Volg ons op facebook
|
< terug
Zeilende bananenbootjes
Dobberend wegzeilen in meesterlijke herinner dingen. Nooit steekt er storm op, noch groengrijs dreigende donderbuien waarvoor ik mijn plu uit het vooronder dien te grissen. Zonder nieuwe info blijft het verleden intact. Niets aan veranderen, het leeft goed in een kalm windje. Aan de horizon schemert het vaste land in het tegenlicht. Als ik er wil aanmeren zet ik, boeroeboedoer, mijn motortje aan. Niets aan de hand. Ik ben baas over lege dozen, maar wel een nette. Democratisch ook, de verhoudingen zijn me bekend. Na het aangenaam verpozen laat ik de eigenaar van het pand niet de schillen of restafvallige pakketten, die hij voor mij weg moet zetten. Het territorium van de gastheer bevuil ik niet met de gevolgen van mijn gedrag. Letterlijk en figuurlijk alsook lichamelijk en geestelijk, ruim ik de gemaakte troep achter mijn kont op. Dat heet fatsoen.
Nog kan ik erin verdrinken hoe ik blij bij pappa aan de hand huppel in de nieuwe jurk. Trots als een pauwtje, klein mevrouwtje. Mijn moeder heeft me bloedmooi gemaakt, zelfs katoenen kantjes naaide ze aan de wijduitstaande gesteven onderrok. De zon staat aan een strakblauwe lucht. Wij zijn, geen cent te makken, de rijkste mensen op de hele wereld. Over alle sterren plus het walhalla zijn mijn ouders de baas. Pappa kijkt zo vertederd naar mij dat ik warm word vanbinnen. Ik ben gelukkig zodat ik makkelijk voorbij lach aan de andere twee chagrijnige hoofden. Ze zeuren altijd zo.
Gelukzalige zaterdagavonden. Na de wasbeurt in de teil, limonade of warme chocolademelk. Op een oude krant een bultje pelpinda's waar Jezus in zit. Echt waar, kijk maar, met baard… als je de pinda openbreekt. Warme spanning want op de radio is die hoorspeldetective: Paul Vlaanderen en zijn vrouw. Ik ben vier, het verhaal gaat me mijlen boven de pet maar die gekiezelsteende voetstappen en piepende oude deuren zijn reuze intrigerend.
Die rotte Sinterklaas, toen mij eindelijk werd verteld wat ALLE anderen al jaren wisten. Zo gemeen, een miljoen maal duizend en nog meer. Het jaar erop was ik die vernedering bijna vergeten. Tot er weken van te voren een wonder gebeurde. Ik was ineens stinkendrijk en ik weet nog hoe verbaasd ik ma aanstaarde. "Dan kun jij ook iets voor ons kopen, lieverd. Een kleinigheidje dat bij iedereen past." Het laatste restje boos loste op als sneeuw voor de zon en kreeg de flamboyant vervangende charme van geheimpjes praktiseren. Ik leerde budgeteren en werkte me te barsten om rijmseltjes te fabriceren. Gezellig, veilig. Ma schiep dat jaar óók nog een nieuwe familietraditie voor het heilig avondje. De wasmand was bijna leeg. Het lag op de bodem. Ingepakt, met een gedicht erbij. Heerlijk. Mijn broer een bosje sprot of spekbokking, pa en ik paling en ma iets gebakkens. Die vistraditie hield stand tot nadat mijn kind volwassen was.
Er lag geen briefje op tafel, die dag dat ma nergens te vinden was. Broer kwam óók niet thuis. Om vijf uur bedacht ik vast aardappels te schillen. Ze werden vierkant, maar het ging erom dat ik mama hielp. Vaak had ik toegekeken hoe ze gehaktballen draaide. Al doende hield ik mijn angst in bedwang, iedereen zou wel snel komen. Daarna moest er een blik bruine bonen open. De ijzeren blikopener bleef dwars, maar met verbeten kracht lukte het na tien pogingen. Het schemerde al en waarom kwam pappa nog niet van zijn werk? Ik draaide het gas laag, dekte vast de tafel. Er was iets overmachtigs aan de hand. Buiten was het aardedonker. Pas toen ze eindelijk binnenvielen, opgewonden en overstuur, verdween de paniek. Alle bonen stonden wagenwijd open, de aardappels waren lauw en het gehakt? Het zal verpieterd zijn geweest. Zonder carnaval plakte er toch een witte baard aan Broers kin. Met een rode vlek erin. Aan zijn hoofd te zien had hij iets imposants en heldhaftigs gepresteerd. In de tuin lag zijn fiets met het gehandicapte voorwiel. Wat gehecht betekende wist ik niet, ik was pas zeven. Broer was genaaid. Hoe kreeg hij zijn hoofd op dat glimmende plaatje waar de naald doorheen ging? Vier steken? "Met de naaimachine?" vroeg ik verbaasd. "Ach nee, stommerd." Hij snauwde altijd. Dat we meteen konden eten was geweldig, vonden mijn ouders en het gesprek werd beheerst door wat er met Broer was gebeurd. Snoeihard met de fiets een steile weg afstuiven kon mij nooit overkomen. Ik nam geen risico's. Vijf jaar jonger en veel banger, trokken halsbrekende toeren mij niet. Het leven was me te lief. Meestal zat Broer in de hoek waar mislukkingen klaar stonden. Jaren later heette het faalangst waarmee tevens zijn ongezonde jaloezie werd opgeveegd.
Met zijn vieren op de brommers vakantie vieren. De identieke Spartaatjes, aangedreven door een rol op het achterwiel, zongen in close hamony als pa en ma dicht bij elkaar reden. Spanning voor vertrek, alles in fietstassen onder mijn benen. Mooie vergezichten die voorbij reden. Bergen langs de Rijn, koken in de berm. Als het regende knipte ma een gat in een vuilniszak die we aantrokken. Improviseren en niet bang zijn leerde ik al vroeg waardoor ik later zonder schroom met mijn vriend en de duim omhoog op de bonnefooi de wereld in toog. 's Morgens niet weten waar we 's avond waren. Ooit lagen we in het theepaviljoen van een vriendelijke Duitse familie en ook overnachtten we onder de blote hemel. Op plastic vellen in het gras achter de heg. Naast een tankstation aan de lawaaierige snelweg. Het miezerde. Er was toen nog geen koutje aan de onschuldige lucht en ik zucht.
feedback van andere lezers- ivo
of hoe herinneringen het leven maken en richtinggeven, wat men dan niet kan zien, maar achteraf wel kan ervaren .. mooi hoor
Dora: Ja, mooi om volwassen wordend de linken te leggen, vind ik.
Dank je weer Ivo - Ivan
Heerlijk daar kun je op teren en niemand neemt het je af, vr/gr Ivan
Dora: Nee, dat verandert niet, dank je Ivan - Wee
Ernstig herkenbaar, het veilig, gezellig. De angst: als er maar niets ...
Sint, de vakanties (wij met auto). Het gevoel van (breekbaar) geluk.
Voor mij een heel ontroerend stuk.
Dora: Dank je wel Wee, wij gingen later ook met de auto. Was ook leuk... dank je wel
|
