Volg ons op facebook
|
< terug
Terugblik
"Vroeger was de watertoren bij Nieuwleusden een baken voor mij," deel ik MJ mee, die me een dropje plus pepermuntje in mijn mond stopt. Zuchtend filosofeer ik over de gevolgen van vastzitten op een verkeerde baan want we naderen Zwolle. We moeten daar van rijstrook switchen, richting Apeldoorn.
Het hoofd blijft een ongrijpbare fenomeen. Terwijl ik de achteruitkijkspiegels raadpleeg weet ik het zeker: Tot as verbrand, lang voordat ik stierf. Het IS niet te ontkennen, ik zit nog steeds op ZIJN blaren. Nergens staat karakter- of moedermoord als tereurdaad beschreven maar uit de geschiedenis blijkt dat één man miljoenen mensen, als waardeloze vodden, vernietigde. Mij lukt het niet eens om één persoon uit te vlakken want als ik de feiten ontken hef ik in wezen ons alle drie op, mijmer ik. Afgezien van het feit dat ik het puur mesjogge vind, wat is het nut om mensen uit je logboek te scheuren. Daar vernietig je niet definitief je verleden mee, al knijp je het tot een propje papier dat je in de fik steekt. Ik ken mensen die zelfs hun kinderdagboek haten, maar zonder jeugd kun je nooit oud en wijs worden, lijkt me.
Is onvermogen tot hechting overerfbaar? Nee, mijn kind en ik hadden daarvóór een prima band.
Komt angst of haat via de genen mee? Dat heeft ze zeer zéker niet van mij geërfd.
Inmiddels zijn we ter hoogte van AA-landen Noord, waar het onheil, de onzichtbare geestelijke deportatie plaats vond van wat zo mooi begon. Wat onomstotelijk vaststond, liefde wint, ging Adacabra, de mist in en het staat onomstotelijk vast dat het kan: trouw, start een gezin, knip moeder met kind uit je bewustzijn en ontvang vijfentwintig jaar later de hoofdprijs waar jij je niet om hebt bekommerd. Hoe iemand dit zonder gewetensbezwaren voor elkaar krijgt blijft voor mij een raadsel. We passeren voor de tweede maal Wehkamp, mijn eerste werkgever. God, wat heb ik daar een lol gehad, denk ik glimlachend. MJ is óók stil, naar ik vermoed om minder diepgravende redenen. De mooiste dag, liefste liefkozing, iedere diep beleefde mijlpaal heeft in mijn leven waarde. Er zijn altijd de foto's nog. Ik ben verdomme geen roddel die kan worden ontzenuwd al zit ik als achterlijk gebakje alleen. Alsof ik het hen heb aangedaan. Mijn moederschap is géén naamloos spookschip, maar dagelijks hoos ik binnenlekkend brak water. Er vallen gaten in de stevige scheepswand van mijn schip, dat ongezien water maakt. Zelf heb ik 'het' al honderd keer 'een plek gegeven', maar dit speciale geval lijkt toch op een vervloekte heksenkring. Linksom of rechtsom, altijd komt er iemand aan te kort. Vergiffenis vind ik goud waard. Scheelt dat er bij de andere twee aan?
Bewijsmateriaal. Alleen ik erken het als waardevol. Het heeft geen bestaansrecht zolang men wegkijkt. Tijd voor een nieuwe koers. Gooi angst over bakboord, laveer moedig de thuishaven binnen, roept mijn misthoorn. Tevergeefs, besef ik in de langgerekte bocht waarmee we Zwolle verlaten... Voor het te laat is, graag... want dagelijks ondervind ik de schade, mijn lichaam baarde niet zonder slag of stoot nieuw leven. Dat het afbrokkelt, stukje bij beetje, is onherroepelijk. Tot het zichzelf opheft. Niet omdat ik twijfel, maar heldhaftigheid is zinloos. Keer op keer herbeleef ik mijn onschuld. Onvrijwillig. Een maal per jaar was moederdag een confrontatie, maar daar wende ik aan. De reclamespotjes steken net een tikje rigoureuzer. Al zijn het opgeklopte romantische beelden, ik kan die niet altijd weg zappen. Ze hakken er dagelijks een paar maal in. Het gezin, lachend aan de BBQ. Hoe men elkaar waardeert. Oma die met kleinkinderen dolt terwijl op de achtergrond opa tevreden kijkt. Hoelang is valse schaamte of schuldgevoel te cultiveren? Zolang men zichzelf niet vergeeft kan niets helen. Op de terugweg van onze vakantie komen deze stille hersenspinsels onherroepelijk voorbij. Omdat we Zwolle passeren.
Te doen alsof mijn kind niet bestaat, betekent dat ik onder hevige pijn en hardwerkend NIETS ter wereld bracht? Kom zeg, ze is veel te prachtig, ben ik inwendig toch boos als we de plaats delict ver genoeg achter ons hebben gelaten. Ondertussen bouw ik, Apeldoorn passerend, al aan een vrij bestaan. Uit letters. Verhalen. Reddingsboeien omdat ik weiger vroegtijdig ten onder te gaan…of op een zandbank vast te lopen.
feedback van andere lezers- ivo
sjongens Dora, dit is als doorregenspeklappen waarbij het spek het misseriedeel is dat zoveel pijn bevat dat er zelfs geen glijmiddel nodig is om het binnen te krijgen ... pfff ... dit is meer dan een verwerkingstherapie, die is een afrekenen met ... alsof de ober een afrekening brengt, ipv de nota ..
Dora: Lekker knapperig gebakken spek... dat behoeft géén glijmiddel, met zo'n heerlijk krokante korst... Ik heb gelukkig mijn eigen tanden nog...ookal brokkelt daar ook één en ander...Ja, dit zou het laatste hoofdstuk kunnen zijn van het geheel.... - Wee
Ja, van je af schrijven helpt wel een beetje, hè?
Mooi stukje hoor.
Dora: Dingen die noohooit overgaan, op de vreemdste momenten het nu vergiftigen. Niets aan te doen, de week vakantie was verder ongestoord.
dank je - Mistaker
Het grote terug-blik....
Herkenbaar Door.
Groet,
Greta
Dora: Inderdaad... ik snap mensen niet die NIET aan dingen worden herinnerd... via beelden, een geluid, een geur of zoals hier door de stad te passeren
Wellicht slaan zij dagboeken dicht om te verbranden? ... dank je wel.
|
