|
< terug
Praatjes vullen geen gaatjes
Die bewuste avond hing Roma verveeld op de bank toen Theo de tv uitzette, wat uitzonderlijk was. Verbaasd keek ze op, hij nam haar handen liefdevol in de zijne. Ze wachtte nog, maar op het moment dat hij voor haar knielde trok ze geërgerd haar handen terug. Dat ze daarmee in één klap zijn manmoedige initiatief halveerde deed er niets toe. Zij had géén zin in slap geouwehoer. Een huwelijksaanzoek? Op de bank? Niet eens op een Grieks eilandje of romantisch in een luchtballon?
Wat een minderwaardige aanfluiting.
"Er is voor mij maar één vrouw, Romie, één ware liefde en dat ben jij." fluisterde hij.
Als een kwade kat siste ze dat hij niet te vertrouwen was.
Ondanks dat haar spottende ogen zijn goede wil vermoordden, gaf hij toch niet op.
"Hoe moet ik het je dan zeggen, lieverd? Wat wil je horen?" vroeg hij met natte ogen en zijn weke emotionele gezicht vloog haar naar de strot. Ze kon niet tegen slappe mannen.
"Je kent je spreekwoorden toch? 'Geen woorden maar daden' of 'Praatjes vullen geen gaatjes?"
Hoofdschuddend stond hij ontmoedigd op.
"Loos geklets, Theetje. Ik wil niets horen. Daden wil ik zien."
"Hoe moet ik dan tonen dat jij voor mij echt de belangrijkste bent?"
"Wat dacht je zelf?"
Hij dacht niets, had enkel zichzelf aan te bieden. Zijn kale naakte ik en verder geen overdrevenheden.
"Hoepel toch op. Wat merk ik ervan dat ik belangrijk ben? Je bent een gierige mislukkeling die niet eens voor zijn rechten vecht. Alles gaat naar dat ouwe wijf met die bastaard."
"Lieverd, Mia krijgt niets! Ik verdien gewoon niet meer. Mijn geld is op!" riep hij huilerig.
Puur machteloos was hij doodeerlijk. Gelukkig verzweeg hij net op tijd dat het geleende kapitaal schoonop was gegaan om háár luxe eisen te bevredigen. Omdat hij haar had verwend als een prinses.
"Bij de rechter valt echt niets meer te halen, Romie" bekende hij.
"Denk je dat ik alle rotsmoesjes geloof?" Hooghartig keek ze naar hem op.
Hij knikte. Dat ze hem niet toestond lief te zijn maakte hem volkomen machteloos. Alles had hij voor haar opgegeven. Wat wilde ze nog meer? Hij had enkel nog de eerlijke waarheid te bieden.
"God, wat ben jij stom. Ik heb jou eenvoudig bespeeld. Van die trut losgeweekt, zonder dat jij er iets van in de gaten had. Denk je dat ik niet doorheb dat jij nu hetzelfde met mij doet? Haha."
Kwaad stond ze op, maar hij ging deze keer geen millimeter opzij. Ze waren bijna even groot en stonden zo dicht tegen elkaar, dat ze de hitte van elkaars hoofd voelden. Hun ogen hielden een machtsstrijd, die Gemma onder géén beding wenste te verliezen, terwijl zijn mond voelde als schuurpapier.
"Waarom zou ik respect hebben voor iemand die niets doorziet?" riep ze voordat ze soepel langs hem heen glipte. Hij viel terug in de bank. Uitgeblust zag hij hoe haat in golven uit haar lichaam stroomde. Heel even, hij dacht dat het verbeelding was, leek ze de zwarte engel uit de hel, zo klein waren haar pupillen.
Ze stond woedend op hem neer te kijken. Uitdagend ook. Met de armen over elkaar. Wat verwachtte ze?
"Wat heb ik niet gemerkt?" stamelde hij.
Ze snoof enkel, zette haar handen op haar heupen en wachtte met samengeknepen lippen.
"Je begrijpt toch wel, dat het niet door kon gaan zoals in het begin?" vroeg hij klagend en hoorde zelf hoe zielig het klonk. " Romielief, al die luxe is van mijn salaris niet te betalen. Dat snap je toch wel?"
Bijna smeekte hij, niet wetend dat kinderlijke gejammer haar nog meer op de kast joeg.
Nogmaals blies ze door haar neus.
feedback van andere lezers- Wee
Zij wilde gekocht en voelde zich bekocht: geen woorden én geen daden.
Waarom geef je de hp's regelmatig andere namen? Of lees ik je stukken
te veel door elkaar nu?
x
Dora: Omdat op de site publiceren een onderzoek is. Ik vat het voor de toevallige passant in een kort verhaal. In het boek lopen de namen niet uiteen... Dank je wel Wee. - GoNo2
En toen heeft hij haar gewurgd? Zal straks eens naar de Nederlandse zenders kijken, zullen het er wel overhebben zeker?
Dora: Ha ha, die GoNo. Niemand vermoord, want sommige menesen merken pas jaren later dat ze dood zijn. - ivo
wow wat een emotie
Dora: Ja, je zal maar hoge verwachtingen hebben.
Mensen maken hun eigen leven toch? - Danvoieanne
Spannend weer...
Dora: Gelukkig zijn het maar korte stukjes,
daartussenin kabbelt het rustig....dank je weer.
|
