|
< terug
Veranderbare wijsheden
Mona denkt er nog met plezierige trots aan. No matter what, niemand neemt haar dit meer af! Ze kreeg terug wat verloren was en voelde zich op slag met het gezin verbonden. In die ene seconde viel alles op de plek. Inderdaad zoals gedroomd, glorieus.
Iedereen was er zeer van onder de indruk hoeveel ze op haar vader leek en juist DAT trof haar tot in het diepst van haar ziel. Pure dankbaarheid. Godezijdank leek ze niet te veel op ma. Deze geruststelling had ze nodig na die moeizame woedende jaren met haar moeder. Het weggedrukte verlangen kreeg handen en voeten nu ze aan tafel zat bij paps en zijn gezin. Wonderlijk. Er was zelfs een niet ingecalculeerde bonus...
Pa was uiterlijk minder leuk dan ze had gewild. Kaler en veel ouder, maar hij bewoog! Hij sprak en kwam los uit het oude boek met de starre beelden in haar hoofd. De trouwfoto's in haar moeders album kwamen als het ware ineens tot leven. Hij lachte, was aardig en liet duidelijk merken dat hij gek met haar was. Het voldeed eigenlijk volledig aan wat ze had bedacht. Dat ze door de jaren heen steeds meer tegen de hereniging op was gaan zien, bleek onnodig, maar het was uiteraard wel volkomen logisch, na die verknalde jeugd.
Haar halfbroer was er jammergenoeg niet. Gedurende haar leven had ze een licht beeld van hem gemaakt omdat Gemma blond was. Fienekes zoon was wel lollig, zei men. Toen pa aankondigde dat zijn oudste dochter kwam, had hij doodleuk gevraagd: "Komt er nu onder iedere grote kei een nieuw geheim vandaan gekropen?" Wat hadden ze met zijn allen gelachen. Zo'n puber...haha.
"Het is een typisch ADHDeejertje," was zijn moeder vertrouwelijk geworden. Mona had de kenmerken daarvan thuis meteen via internet opgezocht.
Fieneke was aardig, leek wel iets op ma. Zij had oude foto's in een album geplakt waarop, vreemd genoeg, Gemma ontbrak. Pa was ooit alleen met de driejarige Moontje naar Vlieland gegaan, vertelden ze enthousiast en Mona zag hoe haar vader daarbij straalde. Met terugwerkende kracht was ze trots op hem. Wat een voortvarend man! Waarom had haar moeder dit verdorie voor haar verzwegen? En zijn zoon Tim? In de puberteit was het misgegaan en Timmie was inmiddels aan lager wal geraakt, legde men fluisterend uit, waarna men over hem zweeg. Pa vertelde, toen ze even alleen waren, dat Gemma vroeger erg bepalend was geweest, maar Mona wuifde dat grootmoedig weg. Wat deden futiliteiten er op dit moment toe? Niets, helemaal niets. Het fantastische NU schitterde als een diadeem, de kroon op meer dan twintig jaar geduld. Het verleden was klaar, voorbij.
Een paar weken daarna logeerde haar zusje een midweekje bij Mona en ze liepen giebelend door de stad, als echte zussen. Ze hadden veel in te halen en leerden elkaar heel aardig kennen, zochten vooral naar overeenkomsten, leek het. Op de laatste dag kwam Anneke echter onverwacht uit de hoek. Ze vroeg waarom Mona hun vader geen één vraag stelde. Wat een impertinente inmenging! Opdringerig en nogal brutaal ook! Mona schrok nog meer omdat Annekes ogen vochtig glommen.
"Omdat wij daarvoor nog tijd genoeg hebben," had ze als oudste geduldig uitgelegd.
"Houd jij hem de hand boven het hoofd terwijl hij jou heeft verzwegen? Tot ná mijn moeders dood!"
"An, lieverd, het verleden is voorbij. Daar veranderen we niets meer aan. IK kijk alléén vooruit."
Mona voelde zich stante pede méér dan een hele generatie ouder en zeer zeker de verstandigste.
"Bescherm je hem? Wat er is gebeurd heeft ons allemáál getroffen. Wij heben elkaar moeten missen. Je weet niet half hoe graag ik jou had willen kennen, hoe hard ik je nodig had toen ik zo eenzaam was. Jij moet toch toegeven dat mijn vader daar medeschuldig aan is," had Anneke gepruild, maar Mona wisselde zelfverzekerd van onderwerp. Ze stond niet toe dat iemand, juist nu alles in orde was, HAAR pa aan de paal nagelde. Ze had Anneke de vier inzichten van de Tolteken meegegeven. Gewoon uit empathie, het kind moest er niet onder lijden..."Lees dit maar eens, misschien heb jij er ook iets aan."
Ik heb jullie allemaal mijn hele leven verdedigd en beschermd,' had ze later nijdig gedacht, maar ze vergaf het An. Ze was zoveel jonger dan Mona.
feedback van andere lezers- ivo
gehaakt met pijn van achterlaten en weer opnemen en vooral de vehoudingen tussen velen die blijkbaar ook maar met haken en ogen aan elkaar zaten verklonken ..
Dora: Korsetten die sluiten met haken en ogen, veters om het onderbewustzijn ingesnoerd te laten... Mooie feed is dit Ivo, want inderdaad....
haken en ogen , open en dicht...
tot zuiverheid ziet het (tegen) licht - Wee
Goed schrijven, Dora.
Ik kan niet anders dan meeleven.
Dora: Een fijn compliment Wee. Daar ben ik blij mee...Dank je
|
