|
< terug
Op de plaats gezet
De zomervakantie is in zicht. Mona heeft weer geweldige rapportcijfers, die ik op maat wil honoreren. Ze luistert verrast met grote ogen en wordt tijdens de uitleg steeds meer opgetogen. Mijn hart maakt een bokkensprongetje van genot want gelukkig reageert ze hierop nu eens wel enthousiast.
"Ik dacht, mijn dochter is nu zo groot, onderhand kan het wel. Het is avontuurlijk en ik heb het vroeger ook gedaan. We hebben alle tijd van de wereld in de grote vakantie, wat vind je? "
"Te gek, mama." Ze hangt me zelfs spontaan om de nek van opgewonden pret. Oef, wel even wennen deze intimiteit. Ik jank er bijna van en gloei er dagen gelukzalig van na...
Anderhalve week later.
Moontje logeert bij oma en ik kan niet wachten om het met mijn vriendin te delen.
"Manon... of de duvel ermee speelt. Je weet hoe enthousiast ze over de vakantie is?"
"Nou en of, ik zal het niet weten zeg, haha. Ik was nog niet binnen of ik kreeg het tot in de allerfijnste finesses te horen toen jij in de keuken was. Naar Engeland. Ze krijgt een speciale rugzak. Er komt een nieuwe spiritusbrander, slaapzak met muts en van die leuke kleine plastik flesjes voor de shampoo en de kruiden en zo. Ze is er helemaal klaar voor Noor. Prima idee van jou."
"Ja hè? Iedereen moest het horen. Oma, mijn nicht en Lieske haar dochter die bij haar in de klas zit. Op school schijnt ze het ook enthousiast te hebben rondgebazuind, hoorde ik maar… houd je vast, Manon."
De ogen van mijn vriendin worden al groter.
"Het gaat NIET door."
"Dat meen je niet. Heb je geen geld?"
"Natuurlijk wel, anders had ik het niet voorgesteld."
"Vindt Mona de Koning het niet luxe genoeg of zo? Wil ze vliegen, zoals de anderen?"
"Niets van dat al, Manon. Woensdagmiddag na school kwam ze thuis en schoot schichtig haar kamer op. Tijdens de middagboterham zag ik dat haar iets dwars zat. Misschien is ze gepest, dacht ik. Toen ik ernaar vroeg keek ze mokkend weg… Oef, wist ik… als ze zo doet… is haar innerlijk weer een huizenhoog staatsgeheim, maar ik had vrolijk veel te kletsen over de plannen voor die middag. Vakantie-inkopen doen. Voorpret, lekker kneuterig samen, maar haar gezicht betrok steeds meer.
"Gaan we eerst naar de bibliotheek en daarna naar 'De Vrijbuiter', die kampeerspeciaalzaak, kun je de boeken meteen in je rugzak mee naar huis nemen, zei ik." Manon knikt enthousiast zoals ik vertel.
"Manon, het was afschuwelijk." Mijn vriendin schiet naar het puntje van de bank van schrik.
"Moontje trok wit weg. Het was net of ze onder mijn handen dood zou gaan..." Ze slaat de hand voor haar mond. Het ontgaat haar ook niet dat mijn ogen vol lopen. Zoute teleurstelling die ik snel wegveeg. Ik ben zo moe, oneindig alleen. Vasteraden schraap ik mijn keel, maar de brok blijft zitten.
"Ze begon te huilen. Nou dan weet je het wel, want huilen? Oh nee, op zulke slappe fratsen mag ik haar niet betrappen. Ze mag me nergens voor nodig hebben immers…"
"Zo zo, dan is het wel raak, ja, Noor," zegt Manon en mijn stem krijgt een nikkelen strik. Ik ben door positieve invalshoeken heen, de creatieve oplossingen zijn op...mateloos murw ben ik van afwijzingen. Houden van Mona lijkt onderhand een slijtageslag en ik kan geen kant meer op...
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Wee
'Oneindig alleen', deze twee woorden raken me ...
Prachtig indringend geschreven.
Dora: Dank je wel Wee... dezelfde golflengte denk ik. - ivo
het harde gekwetste tikt als een zessentwintigkoppige met nog enkele kleine kopjes erbij draak, elke letter en leesteken vertelt hetzelfde verhaal ... sjongens Dora, hoe je dit kan, het moet diep zitten denk ik dan maar ..
Dora: Dank je voor het compliment... hoe goede bedoelingen niet meer helpen Geloofwaardig moet het wel blijven.
|
