|
< terug
Natuurlijke selectie
Hij had haar mee uit eten gevraagd en ze bood hem nog een glaasje aan toen hij haar thuisbracht.
Zonder dat hij het merkte bekeek ze hem en ze wist dat hij dacht aan bevrediging, de verdiende ontspanning. Wat dat betreft spraken zijn reebruine ogen boekdelen.
Ik ben niet zo eenzaam, zeiden haar ogen toen hij eindelijk opkeek.
Hij hoorde echter niets doch likte langzaam langs zijn lippen.
"Peter, mag ik je iets vragen?" doorbrak ze de betovering.
Betrapt kwam hij bij zijn positieven en stamelde zonder zich te bedenken. "Natuurlijk schat"
"Wat wil je?" Ze vroeg het zacht, wilde niet choqueren.
"Dat weet je toch wel?" Het klonk kleinerend. Ze zag hoe zijn ogen een momentje bliksemden.
"Nee," zei ze rustig, want ze was niet meer te intimideren. Plotseling prikten zijn kijkers spijkerhard. Onwillekeurig rilde ze.
Haar nee klonk oprecht, dat merkte hij wel. Ze glimlachte ook, maar haar antwoord vond hij te simpel. Die drie letters, zo kort door de bocht, deden geen recht aan de diepte van zijn intense gevoelens. Langzaam kroop zijn belediging van tussen zijn tenen, sloop daarna via zijn kruis naar de kruin van zijn volle haardos, zodat de zachte donshaartjes in zijn nek rechtop stonden.
Een hele tijd nipten ze stil van hun drankje.
Er ontstond een atmosfeer waarin onzekere neushoorns lomp door de ruimte galoppeerden. Blind maar doortastend. De stugge huidschilden leken een kermend geluid te maken, alsof iemand op nieuwe leren schoenen rondmarcheerde die bij iedere stap piepten. Zij staarden voor zich uit terwijl hij voor zijn gevoeld drie maten kromp. Waarom voel ik me nu ineens een kleine jongen, vroeg hij zich verwonderd af. Het duurde lang voordat woorden zich door de ruimte waagden.
"Ik dacht dat je het wist." fluisterde hij blozend.
"Dat ik wat wist?"
"Nou ja, dat weet je toch wel?"
Ze zuchtte en begreep dat hij het nooit eerlijk zou zeggen, dat ze niet op dezelfde golflengte zaten. Even streelde ze zijn hand waarna ze zei dat ze niet verliefd was op de liefde, dat ze liefde wilde geven en krijgen. Hij knikte opgelucht, zij hield dus ook van hem, nam hij aan.
"Maar, weet je Peter, ik zou graag mijn liefde delen met iemand die mijn ogen leest en navraagt of het klopt wat hij ziet. Een mens die mijn woorden proeft."
Hij luisterde aandachtig. Dat alles wilde hij uiteraard ook wel.
"Een man die mijn verleden weet in te schatten opdat hij omzichtig om zal gaan met mijn kwetsbaarheden." Hij kinkte hevig, natuurlijk zou hij dat doen.
"Iemand die wil weten wie ik ben… achter mijn borsten." Het kwam eindelijk aan en hij was met stomheid geslagen. Wat was er mis met zijn bewondering van haar prachtige welvingen?
"Die mijn vaginale spieren niet bekijkt als een vervanging van zijn handen."
Heel zijn ego kwam in opstand. Plotseling parelden zweetdruppeltje op zijn voorhoofd en zijn hart, dat warm voor haar had geklopt tijdens het dure etentje, werd een keiharde kogel.
Alweer zo'n kenau, die mijn geld opsoupeert maar niet de gepaste waardering retourneert, dacht hij en hij loerde venijnig toen hij zei dat ze haar op de tanden had.
Ze reageerde er niet eens op, maar kwam kalm uit de bank om hem beleefd uit te laten.
"Bedankt voor de avond, Peter," zei ze vriendelijk en dat bracht hem van zijn stuk.
"Kom rustig nog eens praten. Ik weet al veel over jou. Je baan, je villa, het buitenhuis in Nice en je hobby, zelfs wat je van een vrouw verwacht want je bent een goede prater tijdens het diner. Als je mij wilt leren kennen zal ik je met alle liefde ook over mij vertellen."
Toen hij wegstoof in zijn oude Ford Fiesta zag hij haar voor het raam staan, ze zwaaide.
Bij nader inzien vond hij haar een saaie trut, mooie borsten, goed gevormde benen, maar ze had iets teveel noten op haar zang.
Zij kroop in bed, toch wel teleurgesteld. Niet vanwege zijn doorzichtige opschepperij, maar hij had haar aardig geleken en ze had zich sinds lang weer eens laten verleiden om zich open te stellen voor een nieuwe ervaring.
feedback van andere lezers- Wee
Je had je titel niet beter kunnen verzinnen.
Prachtig stukje.
Dora: Dank je Wee. Hoe staan de zaken met je verhuizing? - Danvoieanne
Graag gelezen ...
Dora: Dank je wel - ivo
verbondenheid en affectie wat kan het wringen in een leven
Dora: Uiteindelijk doet de natuur ook daar eenvoudig zijn werk... Dank je
|
