Volg ons op facebook
|
< terug
Muusje - geen gewoon Indisch meisje
Rikus werd 's morgens paniekerig opgebeld door Aleid. Of hij onmiddellijk kon komen. Nu direct. Er was heel wat aan de hand met Muusje, die hals over kop naar Nederland was teruggekeerd van haar vakantie. Muusje logeerde tijdelijk bij haar, nee niet logeerde, dat was eigenlijk het juiste woord niet, nee, Muusje zat op het ogenblik ondergedoken bij haar. Muusje durfde niet naar haar eigen kamer in de studentenwoning die ze deelde met acht anderen. Ze was bang dat haar broer, haar half-broer eigenlijk, haar daar zou vinden en haar wie weet...
'Wat is er dan,' vroeg Rikus.
'Arme Muusje lijdt aan de ziekte van Flaubert. Dat heeft een arts in Florence een paar dagen geleden bij haar geconstateerd. Ze was helemaal de kluts kwijt, viel flauw, koortsaanvallen... Ze was het hotel uit geslopen, had een taxi naar het vliegveld genomen en was naar huis teruggekeerd.'
'De ziekte van Flaubert? Nooit van gehoord. Bedoel je de ziekte van Pfeiffer misschien?'
'Ooh, zei ik Flaubert? Ik bedoel eigenlijk Stendhal. De ziekte van Stendhal... eh het Stendhal syndroom.'
'Nog gekker,' zei Rikus. 'Goed, ik kom er aan, maar wat voor zin heeft dat? Kun je niet beter de huisarts bellen als het zo slecht met haar is gesteld? Wat kan ík voor haar doen?'
'Wat jij kunt doen, dat vertel ik je straks wel. Kom je?'
'Ik kom d'r aan. Ik spring op m'n fiets, over tien minuten ben ik bij jullie.'
Jezus, de ziekte van Stendhal, wat was dat nou weer? What next? De ziekte van Balzac... een of andere aandoening van de balzak ha ha, zoiets als zakbreuk misschien, wat dat ook moge zijn... Maar daar leed Muusje natuurlijk nu juist niet aan. Die Muusje toch: nee, zoals ze vaak genoeg tegen iedereen had gezegd, tot vervelens toe bijna, ze was beslist geen gewoon Indisch meisje.
Aleid deed onder aan de trap open en liet hem binnen. Ze gingen in de woonkamer op de bank zitten, nadat Aleid haastig enkele lakens en dekens had opgevouwen en een kussen opzij had geschoven.
'Zoals je kunt zien heb ik hier vannacht op de bank moeten slapen. Muusje slaapt nog steeds. In mijn bed. Ik zal haar zo wakker maken, anders slaapt ze vanavond weer niet. Het is al elf uur. Ze zag er zo grauw uit, ondanks haar bruine huid. Net een doodziek musje dat op de rand van de dakgoot zit te bibberen en te zieltogen en dat elk moment dood kan neerstorten.'
'De beroemde dooie mus van Hermans dus.'
'Precies.
Hij vroeg haar nogmaals waarom ze er toch geen arts had bijgehaald.
'Muusje wilde dat niet. Ze wilde jou. Ze vertrouwt je. Jij, die altijd het hoofd koel houdt.'
'Wat wil ze dan van mij?'
Aleid zuchtte diep. 'Het gaat om die oudere broer van haar, Norbert,' zei ze. 'Die blonde broer, half-broer eigenlijk, die blanda, waar ze altijd al zo bang voor is geweest. Vanaf dat ze een meisje van elf was, toen hij voor het eerst in haar leven kwam. Hij schijnt een soort satanische greep op haar te hebben. Nog steeds. Toen ze een klein meisje van elf was - moet je je voorstellen, zo'n elfje nog, zo'n tenger, feeëriek scharminkeltje van een meisje met ontluikende borstjes - toen had die grote, blonde, arische germaan van een stiefbroer, tien jaar ouder dan haar, het steeds over die tietjes van haar als ze maar eventjes alleen met hem was. Of er al wat te zien was bij haar? Te voelen? Op die magere ribbenkast van haar? Het was blijkbaar een soort obsessie voor hem, die bruine tietjes van haar. Hij plaagde haar er altijd mee, noemde ze dos huevos estrellados oftewel twee spiegeleieren, als ze beiden met vakantie bij hun ouders in Spanje waren. Ze kreeg er een complex van. Nog jaren heeft ze daar last van gehad. In het gezelschap van anderen had ze de rare gewoonte om vaak even langs haar lichaam naar even naar beneden te kijken, om zich te verzekeren... van iets... ik heb het haar dat ook wel eens zien doen, dat even naar beneden kijken naar haar borstjes.'
'Heeft ze er dan nooit iets over gezegd tegen haar ouders?'
'Dat durfde ze niet. Ze begreep wel dat dat nieuwe huwelijk van haar arme moeder ook niet zo denderend was, dat voelde ze als kind gewoon aan. Ze wilde geen problemen veroorzaken.'
'Een echte pestkop dus, die half-broer van haar.'
'Dat kun je wel zeggen, ja, hij noemde haar altijd de prinses op de katjang. Maar dat is nog lang niet alles: ook over haar kale bruine kutje - excusez le mot, dat zijn eigenlijk zíjn woorden, niet de mijne - daar had hij vragen en opmerkingen over. Of er al haartjes op groeiden? - dat soort dingen. Eéns, ze was twaalf en ging net naar de grote school, lag hij in de kamer op de bank. Hij had erge hoofdpijn, zei hij. Hij verlangde van haar dat zij zich uitkleedde en haar gladde kutje - excusez moi encore! - tegen zijn voorhoofd hield. Indische maagdelijke jongemeisjeskutjes hadden namelijk een helende toverkracht - goena-goena, de befaamde Indische Stille Kracht, een soort witte magie, legde hij uit. Door met haar kutje eventjes tegen zijn hoofd te drukken, kon ze ervoor zorgen dat zijn hoofdpijn vrijwel onmiddellijk, als sneeuw voor de zon, verdween. Haar oma, Oma Sarinah, die twee maanden daarvoor was overleden en van wie Muusje zielsveel had gehouden, had dit ook eens voor hem gedaan toen hij erge kiespijn had. Ze had haar toverkutje eventjes tegen zijn wang gedrukt en warempel...'
'Maar die oma had toch al lang geen maagdelijk jongemeisjeskutje meer,' zei Rikus.
'Verdomd! Zo zie je maar... Afijn, ze vond dat ze hem deze gunst toch eigenlijk niet kon weigeren en heeft dat toen maar gedaan.'
Aleid zweeg.
'Hoe ging het verder? Heeft die enge vent verder nog...' vroeg Rikus. 'Is het daarbij gebleven?'
'Ja.' Aleid staarde voor zich uit. 'Tot vorige week in Florence, toen ze met hem de fresco's in de domkerk aan het bezichtigen was. In het schemerlicht van de kerk - er was niemand in de buurt, zelfs geen suppoost - begon hij haar ineens onzedelijk te betasten, aan haar tietjes te zitten. Dat was nog het ergste niet, maar dat hij ook nog met zijn vingers aan haar kutje zat, in haar kutje... dat was echt... tidak boleh.'
'Wat betekent dat?'
'Dat betekent "dat mag niet" of "dat is verboden" - tidak boleh. Als ze in de stress raakt, gaat ze weer Indisch praten zoals ze dat bij haar Oma had geleerd - ook al is die nu al lang dood.'
'Die broer van haar heeft haar toen aangerand dus...'
'Ja. Ze was zo stom geweest die dag een luchtige zomerjurkje aan te trekken, hij kon overal bij komen. Gek geworden leek hij wel, totaal gila, hij dacht zeker dat hij zo'n condottiero was, zo'n middeleeuwse legeraanvoerder, die zich alles kon veroorloven. Dat waren bandieten, desperado's, die kerels. Maar het ergste moet nog komen: zij werd duizelig, viel flauw... En wat heeft die engerd wel niet met haar heeft uitgespookt toen ze flauw gevallen was? vraagt ze zich nu af. Daar zit ze erg over in.'
'Uitgespookt? In die kerk?'
'Ja. En later nog eens toen ze terug waren in het hotel. Haar broer heeft haar terug gesleept naar het hotel - ze stond te wankelen op haar benen. In de gang viel ze weer flauw. Hij heeft haar naar haar kamer gedragen, en is toen nogmaals intiem geweest met haar, terwijl ze buiten bewustzijn was. Tenminste, dat beweerde hij later vol trots. Hij had haar geneukt - pardon: zijn woorden, niet de mijne - terwijl ze knock out was. Ze vreest dat het waar is. Ze voelt het daar schrijnen. Nog steeds.'
'Maar dat geldt dan toch als een verkrachting! Wetboek van strafrecht...'
'Precies. Maar je weet het niet zeker, natuurlijk. Misschien is het alleen maar een vorm van plagerij bij hem. Maar stel nu dat ze zwanger van hem is geraakt, dat is haar aller-allergrootste angst. Daar zit ze nu erg over in, daar wil ze het met jou over hebben.'
'Dus híj werd gek.'
'Zíj ook. Beiden. In Florence zijn ze gelijktijdig gek geworden, het syndroom van Stendhal, zei de dokter van het hotel. Ik heb het opgezocht op internet. Het overkomt toeristen als ze in hoog tempo allerlei musea en monumenten bezoeken: de graftombes van Dante en Boccaccio in de Croce-kerk in Florence. Ze worden overdonderd en raken gedesoriënteerd, hysterisch..'
'Zoiets als het Jeruzalem-syndroom, waarbij normale mensen ineens gek gaan doen en op straat knielen en bidden en hallelujah roepen? Daar heb ik wel eens over gelezen.'
'Zoiets, ja. Het overkwam Stendhal twee eeuwen geleden in Florence en daarom is die ziekte naar hem genoemd.'
'Ik zou toch maar een arts raadplegen als ik haar was.'
'En dan zo'n morning-after pil. Maar dat schrijnen, het is te hopen voor haar dat dat alleen komt doordat hij op een ruwe manier met zijn vingers aan haar kutje heeft gezeten... ín haar kutje'
Ze zweeg even en zuchtte. 'Ik geloof dat ik haar nu maar eens wakker maak en haar voorstel de huisarts te bellen.' Ze stond op en liep naar de slaapkamer.
feedback van andere lezers- warket
Het schrijven zit in je vingers. Vacantie kan echt niet...ik lees het met een KAA.
RudolfPaul: Dank je Wee en Warket. De c van vacantie zal ik proberen te veranderen in de k van vakantie.
|
