Volg ons op facebook
|
< terug
De achterkant van het gelijk (2)
De telefoon ging. Mona nam niet op, maar pakte wel nieuwe thee.
Ma, de spreekwoordenkoningin, toverde vroeger de vreemdste one-liners uit de hoge hoed. Mona vond het zinloos gegoochel met domme tegelwijsheidjes. Op haar vijfde stak ze de vingers er al voor in de oren. Nu wilde ze zich ineens meer herinneren van wat ma vroeger zoal had beweerd.
"Mona, wie jou ergens van beschuldigt heeft dat misschien zelf op zijn kerfstok. Laat hen praten, schat," Ze vond het toen een vreselijke dooddoener. "Ze kunnen beter van je kletsen dan van je eten, toch?" Daarna had ma spijt, werd ze klef en moest knuffelen, bah. Een bloedhekel had Moon daar toen al aan. Zo kinderachtig. In Zwolle was ma al leugenachtig want wat ze beloofde kwam niet uit, Moontje had het met eigen ogen gezien, gehoord. Pappa had geschreeuwd dat mama dom was, een heks die hem het leven zuur maakte. Nou dan. Niets was daarna nog eerlijk, mama verzon de stomste uitvluchten toen pappa wegbleef. Later liet ma blijken dat Mona geen knip voor de neus waard was. Alsof het háár schuld was dat alles mis ging. Wat had ze aan een moeder die haar woord niet hield? Een vader, ach ja, die draaide er zijn hand niet voor om. Dat wist ze nu. Een man droeg zijn nazaat geen negen maanden bij zich, die had geen spiritueel vrouwelijke diepgang. Mona zuchtte, moest naar de wc van al die thee, maar ze kroop daarna veilig terug in de bank. Nu was het goed dat ze ZZPeejer was. Ze had geen opdracht onder handen, er hijgde geen deadline in haar nek. Toevallig...bestond toeval niet.
Dáár was Mona heilig van overtuigd: ma kon het niet hebben dat haar dochter intelligenter was en gelijk had. Het begon ooit voor de tv... met één of andere film. Of was het al eerder duidelijk? Ze herinnert zich: "Je mag niemand zonder bewijs verdacht maken." Zeer nadrukkelijk had Mona gezegd dat zij geen bewijs nodig had om te weten hoe HET zat, maar dat haalde niets uit. Mona was steeds harder gaan gillen, maar ma schreeuwde nooit terug. Niets had het geholpen, haar moeder ging niet met haar in de clinche.
Ooit, ze was toen al twaalf, siste ma woedend: "Ik ben NIET gediend van uit de lucht geplukte beschuldigingen." Klatskrab klabeng knalde het in haar kop van deze terechtwijzing en toen ma erachteraan fluisterde: "Het zegt meer van jou dan van mij…." was Mona bijna ontploft, zo woest had haar dat gemaakt, maar wat... als dat kwam omdat...
Ka-rak-ter-MOORD. Het was maar een woord. Knarsentandend koord, zanderige letters, die nooit eerder deze ranzige inhoud hadden gehad. Om jezelf vrij te pleiten beschuldigde je de ander van wat jij zelf deed? Je pleegde een aanslag op iemands reputatie om zelf zonder kleerscheuren weg te komen? Wegkomen, uit de knel, uit de hel. Eenzijdig je vuige lijf redden? Ten koste van? Gewetenloos leek het in deze setting...
God, soms, vaak, bijna meestal, altijd had ze ma willen slaan, maar van deze kant benaderd was er veel van haar jeugd anders invulbaar. Mona rilde, hoewel het niet koud was. Nu ze het op de keper beschouwde werd de waard een misselijkmakende wentelteef, vanwege de onschuldige gasten... die zij nooit eerder had gezien. Net als die schoenen, die je niet pasten als je vals werd beschuldigd.
"Waarom ben je toch zo boos op mij, Mona?"
"Omdat jij altijd verkeerd denkt van mij. Jij weet niets, bent gewoon te stom."
"Maar Moon, jij vertelt nooit wat je denkt. Hoe kan ik daar dan iets verkeerd van vinden?"
"En toch is het zo, als je dat maar weet," had Mona geroepen voordat ze hard met de deur sloeg.
Een zee omdraaibare begrippen doemde op. Ze werd er dol van, in deze gedachtengang zwom alles los. Zoals een waarschuwing die aan de voorkant meelevend leek, (maak je niet druk, lieverd) maar aan de achterkant een glasharde terechtwijzing in zich droeg om de veroordelende naklank (jij bent stom). Ze dreef als een drenkeling door de omkeerbaarheid van het bestaan...
Hadden andere dubbele waarheden ook al die jaren simpel voor haar neus gestaan? Ongezien? Waren dit de spreekwoordelijke twee kanten van de medaille? Dit inzicht was haar op school niet bijgebracht. Was de dubbele waarheid de tegenhanger van de halve leugen? Konden leugentjes om bestwil meer kwaad dan ze dacht? Wie was de eigenaar van de herberg? Wie de gast die de dupe was van zijn gekonkel? Hoe kwam het dat ze de gevolgen voor de ander nimmer als delicaat had aangemerkt? Had ze als kleuter de gebeurtenissen verkeerd geïnterpreteerd?
feedback van andere lezers- ivo
pff wat een ellende op ellende ...
ZZPeejer wat is dat?
Dora: Mona begint te beseffen dat ze wellicht zelf de waarheid heeft verdraaid...
ZZPeejer= Zelfstandige Zonder Personeel - warket
dubbele waarheid als tegenhanger van halve leugen...
Dora: twee maal min wordt ook plus
en andersom... dank je voor je support - Danvoieanne
Ellende is het....
Dora: Eerst negatief afbreken om positief op te kunnen bouwen, in vertrouwen... Daar gaat het uiteindelijk om...
|
