeg het stof met mijn handpalm weg. Zoek naar de stekker en plug hem in het stopcontact. Stilzwijgend galmt de radio, alsof die mijn gedachten kon lezen: dont cry for me.
Ik draai me om, kijk hen beiden nog aan eens aan en zwijg, want elk woord dat ik hierin nog investeer, is de investering niet eens meer waard. Terwijl mijn voetstappen door de hal stappen, merk ik ook dat de echo van mijn warmte mijn stappen verlaten hebben. De voordeur draait voor mij in de verkeerde richting. De deur kraakt bij het sluiten en ik voel dat ik hier niet meer terugkom.
De maan vertikt het nog om het tuinpad van de voortuin te verlichten, de wind blaast winterkoude ijspunten, ik voel het steken in mijn gezicht.
Van stof ben ik en tot stof zal ik wederkeren. Hopelijk zal de zon morgen het ijskoude nog kunnen ontdooien, maar ik vrees er voor, de tijd heeft hun wreedheid overgenomen, ze zullen sterven ieders voor zich.
Mijn auto start en de radio speelt de laatste noten: dont cry for me.
feedback van andere lezers- jan
ik zie het voor me, beangstigend om zo te eindigen...
ivo: bedankt jan .. idd beangstigend - killea
Ivo you describe something I have seen so many times by grandparents, in-laws, and couples where the children have left the house having been the only thing of mutual interest left to the couple. Brilliant. I even witnessed late in the life of my grandparents and in-laws a deep hatred of each other as a finale.
Super writing Ivo
xx
j
ivo: bedankt June, ... - Mistaker
Scheiden en een nieuw leven beginnen, dit is te triest!
Heel goed beschreven, knap.
Groet,
Greta
ivo: bedankt Greta, - VUURKRACHT
Een doodgebloed huwelijk
waar enkel nog de fotoschaduwen vertellen,
in holle frazen aaneengerijmd...
ivo: zoiets monique, dank je wel .. - Wee
Een triest en troosteloos tafereel, wat je ons hier laat lezen.
(Alinea vijf, vervreemdt?)
x
ivo: idd vervreemdt dt oeps een kanjer van een fout ... dank je wel - elpe
Een ijzige verwoording van lanfzame eenzaamheid als uitelkaar gegroeid koppel.
Potverdorie knap!
ivo: bedankt elpe .. - Dora
Koer, dat vind ik zo'n prachtig Belgisch woord. Kennen wij niet.
Wat een leegte en armoe beschrijf je hier en inderdaad onder de hamerslag van onverschil verdwijnt het echte medeleven en de betrokkenheid die ons nieuwsgierig laat blijven naar de ander.
Hun witte schaduw(en) verraden
ivo: jep idd heeft een dubbel betekenins (koer) zowel wc als een betegelde buitenplaats (terras) maar dan eerder ingebouwd tussen de gebouwen ...de speelkoer (speelplaats) in de school.
dank je wel Dora, in tegenwoordige tijd schrijven beklijft me ook wel een beetje pfff
|
