naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Vrijdag 24 januari 2006

door warket

Moe getergd door regen, wind en voorbijrazend verkeer kom ik thuis. Onderweg had ik aan vanalles gedacht en telkens als ik meende: dit mag ik niet vergeten, vergat ik mijn verstand.
In alle hoffelijkheid ga ik als een dame plassen. Het is de eerste keer dat ik dat doe. Niemand heeft me ertoe verplicht.
De straatverlichting doet het niet meer. Het lichtschijnsel van binnenhuis legt scherpe contouren op de koer. De nacht is zoals hij is, schitteren sterren meer dan ooit.
De wanhoop verschijnt in haar ogen als ze zegt: we zouden zo graag een knus huisje en een kindje willen. Hoe beginnen we daaraan?
Hij glimlacht en laat haar verder aan het woord. Iemand moet het verhaal vertellen. Het verhaal over onzekerheden, onmacht en verlangen.
'De wereld leer je kennen en begrijpen. Dat komt vanzelf. Eet en drink, verdien uw brood, ga op reis en geniet van het leven. We mogen de geneugte geen uitstel gunnen', antwoord ik.
Veel meer kan ik niet zeggen. Mijn woorden kunnen aan dat pruilmondje niets veranderen.
Ach ja, neem een eitje. Wil iemand een tas koffie?
Liever chocomelk of limonade.
Laten we een vuur aansteken en er omheen dansen, met blote voeten op de grond stampen, met dampende adem onzin erkennen alsof er geen voor- of nadeel zou bestaan. Alom een nachtelijk vuur in deze tijd.

feedback van andere lezers

• ivo
  grappig ...
  warket: dankje
• Wee
  Mooi beeldend verhaald!
  warket: dankjewel Wee
• Danvoieanne
  Mooi...
  warket: dankje