Volg ons op facebook
|
< terug
familiedrama
Daarnet ging de telefoon, net voor elf uur 's avonds. Best schrikken als je het mij vraagt. Het was de overbuurman, een gezellige man en zeker niet het figuur om mensen zo laat nog te storen. Na een lange verontschuldiging vroeg hij me of hij even mocht langskomen. Nu ben ik niet zo dik met de buren dat mijn huis een ontmoetingsruimte of een drive-in is waar iedereen zomaar kan binnen en buiten waaien.
Natuurlijk mocht hij direct langskomen, ik vreesde dat er iets ernstig was gebeurd, iets dat men niet via de telefoon vertelt.
Enkele minuten later kon ik de voordeur voor hem opendoen, bellen hoefde zelfs niet eens, want zijn zware stappen echode doorheen de stilte van de nacht. Toen ik de voordeur opende voelde ik de zwoelte van de dag nog nawaaien in het frisse avondwindje dat doorheen de straat waaide.
Zenuwachtig ging hij zitten in de zetel die ik normaal gezien gebruik, de zitafstand is zo perfect dat ik er geen slapende benen in krijg, een probleem dat alleen maar met ouder worden toeneemt.
Ik vroeg hem of hij iets wou drinken en ik zag aan zijn lichaamstaal dat hij dit wel wou, maar ik zag ook dat hij in zijn geest de woorden die hij wou gebruiken nog op een rijtje aan het zetten was en dat hem dat bezig hield, zijn hand maakte een weigerende beweging en ik hield het drankje dan maar voor later.
Zijn oogpupillen waren ontzettend groot, normaal let ik daar niet op, maar de lamp achter de grote zetel stond op zijn hoogste volume en vermits ik nu recht over hem zat, met een tafeltje netjes tussen ons, en het licht dat van achter mij zijn gezicht verlichte, kon ik heel goed de details waarnemen.
Zenuwachtig trok zijn linker ooglid, een tic dacht ik eerst, maar nadien besefte ik dat hij heel opgelaten moest zijn geweest en dat maakt dat mensen hun lichaam minder onder controle kunnen houden.
Hij wachtte tot ik helemaal op mijn gemak zat in de zetel en begon stilletjes te praten. Net of hij angst had dat heel de buurt mee zat te luisteren en het gesprek enkel voor ons beiden was bestemd.
Hij vertelde over wat hij vandaag had meegemaakt, gewone dingen die een gezinnetje doet, hij was namelijk naar een of ander festival gegaan met zijn vrouw en kinderen. Zijn vrouw ken ik van het passeren in de straat en af en toe sla ik er wel eens een beleefdheidspraatje over de tuin of het weer of ook wel eens over de kinderen en hun vakantie. Deze buurman is een fervent naturist en het is al wel eens gebeurd dat ik zijn computer in orde ging maken en zijn vakantiefoto's moest bekijken. En ja als je dan mijnheer en mevrouw in een ander kostuum ziet rondlopen op het strand, dan voelde ik me er ook niet zo gemakkelijk bij. En tja als je mevrouw dan enkele dagen gewoon ziet rondlopen, dan is het wel eens verwarrend, wat was nu weer 'normaal'. En ja, zij was de moeite om eens anders gezien te worden, maar wat is die moeite waard als je weet dat dit iets is dat voor hen beide is en niet voor heel de buurt?
Maar soit, dat had nu ook weer niets met wat hij me zo laat nog wou vertellen te maken.
Hij vertelde me ook dat zijn vrouw plots stond te praten met een gast die hij niet kende en toen hij erbij ging staan viel het gesprek stil. Hij had haar nog wel gevraagd wie dat was en zij had enkel met haar schouders opgetrokken gereageerd, zoiets van dat het haar niet interesseerde dat hij haar daarover iets vroeg.
De buurman weet dat ik veel thuis ben en stelde me ronduit de vraag of ik af en toe wel overdag als hij werken is hier zie passeren. Het zou toch wreed zijn moest er iemand thuis over de vloer komen en hij zou het niet weten.
Jongens, wat een vraag om elf uur 's avonds. Wat een wanhoop en vernedering om dit in de hols van de nacht te moeten te weten komen. Misschien was het hierover al enkele uren grote oorlog en ambras en is hij totaal overstuurd tot dit besluit gekomen.
Nu komt de vuile was al tot in de buurt gevlogen.
De buurman weet wel dat ik niet zo'n prater over anderen ben, als ik al in de buurt wordt bevraagd over een ander dan is mijn antwoord steevast dat ik daar niet zoveel over weet en vertel ik enkel wat een ander ook zeker en vast kan weten, anders weet ik heel weinig. Mijn interesse over anderen is dan misschien wel groot, om als mens te weten wat ik kan betekenen voor die ander, maar ik ben geen een of ander magazine waar men de laatste roddels kan te weten komen. Over het feit dat het gezin als naturisten op vakantie gaat heb ik aan geen mens verteld. Gewoon, dat is niet belangrijk.
Wel gebruikte ik het voorbeeld van ongewenste intimiteiten, in mijn jaarlijkse cursusperiode, dat ik les geef aan jonge mensen over ethiek en verantwoordelijkheid. Je confronteert je vrienden en buren niet met intieme gegevens van jezelf en anderen van je gezin, zonder dat iedereen daar ook mee akkoord is, ook je buur en je vriend. Iemand overvallen met naaktfoto's tja .. het is maar hoe je ermee omgaat met de informatie die je ziet en hoort.
Zelfs als zou ik een vreemde man hebben gezien, ik ben geen element in de ruzie die zij uitvechten en mijn getuigenis zou ook geen oplossing geven, want ik weet niet of (al zou ik het gezien hebben) die vreemde man dezelfde zou zijn als die man waarmee zijn vrouw vandaag stond te praten. Daarbij werkt zijn vrouw ook en het zou wel heel toevallig zijn dat ik zou weten wanneer zijn vrouw dan thuis was of niet.
Ik vroeg hem of hij iets wou drinken, zijn ogen knikten 'ja' en langzaam volgde zijn hoofd. Hij zag er gebroken uit. Ik haalde iets fris uit de frigo en zette er nog wat ijsblokjes naast. Ondertussen was mijn hoofd de woorden aan het wikken en wegen en probeerde ik zinnen te construeren die ook als een oplossing voor hen twee kon dienen.
Ik zette de glazen op tafel en terwijl ik nog het ijs even in een beker zette, stond de buurman op, hij zei me dat het niet slim was van hem om mij hierin te betrekken en begreep dat ik voor een onmogelijke situatie stond, want hij zou me toch niet geloven als ik zei dat ik niemand had gezien, en als ik iemand had gezien, ik niet kon weten wie het was. De nuchterheid had hem teruggebracht naar de realiteit.
Ik zie dat hij mijn gedachten blijkbaar had gelezen. En dat ik blij was voor hem. Ik verzekerde hem dat wat hier gezegd was, tussen ons zou blijven. Zijn ogen spraken dankbaarheid.
Hoe zal ik morgen naar mijn buurvrouw kijken? Hoe lang zal ze nog mijn buurvrouw zijn?
Vragen die me de nacht zullen doen vullen, jammer voor de kinderen, zij zitten er ook wel mee?
De voordeur sloot vanzelf en de stappen stierven sneller dan ik verwachtte weg. Ik hoorde de deur aan de overkant sluiten, terwijl vanuit de garage een auto vertrok. Jongens, ik denk dat hier net een familiedrama passeerde, wat kan ik er nog aan doen?
feedback van andere lezers- Danvoieanne
Ja, niet leuk zo een buren drama te moeten aanhoren
om 11 uur en juist voor het slapen gaan ....
ivo: zo is het anne ... dank je wel - Dora
Hoe later op de avond, hoe schoner het volk, riep men dan bij ons thuis.... maar ik was een kleuter en heb dat wellicht verkeerd opgepikt?
ivo: idd, bedankt Dora ... - Hoeselaar
Soms heeft de buurman een luisternd oor nodig om aan zijn eigen onzekerheid een draai te kunnen geven, om zo zelf een oplossing voor zijn eigen probleemen te vinden, want meestal wil men niet geholpen worden maar wel gehoord.
Knap vertelt!
Willy
ivo: bedankt willy .. zo is het helemaal - hettie35
Een luisterend oor heeft een ieder wel eens nodig, jij had zulk een oor.
Groetjes Hettie
ivo: bedankt hettie
|
