Volg ons op facebook
|
< terug
Een stukje uit mijn roman 'de ommekeer'.
De bebeurtenis hieronder is exact wat mijn zoon is overkomen, zonder opsmuk of overdrijven voor de roman.
Uiteraard wordt zijn rol door iemand anders gespeeld.
Na het bezoeken van de Tour de Merle reden ze naar huis. Jean vertelde onderweg dat zijn familie bij een ongeluk was omgekomen, waardoor hij geen binding meer had met Nederland. Over de moorden en zijn vlucht vertelde hij niets. Hij had, tijdens een vakantie, bij toeval Charles gered en die had gevraagd om bij hem te komen wonen en het kasteel op te knappen.
Debby vertelde over de alphatraining en wat ze daarmee in Nederland deden. Jean herkende het gevoel van volkomen rust en ontspanning uit zijn zwerverstijd. Bij hem was het meestal toevallig geweest.
Hij vroeg of ze ook aan genezingen deden.
"Nee, wij doen niet aan genezen. Wat we wel doen is de eigen geneeskracht van het lichaam versterken."
"Is dat niet hetzelfde?"
"Nee, dat is heel wat anders. Ik zal een voorbeeld geven uit de praktijk.
Bij het bedrijf van Bram zijn broers, waar ik werkte, heb ik de training ook gegeven. De zoon van een van de medewerkers kreeg de ziekte van Hodgkin. De vader van de jongen heeft hem de techniek ook geleerd. Hij vroeg aan mij of dat voldoende was om zijn zoon te genezen. Die kans is veel te klein om dat risico te nemen, vertelde ik hem, gebruik hem om de medicijnen beter aan te laten slaan. Dat heeft hij gedaan. De jongen moest om negen uur in het ziekenhuis zijn voor zijn laatste, zéér zware kuur. Dat is degene die je krijgt voor je weer met stamcellen tot leven wordt geroepen."
Het gesprek over de zieke jongen werd onderbroken door hun aankomst bij het kasteel. Bram nodigde Jean uit voor een biertje op het terras van hun huisje. De stenen van het terras waren nog warm van de zon. Vlinders zochten mineralen op het stenen muurtje dat hun terras afscheidde van de rest van de tuin. Bram zette een bakje zoutjes, wat blokjes oude kaas en drinken op tafel. Debby keek afgunstig naar de koude flesjes bier waar snel druppeltjes dauw op zaten. Jean dacht hierdoor terug aan de avond dat hij in zijn auto had zitten wachten om zijn plan uit te voeren. Op het bierflesje liepen ook druppels naar beneden. De oude kaas, die Debby en Bram hadden meegenomen, smaakte Jean voortreffelijk. Alleen in een grote stad, vijftig kilometer bij ze vandaan, was een winkel waar ze verse kaas, zoals Jean het noemde, verkochten. De winkels in de buurt verkochten plastic kaas, vond hij.
Bram wist wat hij bedoelde, daarom hadden ze oude kaas, op de Schager markt, vacuüm laten verpakken en meegenomen.
"We hebben veel te veel mee, heb ik volkomen onterecht gezeurd tegen Bram, want nu kan ik je een stuk meegeven voor je verjaardag."
"Dan moet je donderdag wel snel zijn, want Corinne en Charles zijn er ook gek op."
"Zij krijgen ook een stuk," beloofde Bram gul.
"Ga verder met je verhaal over die zieke jongen, ik ben benieuwd."
"De jongen kwam in het ziekenhuis. Daar namen ze bloed af om te kijken of hij genoeg witte bloedlichaampjes had om de kuur te kunnen krijgen.
De zaalarts vond dat hij wel snel na de vorige behandeling kwam. De jongen vertelde dat hij snel genas en dat zijn behandelende arts het traject had vastgesteld. De zaalarts bleef het vreemd vinden omdat hij dat niet gewend was. De bloeddruk van de jongen werd gemeten. Die was te hoog, vond de arts. Hij stelde voor om de resultaten van het bloedonderzoek af te wachten en dan een beslissing te nemen. De vader die de jongen had gebracht, hoorde het gesprek afwachtend aan. De testresultaten kwamen binnen: de bloedwaarde was te laag.
'Zie je wel dat het te snel gaat. Ga maar weer naar huis, want je bloeddruk is te hoog en je witte bloedlichaampjesgehalte te laag' zei de dokter.
Dit was een klap voor de jongen, want het vergt enorm veel wilskracht om naar de behandeling toe te gaan.
'Dokter, ik ga ervoor zorgen dat vanavond alles in orde is voor de behandeling. Vandaag ga ik mijn lichaam opdracht geven dat te doen.'
De dokter legde tactvol uit, dat zoiets onmogelijk is. De jongen hield vol, de dokter ook. Op dat moment greep de vader in.
'Dokter, het kan toch geen kwaad om het te proberen. Zijn de waarden vanavond nog te laag, dan gaat hij weer naar huis.'
Geïrriteerd over zoveel eigenwijsheid ging de dokter akkoord. De vader ging werken en zou om zes uur weer in het ziekenhuis zijn om zijn zoon op te halen of niet. Om zes uur werd bloed afgenomen en de bloeddruk van de jongen gecontroleerd. De bloeddruk was tot verbazing van de dokter prima. Na een spannend half uur kwamen de resultaten van de bloedafname binnen. De zuster hing ze in de map aan het voeteneinde van het bed. De zaalarts kwam ze even later bekijken.
'Je bloeddruk is prima, dank zij de rust in bed. Nu nog de bloeduitslag.'
De dokter pakte de resultaten van de bloedafname uit de map en schrok. 'Ze zijn ruim voldoende, dat bestaat niet. Even controleren, want er is een fout gemaakt.'
Na het bellen naar het laboratorium kwam hij terug om te zeggen dat de test nog een keer gedaan werd. Weer was de waarde prima. De dokter vroeg wat de jongen in godsnaam gedaan had. Die vertelde dat hij in alpha zijn lichaam opdracht had gegeven dit te doen.
'Daar hebben ze mij bij de opleiding niets over geleerd, dus daar kan ik niets mee,' zei de dokter met een ondertoon van spijt in zijn stem. 'Ik heb het gelukkig zelf gezien, anders had ik het niet geloofd.'
'Dat zeggen mijn behandelend arts en de zusters van die afdeling ook allemaal' stelde de jongen de dokter gerust.
"Dat is een ongelofelijk verhaal. Ik kan mij voorstellen dat die dokter het niet snapte," merkte Jean verbaasd op.
"Het verhaal is nog niet af, want drie maanden later is de jongen op controle bij zijn behandelend arts geweest. Hij stond bij de balie om een nieuwe afspraak te maken met de assistente. Ze maakten grapjes met elkaar, want de jongen was door zijn positieve houding iets bijzonders in het ziekenhuis. De vader stond achter de jongen te wachten om hem weer naar huis te brengen. Hij zag in de gang achter de balie de zaalarts aankomen lopen met een stapel dossiers in zijn handen. De dokter bereikte de balie en zag de jongen staan praten en lachen met de meisjes van de administratie. De vader zag de zaalarts naar de jongen kijken. Bijna liet de dokter van schrik de papieren vallen en hij vroeg verbijsterd: 'ben jij….'
'Dat ben ik ja,' lachte de jongen om de uitdrukking op het gezicht van de dokter.
'Dat bestaat niet, jij moet nog bijna dood in bed liggen.'
'Hij is ons wonder,' zei het meisje achter de balie, 'vraag maar aan zijn arts.'
'Ik ben blij dat het zo goed met je gaat.'
'Ik ook.'
Na een half jaar begon hij al weer voorzichtig te werken. Dat is wat alpha training doet bij ziekte."
feedback van andere lezers- hettie35
Een aangrijpend verhaal, mooi weergegeven.
Groetjes Hettie
badstop: Dank je wel. Het is gelukkig al weer tien jaar geleden. - Wee
Een bijzonder en mooi verhaal.
x
badstop: Dat waren vreselijke tijden. Het kostte veel moeite om het voor de roman te schrijven. - Mistaker
Graag gelezen, goed weergegeven.
Groet,
Greta
badstop: Dank je wel. - julien_maleur
plezier om te lezen
JM
badstop: Het schrijven was minder plezierig. Blij dat het lezen dat wel is.
|
