Volg ons op facebook
|
< terug
Tera 1 Het eerste contact - hoofdstuk 1/13
Op weg naar het onbekende
16 mei 2052. Cape Kennedy, Amerika, één van de drie supermachten uit de twintigste eeuw. Deze ruimtebasis, werd vroeger hoofdzakelijk gebruikt voor korte ruimtevluchten is nu met moderne lanceerinstallaties uitgerust.
Eindelijk is het zover. De USA 10, het tiende ruimteschip van deze reeks die volgt op deze van de Apollo, staat klaar. Het vertrek is in de namiddag gepland.
De vorm van het ruimteschip is nog steeds, zoals bij al zijn voorgangers, pijlvormig. Maar nu heeft het schip geen trappen om na de start af te werpen. De nieuwe en veel krachtiger motor kan ongeveer 1.5 maal de lichtsnelheid halen en met de hypermotor zelfs meer.
De morgen van de bewuste dag in een van de aangrenzende gebouwen van de basis, die dienen voor de verblijven van het personeel, ligt Tjina rustig in haar bed te slapen. Plots wordt er aan de deur gebeld. Verward opent zij haar ogen en kijkt om zich heen. Dan drukt zij op de knop van de intercom.
"Ja, Wie is daar?"
"Tjina, hier Jim. Kan ik binnen komen?"
"Zeker, wacht even."
Dan haast het meisje zich snel uit haar bed en trekt een kamerjas aan. Even later drukt ze op een knop rechts van de buitendeur, waardoor deze langzaam openschuift.
Jim stapt naar binnen, waarna de deur achter hem weer automatisch gesloten wordt.
"Goeie morgen, Tjina. Je hebt je zeker overslapen."; zegt Jim, terwijl hij haar naar zich toetrekt.
"Een klein beetje maar, Jim, ik kon niet goed slapen. Maar vandaag is het eindelijk de grote dag."
"Ja, we worden pas over een paar uur op het lanceerterrein verwacht."; antwoordt de Kapitein en kust haar.
"Ik kom dadelijk, Jim. Ik ga me snel klaarmaken. Dan kunnen wij gaan eten, misschien zijn de anderen al in de mess."; zegt Tjina, terwijl zij zich van Jim losmaakt.
Dan draait zij zich om en gaat naar de slaapkamer toe.
"Doe maar, Tjina, ik wacht hier wel."
Terwijl het meisje in haar slaapkamer verdwijnt, neemt Jim plaats in een zetel en neemt een tijdschrift van de tafel. Maar al na enige minuten is Tjina klaar en verlaat, gekleed in haar lichtgroen uniform, de slaapkamer.
"Hier ben ik al, Jim."
"Dat is snel, Tjina. Ik heb de indruk dat het meestal een beetje langer duurt."; merkt Jim op.
"Ja, maar nu ben ik te zenuwachtig. Kom, laat ons gaan eten. Dan kunnen we later nog een beetje gaan lopen."
"In orde, meid. Als we snel zijn kunnen wij de marathon nog afleggen."; lacht Jim, terwijl hij opstaat en haar bij de arm vastpakt.
Even later bereiken ze beiden de mess in de eerste kelderverdieping van het gebouw.
"Kijk, Syla. Daar is de kapitein."; zegt Paul, als hij Jim en Tjina opmerkt.
"Hee, zijn jullie er al allemaal."; lacht Tjina.
"Zoals je ziet, meid. Kom, ga zitten."; lacht Nita.
Even kijkt Tjina haar vrienden en lotgenoten aan en begeeft zich naar Jim toe, die naast Syla plaats genomen heeft. Dan gaat zij op zijn schoot zitten en slaat haar armen om zijn nek.
Lachend kust zij hem.
"Kom, vrienden, we zullen maar gaan eten. Laat onze tortelduifjes maar even."; grijnst Paul op.
"In orde, schat. Kom je mee iets te eten halen, Syla."; vraagt Nita.
"Wacht even, ik zal jullie helpen."; knikt Umu en volgt beide meisjes.
"Ik zal ook maar iets voor ons beiden gaan halen, lieveling."; merkt Jim op.
"Okee, Jim."; grijnst Tjina, terwijl zij opstaat.
"Tot over een paar minuutjes, vrienden."
Onderweg loopt hij Umu en beide meisjes voorbij.
"Ik zie jullie straks wel."; grijnst hij.
Even later zitten onze vrienden aan hun tafel rustig te praten, terwijl enkele soldaten en personeelsleden verschillende keren met jaloerse blikken naar hen kijken.
"Zeg, Tjina. Heb jij gisteren ook rond tien uur de film Starpirate gezien."; vraagt Paul
"Nee, ik ben deze nacht nogal vroeg gaan slapen."
"Misschien is het maar goed ook, want die monsters... Ik hoop maar dat wij zoiets niet tegen het lijf lopen."; merkt Jan op.
"Alles is mogelijk, Jan."; grijnst Umu.
Jim heeft intussen twee maaltijden gehaald en stapt op zijn vrienden toe.
"En jij, Jim. Ik weet dat jij gek bent op dat soort films."; vraagt Syla.
"Zeker. Ik zag hem, maar die film is alleen maar fictie. Wat ons in de ruimte wacht, zullen wij moeten afwachten."; antwoordt Jim, terwijl hij naast Tjina gaat zitten.
Nadat ze beiden hun ontbijt opgegeten hebben, verlaten ze alle acht de kantine en begeven zich naar de sportzalen. Sheila is als eerste klaar met het aantrekken van haar sportkleding. Nadat zij even op de anderen bleef wachten, rent zij als eerste de baan op. Lachend blijft zij even ter plaatse lopen.
"Laat ons om het snelst rennen."
"Nee, Sheila deze keer niet. Wij weten nu al wel dat jij altijd wint, maar het lijkt mij beter om niet al te veel risico's te nemen. Ik zou niet willen dat een van ons op het laatste moment moet vervangen worden."; merkt Jim op.
"Ook goed. Dan maar niet om het snelst."; knikt Sheila.
"Kom, laat ons maar beginnen. Anders is het te laat."; dringt Nita aan en begint alleen te lopen, even later door de anderen gevolgd.
Na twee rondjes rent de groep terug in de richting van de kleedkamers.
"Nu nog een lekkere douche nemen."; roept Syla uit.
Alle anderen volgen haar en even later staan de vier vrouwen onder de douches voor de dames, terwijl de mannen bij de heren een douche nemen.
"Zeg, Tjina. Hou jij van Jim."
"Met heel mijn hart, Syla. En jij, ik weet dat jullie vroeger samen...."
"Wat ?? Je weet......"
"Ja, Jim heeft het mij verteld."
"Ha, zo..... Nee, Tjina. Dat was vroeger, nu heb ik iemand anders op het oog. Maar zorg goed voor Jim, hij is het waard."
"Iemand anders, mag ik weten...."; vraagt Tjina, maar wordt door Sheila onderbroken.
"Kom, meiden. We moeten ons haasten anders komen we te laat en vertrekt de USA 10 zonder ons."
"Al goed, Sheila. We komen."; zegt Syla, terwijl zij de vragende blik van Tjina opmerkt, maar doet alsof zij het niet gezien heeft.
Dan volgt zij Tjina naar de kleedkamers.
Een tijdje later voegen ze zich bij de mannen, maar nu wordt het stilletjes aan tijd, om zich naar de ruimtebasis te begeven. Als onze vrienden in de warme buitenlucht al lachend naar de parking lopen, komt een van de beste vrienden van Jim op hen toe.
"Haha... Zo te zien vermaken jullie je goed."; lacht de man.
"Hans, wat doe jij hier? Ik dacht dat jij nu moest trainen."; roept Jim uit.
"Vandaag niet. Wij hebben vrijaf gekregen vanwege jullie vertrek."
"Ha zo..."; stelt Jim vast
"Kom, volg me. Ik heb de opdracht om jullie naar de basis te brengen, waar iedereen al met on- geduld wacht. Als we ons niet haasten kan het zijn dat het vertrek uitgesteld wordt."
"Goed, Hans. Dat lijkt mij het beste."
Onze vrienden volgen Hans naar een klein busje voor een tiental personen en stappen in, nadat Hans achter het stuur plaatsgenomen heeft. Even later rijden ze over de snelweg naar de luchtmachtbasis en zodra ze de controleposten voorbij zijn, zien ze het lanceerterrein voor hen liggen.
Hans stopt voor een groot gebouw en ze stappen dadelijk uit.
"Het beste, Hans."; zegt Jim ten afscheid en volgt zijn vrienden.
"Veel geluk aan jullie allen."; hoort Jim zijn vriend, Hans Baueer, nog zeggen, terwijl deze het busje start.
"Ik vermoed dat jullie de bemanning van de USA 10 zijn."; zegt één van de twee vrouwen, die hen lijken op te wachten, op vragende toon.
"Goed geraden, Kapitein Grange."; bevestigde Tjina, die de officier al van vroeger kent.
Even kijkt de Kapitein haar verbaasd aan..... Dan lacht zij even.
"Ik zie dat je mij nog kent, Luitenant."
"Zeker, Ivy. We hebben tijdens onze opleiding toch enkele spannende ogenblikken samen doorgemaakt."; lacht Tjina, die aan de tijd terugdenkt, toen zij beiden naar de gunsten dongen van één bepaalde jongen.
Lachend zegt Ivy :
"Ja, Tjina. Maar ik ben met hem getrouwd."
"Dus toch, ik had het wel gedacht."; knikt Tjina.
"Kom, mensen. Laat ons verder gaan, want ze wachten op ons."
De twee vrouwelijke officieren leiden hen het gebouw binnen, waar zij op de start voorbereid worden.
Gedurende verschillende uren volgen nog enkele controles. En nadat onze vrienden zich aan boord begeven hebben, kunnen zij even 'uitrusten', aan boord van de USA 10, terwijl zij nog enkele laatste controles uitvoeren.
Langzaam verstrijkt de tijd, voor alle aanwezigen, die op de start wachten.
Eindelijk om 15.10 uur.
"Centrale aan USA 10. Beman uw posten. Start over vijf minuten."
Onze vrienden nemen dadelijk plaats en geven de eerste bevelen door aan de boordcomputers. Op andere schermen verschijnen enkele optellende cijfers. Een aantal minuten later wordt het aftellen eindelijk gestart:
"10.9..8..7...6..5...4....3....2.....1...0..START ."
Traag komt het ruimteschip los van het landingsplatform, terwijl de withete vlammen uit de uitlaatpijpen schieten. Het schip wint steeds meer hoogte, met toenemende snelheid. Al gauw is de USA 10 niet meer met het blote oog te volgen, maar de speciale vliegende camera's volgen het schip nog steeds. Enkele seconden later verlaten zij de dampkring en snellen door de ruimte.
"Hier USA 10 aan Houston. Alles in orde, koersgegevens ingevoerd volgens plan."
"Hier Houston. Begrepen. Wij wensen u veel geluk en behouden vlucht."
Tevreden verbreekt Paul de verbinding met de Aarde.
"Kom vrienden, vanaf nu kunnen we de eerst volgende jaren niets meer doen. Ik denk dat het tijd is om te gaan slapen."; grijnst Jim.
Sheila verlaat als eerste de centrale en iets later betreedt zij, gevolgd door Jim en de anderen, een ruimte met acht speciale hyperbedden geplaatst zijn. Alle bedden staan met het hoofdeinde aan een computerblok gekoppeld in een cirkel. Onze vrienden trekken hun uniformen uit en gaan op hun plaats liggen, waarna de glazen afdichting langzaam dichtschuift.
De USA 10 nu door de computers gestuurd raast door het zonnestelsel in de richting van de baan van Pluto.
Voor de tweede maal in de geschiedenis van mensheid zal een aards ruimteschip ons zonnestelsel verlaten op zoek naar een andere beschaving.
feedback van andere lezers- Marlis
Dit is niet het genre dat ik graag lees, maar door de wijze waarop het geschreven is en de fantasie heb ik het toch als uitstekend ervaren. - maartendeman
Heb dit graag gelezen hoewel ik twijfel aan de geloofwaardigheid: één uur voor vertrek opstaan, nog ontbijten, douche nemen, e.d. lijkt me zeer onrealistish de dag van vertrek naar de ruimte. Het verhaal zou veel aan geloofwaardigheid winnen als je in detail uitzoekt hoe iemand zich in werkelijkheid voorbereidt op een dergelijk vertrek en hoe een vertrekdag er echt uitziet.
Het kan ook dat je wil laten uitschijnen dat het in 2052 (is dat niet de 21e eeuw?) even vlot gaat als de bus nemen, maar dat verarmt het verhaal volgens mij, dan dan je beter echt schrijven over iemand die de bus gaat nemen. De vraag is ook wat je in dit verhaal de meeste nadruk wil geven: het afscheid of het feit dat ze naar de ruimte gaan. Dat blijkt niet genoeg uit het verhaal vind ik.
Dan, wat betreft de dialogen:
je gebruikt beter ' ipv " in dialogen (hoewel er discussie over bestaat)
Je schrijft :
"Ik kom.";zegt hij. Dit moet zijn: 'Ik kom', zegt hij.
Jelsi: in zekere zin heb je gelijk. Maar ik moest de keuze maken tussen teveel details of minder diep ingaan op sommige dingen. Want het is een avonturen verhaal. Het vertrek van ruimteschepen verloopt wel vloter dan, maar nog steeds niet hetzelfde als een bus nemen.
Het verhaal is ongeveer 20 jaar geleden geschreven. Toen was er nog niet zoveel informatie over de voorbereidingen van ruimtevluchten. Zal dat moeten aanpassen als ik nog eens tijd heb.
Van de dialogen, kan het misschien kloppen, maar ik heb ooit beslist om voor alle gesproken zinnen " " te gebruiken en ' ' voor gedachten en telepathische gespreken.
bedankt voor het commentaar. - drebddronefish
Heb een aantal bedenkingen over de constructie van het verhaal. Ik denk ten eerste dat er teveel personages op te korte tijdspanne geïntroduceerd worden, terwijl inhoudelijk niet veel gebeurd is. De lezer heeft een referentiepunt nodig. Dit personage heeft dat en dat gedaan, zodat de lezer zich kan identificeren met de personages. Daarnaast denk ik ook dat je teveel de nadruk legt op de dialogen, terwijl SF lezers vooral gericht zijn op de technische aspecten, bvb een meer uitvoeriger en spectaculairder vertrek van het ruimteship, doe desnoods de geloofwaardigheid geweld aan. Groetjes
Jelsi: Teveel nadruk op de dialogen, dat klopt zeker, want het is in feite een senario voor een strip. Het is ook al 25 jaar geleden geschreven. Volgens de voorgeschiedenis die ik toen als basis voor het verhaal nam, is de derde wereldoorlog juist 1 jaar voorbij.
Ik zal dit verhaal op alle gebieden eens moeten aanpassen aan deze tijd. - Vansion
Ja. Scenario voor een strip. Met dat voor ogen lees ik het anders. En kan ik het al beter appreciëren. Interessant ... van genre springen .... Benieuwd of en hoe je dit bewerkt ...Groetjes. an. - aquaangel
dialogen met ' of " maakt me niet zo uit, wel dat je ze met punt komma ; afsluit. De ruimtevaart vind ik wel interessant zou ook wel astronaut willen zijn. De inzending vind ik qua lengte wel wat lang.. En is het niet 21e eeuw?
Jelsi: Tja, ik ben dat altijd al zo gewoon geweest ("....";) Zal dat eens moeten aanpassen.. Dit verhaal stamt nog uit de jaren 1980-1988, Nu weet al ietsje meer van de schrijfregels..
|
