|
< terug
Zelfbinders op overtreffende trappen
Oorspronkelijk stond het beslist NIET op de stenen tafelen.
Het elfde gebod is er echter ongemerkt tussen geglipt. Tegenwoordig regeert het met staalharde hand:
Gij zult niet zeuren, dient in onderworpenheid af te wachten of gij waardering oogst voor uw liefdevolle geduld en inzet. Soms zie ik kinderen innige liefde voor hun ouders tonen. Zomaar in het openbaar of zelfs op de tv. Dat bezorgt mij een vet glanzende hondenbrok in de keel en tintelend kippenvel.
Binding. Machtig woord, maar vré-se-lijk OUDERWETS tussen internetsnelle records in deze flitsende tijd. Men gebruikt het enkel nog om snowboarders op hun plank, of skiërs op de latten vast te pinnen voor een bloedgeile, keigave maar harde strijd om duizendsten van seconden. In moordend tempo enge 'bockelpistes afrazen, met hobbels waar je alle botten op kunt verbrijzelen. Alleen of per duo. Om het spannender, meer competitief te maken. Een gladgetrokken pak is niet toegestaan want dat is niet 'netjes'. Het uniform van die groep is een laaghangend kruis onder een wapperend te groot jack. Valse concurrentie, van sportieve dissidenten in ergonomisch verantwoorde outfits, is niet 'come il faut'. Men wil een eerlijk vergelijk en geen gevaar is gek genoeg. Het moet adrenaline oppompen alsof doodsangst door het lijf raast.
'Freestile' is ook zo fascinerend griezelig. Bloedstollend. Het jonge volk kraakt na de sprong met een rotklap op de grond. Hoe met fabuleuze lichaamscontrole meerdere salto's plus hele of halve schroeven zijn uitgevoerd is pas in slowmotion te zien. Het liefst zo hoog mogelijk in de lucht. De jeugd in vogelvlucht, daarna zwaar opvangwerk voor jonge knieën en ik zit met opengesperde ogen schrikachtig aan de buis gekluisterd. Halsbrekende toeren. Erbij horen. Het moet echter niet opvallen hoeveel er voor nodig is. Het vrije jonge grut mag ook niet worden beïnvloed door verantwoordelijkheden die het 'instantsucces' verstoren. Kind moet zo jong mogelijk naar toernooien die men wereldwijd organiseert. Uiteraard staan achter deze veelbelovende jongeren sponsoren in verband met de reclame of anders wel hun 'te gekke' ouders. Zij werken zich uit de naad om de persoonsgebonden training plus benodigde trendy kleding en reizen te bekostigen. Ze stimuleren en enthousiasmeren zodra kindlief een dipje doormaakt. Meestal blijven ouders in de achtergrond. Het is normaal, vereist en verwacht dat opvoeders onzichtbaar klaar staan voor nakomelingen die grenzen verleggen en verhoudingen, waarden en normen opnieuw definiëren. Je dient werkelijk alles over te hebben voor je nageslacht! Ook je eigen ondergang? Nee toch!
Tijdens één van hun sporadische bezoekjes meesmuilde mijn dochter zielig. "Nou ben ik al zó oud."
Het klonk alsof ze zichzelf op de kop gaf voor die ellende. Tegelijkertijd riep haar verwijtende blik dat IK me daarvoor verantwoordelijk diende te voelen. Dat liet ik me niet aanleunen want ik lulde er óók niet over dat zij altijd zo hoog boven mij zweefden. Waarom zou ik verklappen dat zij de grote poten regelmatig aan mij afveegden alsof ik voor deurmat had gestudeerd? Ik koos voor pedagogisch positief, erkenning geven.
"Goed hoor! Je leeft je eigen vrije leven. Je bent gezond en op je vierentwintigste ben je zelfs eigen baas!"
Ze kreunde alsof ze zojuist een dodelijk diagnose had geïncasseerd. Nog steeds niet WERELDberoemd!
"Huh, pfft, nou ja... " blies ze me toe met vuurspuwende ogen. Ik keek waarschijnlijk heel verbaasd toen ze mij voor de voeten gooide: "Nog stééds ben ik niets." Vriendlief knikte instemmend. Ik kon hem wel slaan maar telde tot tien al maakte dat niets uit. Alles wat ik deed kon een gigantische blunder blijken.
"Maar je bént al lang iets! Heel veel zelfs." zei ik ferm. Toch droop dochters teleurstelling van de ramen. Het was ergerlijk ongrijpbaar dat ik bezijden hun aanvallende realiteit stond, stoicijns rustig bleef. Heel hun lichaamstaal riep dat ze me wel konden schieten.
"Lieverd, leven is een reis. Je bent nooit af. Tot aan onze dood." Haar reactie klonk machtig pissig.
"Ach jij… Ik bedoel, dat... nou ja, eh, als ik het NU nóg niet heb gemáákt, dan... dan,"
Ben ik de idiootste ma aller tijden, maakte ik het in mijn hoofd af. Hoe ik het ook deed, het was nooit goed of het deugde niet. Niets leverde vrede op. Dat ik me de afgelopen twintig jaar in had gezet om een gezonde band tussen ons te herstellen, mocht echt wel mislukt heten.
"Kom op meid, niet ontmoedigd. Iedereen is onderweg van het ene naar het andere doel...toch?" Ze loerde intens bestraffend alsof haar niet erkende falen aan mijn vermaledijde kerfstok bungelde. Ik keek zelfs om, maar achter mij stond geen blaam en ik gaf het op, ritste mijn lippen dicht. Al bleef ik eindeloos geduldig liefdevol, al die jaren concurrentiestrijd die kindlief persee moest leveren hadden me vermoeid. Dat ik nooit kon zijn zoals zij me wenste was bekend. Wist ik nou nog mijn plaats niet, straalden twee paar veroordelende ogen in uitgebluste gezichten. Vier handen trommelden ongeduldig op haar buik. Ik ging koffie zetten. Sommige bindingen blijven nou eenmaal negatief, dacht ik. Volledig schiet ik naast haar ontevreden roos en wat kopen zij voor mijn ouwewijven geneuzel? Al jaren stond mijn normaliter originele woordenschat veilig achter slot en grendel, alsmede mijn kennis en inzicht... Zij moesten het leven nog ondervinden. Daarbij moest ik niet in de weg staan, noch mocht ik iets willen delen. Rustig praten, tevreden hamonie of anderszinse gezelligheid was strikt verboden.
Als moeder ondervond ik eenvoudig hoe tijd géén wonden heelt. Dochterlief beet zich vast in de 'onaardige bitse moederrol' en ik diende het minderwaardige kind te spelen. Toen ze nog thuis woonde ontving ik van 'mama' dagelijks uitbranders. Voor mijn positieve instelling, het goede humeur. Voor van alles en nog wat, elke scheet die haar dwars zat. Ze was altijd op oorlogspad. Daar stompt een mens van af. Het zuigt leeg. Beter niet vaak elkaars gezelschap opzoeken...tot het tij keert...of niet...
feedback van andere lezers- Mistaker
En of een mens daar van afstompt! Het tij dat keert... nou ik geloof er niet in....
G
Dora: Na een bepaalde leeftijd schijnt het niet meer mogelijk te zijn mythes in het hoofd te toetsen op hun houdbaarheidsdatum. Ik denk dat jij in deze gelijk hebt.. Het tij zal nooit keren... Dank je voor je feed, Greta. - ivo
hechting is veel meer dan enkel dat tikkeltje dat ogenschijnlijk veel oogt. Maar troost je het is niet omdat die binding er niet is dat het daarom allemaal kwel en kommer moet zijn
Dora: binding of hechting... na een bepaalde tijd moet je toegeven dat er geen band is (negatief en strijd is voor mij nou eenmaal geen optie)...
dank je Ivo - hettie35
Ook ik weet wat je voelt, maar geloof me lieve Dora als je het probeert los te laten dan heb je op lange termijn minder verdriet en pijn. Groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie. Het lag op dat moment nog niet los voor haar, dat ze zich nog steeds 'moeder' waande. Ik maak er nu gebruik van voor de roman waarvan ik hoop dat mensen het herkennen... men schrijft weinig over wat kinderen ouders aan durven doen...en zeker niet over de oorzaak daarvan.
|
