Volg ons op facebook
|
< terug
Wit op Zwart
Als kinderen waren we er gek op. voor een cent kreeg je al een zakje van dit "stipsnoep". Vandaag
is dat wel even anders. Het is er nu trouwens ook in bolletjes, korrels en tabletjes.
Het was in die tijd dat we wekelijks ons loonzakje bij het loket van het kantoor ophaalden. Behoudens
hard werken, had deze tijd ook zijn zonnige kanten. We waren allemaal zo'n beetje van dezelfde leeftijd én hadden ook zo ongeveer dezelfde streken....
Jan Berends was er zo een.
Omdat de naam te lang was zei iedereen gewoon " de Beer ". Als de Beer aan kwam lopen, hoorde je hem altijd; hij droeg klompen. Klots,klots, klots en dan was Jan er.
Het was schaft, en och, dan was er altijd wel een kwartiertje over. Maar soms is ledigheid des duivels oor kussen, zo ook toen.
De bazen zaten op kantoor te picknikkeren, dus was de kust veilig, dat was wel zeker. De zon scheen met onderbroken stralen door het matglas van de werkplaats.
De grote schuifdeur ging open en wie kwam daar binnen, juist: de Beer met een olijke grijns op zijn
snoet, klots, klots.
Hij had een puntzak in zijn hand en at demonstratief z'n lekkernij. De maats zagen z'n hand steeds
weer verdwijnen in die zak; dat kriebelde, dat stak!
" Zeg Jan, we delen toch altijd alles samen.." ,, Wat eet jij daar eigenlijk?" ,, Kom op, laat ons ook eens proeven......."
,, Zal 'k Zal daar wel gek zijn", zei de Beer, ,, koop zelf wit op zwart". ,, Toe doe niet zo kinderachtig, wij lusten ook wel wat..... en we delen altijd".
Dat was waar. Maar deze keer was de bede aan dovemansoren gericht.
Piet, de beste gabber van de Beer, kwam dichterbij.
Nu kon Piet hard lopen en onze snoeper liep op klompen... dat kon niet goed gaan. een ieder zat te spinzen op wat komen ging. Plotseling schoot Piet uit de startblokken.
Wit op zwart dat zou ie hebben.
De race was kort, en al rende onze snoeper alsof z'n leven er van af hing, de puntzak met 'mans lekkernij moest het onderspit delven.
Eén gerichte greep van Piet was voldoende....
Voorheen had Jan Berends buiten op "de plas " eens rond gekeken en had de konijnen gezien, die daar aan "t spelen waren. De plek was daar bezaaid met gedroogde konijnenkeutels en zo was daar de gedachte bij hem opgekomen.
Ja, het leken wel wit op zwart korrels. Een puntzak was gauw gevonden en nu liep maatje in de werkplaats quasi te eten van een geweldige lekkernij.
Piet, die inmiddels een flinke greep in de puntzak had gedaan, kauwde als de bekende "bok op de knikkers" en op een afstand stond de Beer te grinniken.......
Het werd een ren op het leven af.
De klompen van Jan vlogen van zijn voeten.
Harder moest het, want Piet was ziedend. Tierend en scheldend, half stikkend, rende hij achter de
schelm aan.
Alle maats in de werkplaats lagen dubbel van de ingehouden pret.
Gedroogde konijnenkeutels en wit op zwart; een combinatie van rillen en lachen.
Het had gewerkt, dat wel!
feedback van andere lezers- Ivan
een pracht verhaal, als een greep uit een jongens boek, graag gelezen, vr/gr Ivan
hettie35: Dank je Ivo, fijn om te horen.
Groetjes Hettie - Wee
Haha, wat een leuk verhaal :)
x
hettie35: Dank je Wee voor je spontane reactie,
groetjes Hettie - Dora
Haha, wat een goede bak... Leuk verhaal Hettie.
Bij ons was zwart-op-wit poeder, dat je in een puntzakje of een plastic stang kon kopen, voor vijf cent. Voor een dubbeltje
kocht je een tonnetje en daar zat er een verrassing bij in... een speeltje of een 'gouden' ring met een 'robijn'
hettie35: Ik kon heel lang in het snoepwinkeltje rondkijken voor ik de beslissing nam wat ik voor mijn stuiver zou kopen.
Toverbal of trekdrop waren ook favoriet.
Groetjes Hettie - ivo
konijnenstront is ook wel iets anders .. hahaha
hettie35: Inderdaad maar wel lachen,
leuk dat je weer kwam lezen.
Groetjes Hettie - Mistaker
Heerlijk verhaal.
Groet,
Greta
hettie35: Dank je wel Greta dat je langs kwam piepen,
groetjes Hettie
|
