Volg ons op facebook
|
< terug
De gast stikt zoals de waard naait
Ze hebben dezelfde dienst gedraaid en komen samen binnen, Piet en Pleuns beste vriendin.
"Je man heeft me uitgenodigd. Ik blijf gezellig slapen, als je het goed vindt," kondigt Klara opgewekt aan en Pleuni verheugt zich. "Heerlijke verrassing, ik heb vanwege de baby bijna nooit meer een volwassen gesprek." Attend dat Piet zich daarom bekommert en Klaartje meevraagt, al is er veel dat ze niet meer begrijpt. De tijd zal het wel leren, denkt ze en loopt opgewekt naar de keuken om koffie te zetten.
Het wil met dat ontspannen samenzijn echter niet zo lukken. Er vallen onverwacht ongemakkelijke stiltes waar ze normaliter, zonder Piet erbij, geen last van hebben. Na praatjes om niets en saaie tv-programma's, gaan ze vroeger naar bed dan gewoonlijk.
"Eh... Pleuni eh…" probeert Piet een gesprek, maar het blijft daarna lang stil. Mijn geduld schijnt vruchten af te gaan werpen, denkt ze. Nog steeds heeft hij niet onder de knie hoe hij een gesprek soepel kan laten lopen. Alleen hun ademhaling is hoorbaar en enkel haar bedlampje brandt.
"Ja Piet?"
"Weet je... eh," doet hij nog een poging.
Nee, denkt ze bijdehand, natuurlijk niet, ik ben niet helderziend en weet al zo lang van niets meer.
"Ik luister... Piet." Het klinkt lief en timide. Het laatste jaar heeft ze geleerd niets te pushen.
"Ja, weet je, eh, ahum…" Uitvoerig schraapt hij zijn keel waarna hij overdreven zucht. Ze onderdrukt haar ongeduld en onhoorbaar ontsnapt haar ingehouden adem. Zo'n moeilijke prater mag je niet in de reden vallen, hem opjutten is uit den boze. Komt boven tafel waar ze in therapie naar toe hebben gewerkt? Pietepeuterige vlammetjes van vervlogen hoop flakkeren toch eigenwijs in haar op.
"Ik eh, ahum, moet je iets vertellen," fluistert hij uiteindelijk benepen en Pleuni glimlacht. Dat is overduidelijk. Eindelijk komt er schot in zijn emotioneel vastgelopen zaak. De doorbraak!?!?
"Ik ben verliefd op eh... iemand anders," gooit hij plompverloren het rotsblok in haar meegaande vijvertje. Stijf van schrik -dit is de enige wending die ze NIET heeft verwacht- kijkt ze recht in zijn ogen. Leeg, dood en kil veroordelen ze haar. Wat raar. Heeft ZIJ hem dit, volgens hem, aangedaan?
Dat is het dus! Conclusies razen door haar hoofd, woorden rijgen zich in één seconde aan een schellenkoord. Verliefdheid is het meest creatieve proces van zelfontplooiing! Geen man over boord. Godsallemachtig, daarom liet hij mij al die tijd links liggen. Moet dit nu echt net nadat ons kind geboren is?
Uitgewoond schokschoudert ze en noemt gelaten de naam van zijn lief, Heleen.
"Hoe weet jij dat?" schreeuwt hij onbeschoft en ze hapt naar lucht. Zijn verontwaardiging verslaat haar.
"Heeft die stomme Klara je dat verteld?" gilt hij snerpend en asociaal hard. Hij haalt zelfs zijn hand aan.
Slaan? Jij? Verdomme, het klopt dus toch! Het is Heleen en Klara heeft het óók geweten.
Ze kijkt onverschrokken terug. Wellicht besluit hij daardoor niet te slaan, maar hij blijft haar met woedende blikken doorboren. Wie heeft hier méér redenen om te schreeuwen, vraagt ze zich af.
In de kille stilte besluit ze dat het geweten van iedere overspelige zijn eigen verantwoording is en dat zij zich géén zwarte Piet in de schoenen laat schuiven. Ze wil hem antwoorden, vertellen hoe ze er achter kwam wie het doelwit is van zijn dolverliefde vluchtpoging, maar die tijd geeft hij haar niet.
"Ach jij!" hoont hij. De intonatie onderstreept wat al maanden naar haar hoofd is geslingerd:
"Ach jij bent een idiote gestoorde gek, een achterlijke randdebiel, stomme heks."
Zijn woordenschat werd wat dat betreft maandelijks uitgebreider.
Het bloed in haar versleten lijf komt tot stilstand en verzuurt. Hondsmoe is ze ineens en denkt: Ik ben wel goed maar niet gek. Jij neemt er je verantwoording voor of hoepelt op, doorgedraaide Dombo.
"Verliefdheid komt in de beste families voor, dat hoeft geen ramp te zijn, Piet. We kunnen hier doorheen komen, er samen iets van leren, als we het beiden willen." Ze is er trots op in deze vulkaanuitbarsting zo rustig te reageren, maar hij kijkt haar verbijsterd aan. Is haar begrip niet wat hij wil?
"Ach jij!!!" gilt hij nogmaals en springt, door zijn eigen lava aangebrand, uit hun luxueuze huwelijksbed. Vloekend en tierend verdwijnt hij en knalt de kamerdeur bijna door de sponning. Samen met zijn depressieve negatieve scheldpartijen springt de laatste hoop hun bed uit. Een pandemonium kreten draait door haar hoofd: Hoelang al? Het is helemaal niet zijn bedoeling om er samen uit te komen! Het kind, ons kind, oh God. Waarom heeft hij in Godsnaam dan toch eerst nog, welbewust en vol overtuiging, zijn drumstick door mijn potje geroerd? De wereld implodeert en Pleuni constateert broodnuchter dat de waard uit zijn geniepig vette stinkhol is gekropen. Ze hoort weer dat vreselijke zinnetje waarmee hij haar hele wereld omdraaide. De suggestie dat zij vreemd was gegaan krijgt uiteindelijk de smerig verraderlijke waarde die ze er toen niet aan kon verbinden. Omdat ze daar te verbluft voor was, met die predictor in de hand.
Na dit afgelopen jaar, volgestouwd met Godgeklaagd passief-agressief zwijgen en botte veroordelingen, speelt hij nu óók nog de beledigde droplul? Wat moet ik nog met zo'n dubbel doorgedraaide aanfluiting? Het flinterdunne waasje voordeel van de twijfel dat Pleuni gekoesterd heeft, is al opgelost nog vóórdat hij ketterend de laatste tree van de trap is afgestampt.
De deur van de logeerkamer gaat zacht open en dicht. Pleuni hoort hoe Klara achter Piet de trap afsluipt en zonder traan realiseert ze zich: Ik blijf alleen achter na dit driedubbele verraad, met onze baby waar ik dolverliefd op ben en die hier niet om heeft gevraagd.
feedback van andere lezers- julien_maleur
een heftig verhaal, Dora. Heel realistisch en zo herkenbaar.
groetjes
JM
Dora: Dank je wel, realistisch en herkenbaar, dat is best een heftig compliment. - ivo
oeps wat een toestanden, die ik vrees in de beste situaties wel eens zullen voorgedaan hebben
Dora: Je kunt het niet zo gek prakkizeren. Realiteit is ongeloofwaardiger dan IK het zou bedenken, dus het kan vast nog vreemder of zoals GoNo zegt iets langer, maar in ieder geval: Dank je Ivo - GoNo2
' t Mocht iets langer zijn hé? ( lachende emoticon )
Dora: HAHAHAHa, hi hi, en het kan uiteraard ook anders, dank je wel...
|
