Volg ons op facebook
|
< terug
Huishoudbudget (2)
Af en toe krijg ik moordneigingen waar ik nergens mee naartoe kan. Ik heb inmiddels wel een antenne gekweekt want ik weiger mijn teleurstelling op Moontje af te reageren. Zij kan er niets aan doen, dit proces kreeg lang geleden zijn oorsprong. Daarom is het zo goed dat ik er met Manon over praten kan, maar een drankje in het weekend helpt beslist niet tegen alles.
Vrijdagavond, Moontje ligt in bed en Manon nipt met mij van een goedkoop wijntje.
"Mijn kind in de bocht... Mijn salaris? Ik MOET het weten en dan die toon... jij hebt de school niet afgemaakt! Wat moet ik nou met zoiets?" Manon weet het niet.
"Het is wel goed dat je het op school hebt nagevraagd," zegt ze.
"Ja, maar ze hadden het niet over budgetten of salaris gehad en ze hoefden ook geen geld voor één of ander project, zei de meester."
"Moontje speelt moedertje, draait de rollen om," trekt Manon dezelfde conclusie als ik.
"Die meester nam het niet serieus dat er iets niet klopt. Is de thuissituatie onbelangrijk?"
"Ze reageren natuurlijk alleen als er iets alarmerends is."
"Alarm ja, dus trek ik aan de bel. Ik heb hem nogmaals uitgebreid verteld over ons verleden, hoewel ik dat expres al doorgaf toen ze daar op school kwam. Het staat dus in haar dossier, maar hij haalde nonchalant de schouders op. Ik vroeg of ze Mona konden testen zonder dat ze iets merkt, om uit te vinden wat er mis is. Daar begonnen ze niet aan, zei hij, omdat het aan mijn opvoeding ligt en daar zijn zij niet verantwoordelijk voor." Hoe machteloos kan een mens zijn, denk ik, Manon zet grote ogen op.
"Heeft hij je al eens vereerd met een huisbezoek dan? Is er nu een afspraak voor gemaakt?"
"Nee. Van die kant is er niets te verwachten, maar ik wil weten of ik er iets aan kan doen. Moon moet zich weer veilig kunnen gaan voelen, zoals vroeger. Ik moet haar kunnen koesteren, troosten, verdorie. Dat heeft ze nodig, maar precies dat wijst ze af. Ik weet niets anders dan geduldig blijven, niet schreeuwen of kwaad worden, want daar is ze immers aan ten onder gegaan."
Machteloosheid is een log monster dat zich niet licht laat vangen. Twee jonge vrouwen staren stil voor zich uit. Al geef je om elkaar, iedereen is alleen, denk ik. Manon ziet de eenzame traan in mijn ooghoek bibberen en klopt me bemoedigend op de schouder.
"Hoe vertel ik een kind van zeven, dat niets van mij horen wil, dat ze het met mij alleen moet doen? Zelfs de instanties lukte het destijds niet om papa terug te halen en het gebeurde midden onder hun neus. En dan nog, wat heeft Moontje aan een scheldende pa, die het schuim om de mond staat?"
"Hoe kies je van twee kwade de goede?" mijmert Manon mee.
"Terwijl Moontje vroeger van een complimentje groeide gelooft ze dat nu óók niet meer. Dan lieg ik, volgens haar. Verdorie, ik ben God niet. Mijn ex houdt van zijn kind, dat weet ik zeker want ik heb het immers zelf gezien voordat er roet in het eten werd gegooid. Stel, hij zou zich nu wel gedragen, dan nog vang ik bot. Al ga ik met een zweep bij hun voor de deur liggen, hij mag niet van zijn vrouw." Sommige realiteiten staan als beitels in mijn hart. Zuchten helpt net zo min als het wijntje.
"Het beste ervan maken, meer zit er niet in. Moed houden, je niet laten kisten, Noor."
"Mijn ooit zo vrije, blije kind voor mijn ogen af zien sterven... niets te kunnen doen... Ik kan Betsie eens vragen, zij studeert voor kinderpsycholoog." Manon knikt: "Het leven kan verkeren,Nora."
"Wist ik alvast maar wat meer, wanneer," mompel ik voordat ik de tv aanzet.
feedback van andere lezers- Wee
Indrukwekkend ...
x
Dora: Dank je wel Wee... - ivo
de pijn wriemelt doorheen tekst en leden, zo knap kan litaratuur wezen
Dora: Dank je wel - Danvoieanne
Ja, inderdaad zeer pijnlijk allemaal...Knap beschreven...
Dora: Dank je wel... bloos - julien_maleur
een mooi verhaal over een heel actueel thema, vol gevoel neergezet, met heel wat inlevingsvermogen.
groetjes
Julien
Dora: Je heb vast het eerste deel ook gelezen anders lijkt het me niet goed te volgen, of niet?
|
