Volg ons op facebook
|
< terug
Jullie hebben steeds gezegd dat ik moest schrijven
Jullie hebben me steeds gezegd dat ik moest schrijven, dat ik moeders mooiste nooit zou worden, maar dat ik wel mooi kon schrijven.
Vandaar:
Eerste hoofdstuk
Ik was in Schotland. Eigenlijk had ik er niet willen naartoe gaan omdat ik geen geld had om een reis te bekostigen. Ik had een vreselijk financiële situatie achter de rug en het was nog steeds niet in orde.
Ik had een zeer moeilijke periode meegemaakt en was daar nu, dacht ik, uitgeraakt, maar leed nog steeds onder de financiële gevolgen, of, beter gezegd, wou nog steeds de financiële gevolgen terug in orde brengen.
Een tijd tevoren was er plots iets in mijn leven gebeurd, heel plots. Synchroniciteit moet het geweest zijn zoals ik wat later ontdekte in een boek over de psycholoog Jung.
Op één en dezelfde dag vertrok ik plots van mijn werk nadat collega's me een ganse voormiddag gepest hadden, vernam ik van mijn geliefde dat hij een vriendin had en mij niet meer wou zien, ontdekte ik dat ik financieel volledig blut was, voelde me volkomen uitgeput en niet meer in staat om aan de wensen van mijn moeder en zieke vader te voldoen. Kortom ik voelde me gebroken, in duizend scherven. Ik, die zoveel liefde had gestoken in werk, relatie en familie, voelde me absoluut niet meer dan alleen het woordje "ik", zo klein en onbeduidend als dat kleine woordje.
Gelukkig bestond voor mij nog dit woordje want anders was er niets meer van me over.
Enfin, ik kreeg van mijn huisarts veertien dagen rust voorgeschreven en daarna nog eens veertien dagen omdat ik er tenslotte nog was in levenden lijve.
Echt rusten deed ik niet omdat ik die tijd benutte om uit te zoeken waarom die kleine "ik" zich dit alles op de hals gehaald had. Zodoende ontdekte ik het fenomeen "synchroniciteit" en besefte dat het dat was dat ik me op de hals gehaald had. Stommerik die ik was!
Nadien ging alles weer beter. Als je jezelf zo kunt kelderen dan kan je het omgekeerde ook.
Enfin, ik ging dus naar Schotland. Een vriend had me gevraagd om de groepsreis mee te organiseren en ik had er plezier in.
Alleen al maar de plaatsnamen op de wegenkaart gaven me een warm genoegen.
Ook weer een deel van een nieuwe "synchroniciteit"? Waarschijnlijk wel.
Het was begin mei, prachtig weer en prachtige landschappen. Mijn overleden man zou me gezegd hebben: "Je blauwe ogen glanzen mooier dan ooit".
"Dank je lieveling", zou ik geantwoord hebben, " Ik hou op dit moment van jou ook zoveel meer dan ooit".
Ik had de B&B's georganiseerd en gereserveerd.
Eentje leek me bijzonder veelbelovend. Het was goedkoop. De eigenaar stuurde me een bijzonder vriendelijke e-mail terug die bij mij een warm gevoel opwekte. Ik keek ernaar uit om daar te arriveren. Synchroniciteit?
Het was prachtig. Na een bijzonder mooie rit door de bergen, kwamen we daar toe.
Achter het huis de bergen met de watervallen, voor het huis het meer, de fjord, de loch, loch Linnhe, wéér zo'n mooie naam, zo zoet om uit te spreken, zo zacht om te zingen.
Archie snelde naar beneden van zijn houten terras waar hij een glaasje wijn aan't drinken was in de zonneschijn onder de blauwe hemel. Als de Schotse hemel blauw is dan is hij helder, transparant, alsof daar geen stofdeeltjes bestaan. Je kijkt erdoorheen en voelt je opgezogen " tot in de hemel"
Archie opende alle deuren van de kamers, opende de bedden, vroeg of het goed was, toonde de badkamers, de living, de eetkamer. De overheersende kleur in huis was ook blauw, de kleur van de hemel buiten, alsof op dat moment buiten en binnen in elkaar overvloeiden.
Archie was niet groot, had zwart haar en blauwe ogen, die nog mooier blauw waren dan al de rest want ze schitterden, lachten, zoals hijzelf één en al open en lachend was.
Ik was verliefd.
Hoofdstuk 2
Die avond hebben we gevrijd.
Archie kuste me, ik streelde hem in de keuken. Plots vlogen we samen naar de living. We kusten elkaar van onder tot boven en van boven tot onder, vlogen van de ene zetel naar de andere. Ik verzonk in zijn prachtige ogen. En ik weet niet waar hij in verzonk. Waarschijnlijk in mij want zo eindigden we in één van de zetels.
Hoofdstuk3
Ik was verliefd op een man ver weg in Schotland die bovendien nog gelukkig getrouwd was ook, vader van vier prachtige zonen, grootvader van vier prachtige kleinkinderen.
Ik was verliefd op de liefde en hij waarschijnlijk ook.
Elke avond, waar we ons ook bevonden, e-mailden we elkaar, bedreven de liefde via de computer, via de telefoon, onze fantasieën waren groots maar o zo fijn. Ik was de "lover" of de "verfijnde hoer".
Hij zei ervan te genieten en zei me dat ik o zo mooi was. Vreemd want ik dacht dat ik alleen maar mooi kon schrijven want men heeft me gezegd dat ik nooit moeders mooiste zou worden.
Ik begon lichamelijk te lijden, te weinig slaap, constant verkouden, werkte als een paard, lief voor iedereen, gedreven door de liefde, bezocht hem in Schotland, clandestien want niemand mocht het weten.
En toen kwam het. Ik werd kwaad, dronk een ganse fles wijn en schold hem de huid vol via de computer, e-mail.
Hij was niet eerlijk tegen zijn vrouw en kinderen, hij bezorgde me al die angst tengevolge van al die geheimdoenerij.
En hij was niet zo lief want had me al vernederd, ook al gedumpt juist wanneer ik hem het meest nodig had.
Hij reageerde koel en vroeg me of ik nog seks wou ja of neen
Ik zei hem dat ik zijn seks haatte en dat ik liefde wou, niet alleen altijd dat slappe penisje hard maken en dan de penetratie en dan altijd "excited" zijn en een "orgasme" hebben.
Ik haatte die "orgasmen".Ik wou geen orgasme maar "liefde".
Ik was verliefd op de "liefde" niet op "orgasmen in het geniep"
Maar ik was verliefd op de "liefde" want dit hield me recht. Dankzij dat kon ik hard werken en anderen, wie ook, op mijn werk en in de familie beminnen.
Meer en meer verwerd ik tot een slet, liet me vernederen, gaf hem zijn seks, dacht te genieten van orgasmen die uiteindelijk niets meer dan niesbuien bleken te zijn achteraf, alhoewel ik genoot van "hij in mij" omdat ik zoveel van hem hield, omdat ik hem koesterde als een teddybeer, als een God van de Schotse hemel.
Hoe laag kan je vallen?
Ik dronk meer en meer flessen wijn.
In Schotland, de hemel, drinken ze toch ook.
En waarom kan Schotland niet mooi blijven ondanks al die knettergekke liefde van mij?
Wat haatte ik de liefde en hoezeer had ik haar nodig!
Hoe kom ik hier uit?
Weer werd ik geconfronteerd met dat kleine "ik" en het ergste van al was dat dit kleine "ik" voor mij niet meer bleek dan die verdomde "liefde". Niet meer maar ook niet minder.
Help!!!
Dit is geen synchroniciteit. Jung ga weg want ge wist het ook niet.
Zelfs "ik" verdween. Maar die verdomde liefde bleef.
Dan maar weer een fles wijn. Saint Amour misschien?
Van Saint Amour kreeg ik een kater. En ik hou ook van poesjes. Er rest me nu alleen nog maar "houden van" en zeker ook van poesjes, mannelijk of vrouwelijk. Ik kan alleen maar "houden van".
Help! en het deed ook wel een beetje pijn.
Hoofdstuk4
Ik besta nog steeds in levenden lijve.
En ik voel me vrij warm want ik heb iets dat ik niet kwijtgeraak of ik het nu wil of niet. En ik wil het niet kwijt want het is het enige wat ik heb.
Misschien lijkt het een onnozel woord en toch is het er:"liefde"
feedback van andere lezers- ivo
dit is leuk om lezen, bravo ..
wat een verhaal pfff
Reinhilde: Dank je.
Ik denk dat mijn stijl nog een stuk beter moet. - julien_maleur
graag gelezen
Reinhilde: Dank je. Mijn stijl moet nog een stuk beter. - Danvoieanne
Leuk, graag gelezen... - Mistaker
Ik vind het woord 'leuk' nou niet bepaald van toepassing. Wel: intrigerend, heftig.
Kijk uit naar verdere verhalen van jouw hand.
Ik had wel wat meer willen weten over die overleden man trouwens.
Groet,
Greta - Wee
Dag Reinhilde. Wat een verhaal!
Het is wat Mistaker zegt, intrigerend en heftig.
Ook ik kijk uit naar meer.
x - GoNo2
't Mocht ietske langer hé?
|
