Volg ons op facebook
|
< terug
Heeft u ook een Salioepi?
Heeft u dat ook wel?
Ik mis in de dagdagelijkse dingen weinig. Natje en droogje, innige vriendenschappen, precies evenveel als nodig en ik denk in liefde aan mijn ouders terug… en toch, zo af en toe...
Ik kan volop genieten van ietsiepietsie mini-dingeskes. Een perfect gekookt eitje, tintelgevoel dat me doorwoelt om iets liefs: Dorake in plaats van het korte Door of dat stevige Dora. Toch overkomt me soms iets verlorens zonder ongelukkig of triest te zijn. Niet eenzaam, noch jankerig van zelfmedelijden. Het is eigenlijk bijna ongrijpbaar, super subtiel en de aanleiding is ook niet aanwijsbaar. Een mistzweem zonder nevel. Zoiets als de ziel die ik zag verdwijnen toen mijn moeder stierf. Mijn ziel blijft gelukkig keurig binnen, maar het lijkt wel of ik een beetje zoek ben geraakt. Niets gevaarlijks. Ik verlies me makkelijk in dingen, maar nooit zo rigoureus dat ik verdwaal.
Soms neem ik plaats in mijn Salioepi. Knoppen voor fijn, eng, lief, mijn tiende, twintig- dertigste, enz.
Floefffsssjt, opmerkelijke gewaarwordingen, die me in het NU van TOEN raakten, komen voorbij.
Ik druk het liefst op 'geluk'... Flits, daar is het guitige driejarige blonde pagekoppie, die zuivere hoge schaterlach en soms beleef ik tot op de seconde nauwkeurig opnieuw dat experiment van het eitje dat geen pingpongballetje was. Of al die wit-bruin besmeurde keukenkasjes. Ze had koffie willen zetten. Alles onder de buisman geveegd in een poging het schoon te soppen. Ik neem poepescheetje in mijn armen om haar voor die lieve goedbedoelde geste te bedanken. Telkens krijg ik die brok van destijds in de keel. Hoe intens dicht bij elkaar. Haar blije trotse blik...oef...slik. Gelukkigsmomenten in gouden lijstjes. De start van mijn bedrijf, een glorieus succes of de vakanties met mijn kind plus MJ en ma met die immense camper langs dat ravijn. Wat een avonturen. Mijn tijdmachine werkt óók voor schokkende openbaringen, maar daar heb ik geen voorkeur voor, anders dan als leerproces. Ioepi kan óók vooruit en hupzoefff, bedenk ik een opbeurend plan waarvan het succes me toelacht. Ik droom dat de voorzienigheid me helpt, de goede mensen, de juiste plek, het perfecte tijdstip plus dat beetje geluk dat erbij komt kijken. Ik weet al iets. Dat zou een omwenteling betekenen waardoor de toekomst even gloedvol kan blinken als het verleden. Of een stout plannetje voor wat leven in de brouwerij. Sommige noemen me kinderlijk, haha.
Ioepi is overal geschikt voor maar...de realteit van destijds of nu laat hij onveranderd.
Zoekgeraakt. Dat is, geloof ik, het beste woord. Kwijt gemaakt. Door hen die er voor mij altijd toe deden. Die ik hielp, belangeloos. Door het vuur ging ik desnoods. Ik verdedigde hen en kwam voor ze op waar nodig was. Toen ik hen onvoorwaardelijk op handen droeg was dat ongelooflijke vanzelfsprekend. Voldeed het niet? Was het te min, te eng of te leuk, te vrij, te zelfstandig of belezen. Ongeveer van alles TE.
Ik hoor u al zorgzaam (lief van u) zeggen: "Dora Winterteen, dat is het leven, meisje, doe het ermee, moeten wij ook. Zet je schouders eronder en maak van die laatste episode een vrolijk feest, mooie ontdekking of uitdaging. Kopop. Zoals we dat van jou gewend zijn." Dank u voor uw medeleven, erg fijn. U heeft gelijk. Geen gezeur over futiliteiten, het is niet anders dan het is.
Altijd zocht ik naar pluspunten, verdiepte me met plezier in dat parallelverhaal, de andere realiteiten naast je eigen blikveld. Dat troostte. Openstaan voor nieuwe ver- of inzichten. Iets van diverse zijden benaderen is verhelderend, zet deuren open in mijn hoofd. Daardoor heb ik veel om over te schrijven.
Kwijtgemaakt. Erkennen, zonder het weg te wuiven. De oplossing weet ik, maar die is afhankelijk van hun wil om zich voor me te interesseren zonder me in hun keurslijf te willen passen. Bah, wat klinkt dat zwaar, zo bedoel ik dat helemaal niet. Ik voel me op mijn gemak met een gelijkwaardige binding, maar ik laat me niet slaan. Daar ligt de absolute grens. Daardoor had ik ineens genoeg van familiair éénrichtingsverkeer. Ik voldeed misschien niet aan hun voorwaarden, maar mij slaan was de druppel, het einde. Eigen schuld, dikke bult dat ik ze niet meer zie? Er is een mespuntje mis met die conclusie. Voor die paar lieden praktiseerde ik onvoorwaardelijk, ik accepteerde hun eigenheid, aardig-en onaardigheden. Als zij me kwetsten slikte ik. Tot ik het wilde bespreken. Ineens was HUN maat vol... Iets TE veel Dora. Communicatie is taboe. Het enige waarin de mens van het dier verschilt... TE beestachtig...zielig eigenlijk. Een slecht geweten wellicht?
De tv en Spoorloos bellen dan? Haha.
Dat is pas ECHT hihi, lekker krankzinnig. Best een goede bak: Mezelf als zoekgemaakt aanmelden.
Trouwens, niet iedereen volgt diep rakende emo-programma's. Mijn dochter kijkt bijvoorbeeld al helemaal geen tv meer, want dat verstoort haar 'wereldje' en mijn broer is altijd druk. Het is een goeierd. Veel onderweg om zijn kinderen alles achter hun kont aan te dragen. Heerlijk toch, zo'n paps. Hij heeft er meer dan een dagtaak aan om te zijn zoals zijn vrouw wil. Zij komt van ver en mocht me kennelijk nooit zo... Oorzaak kan tevens zijn: zodra er materieel niets te halen is, draait Broer vanzelf op een laag pitje. Hij stak nooit zijn nek voor me uit. Naar is gebleken, óók niet voor zichzelf, haha....en hele koektrommel schrale troost.
feedback van andere lezers- Wee
Ik vind dit een schrijnend stuk, Dora. Herkenning, voel ik, en pijn.
'een hele koektrommel vol schrale troost', wat een mooie, trieste zin.
En ja, ook ik kan (godzijdank!) de kleine gelukjes nog plukken,
bijvoorbeeld een onverwacht mailtje met lieve, oprechte woorden.
x
Dora: Dank je wel Wee... ik vind een onverwachte geste ook altijd opbeurend... - ivo
de hardheid van als ondertoon doet me wel iets ..
Dora: Dank je Ivo...
Dat kwijtgemaakt zijn is niet meer dan een besef, een soort gewaarwording, (lang niet zo rauw als eenzaam voelen...) Maar het is er wel, de idiotie om zoveel eisen te stellen voordat men van zijn familie houden kan en tegelijkertijd als een zombie achter zijn vrouw aan te sjouwen. Mij zelfs te gaan sláán en daar dan niet over willen praten.... het is belachelijk genoeg om er over te schrijven. - pieter
Beste Dora,
Een goede bespiegeling van jouw leven. Het mooie is dat het geen treurverhaal geworden is, vol beschuldigingen naar de rest van de wereld.
Regelmatig tref ik een goede, nee perfecte, woordkeus. Bijvoorbeeld: Ik ben een beetje zoekgeraakt.
Goed geschreven met wel een paar spellingsfoutjes.
Met plezier gelezen.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Dora: Mooie complimenten Pieter. De tikfoutjes heb ik, na jouw oplettende aanwijzing volgens mij gevonden. Over sommige dingen lees ik inderdaad wel eens heen. Zeer bedankt. - hettie35
Met belangstelling gelezen, mooi verwoord,
groetjes Hettie
Dora: Ik denk dat iedereen wel zo iets te vertellen heeft. Ik ben met een geheel bezig, waarvan hier losse stukjes staan om er feed op te krijgen. Twee weten meer dan één, immers. Blij dat je me zo trouw volgt.
Dank je wel, Hettie. - warket
Ja, ik heb dat ook, op een andere manier.
Dora: Wat leuk, ik had al wel zo iets verwacht, op een andere manier haha, leuk, iedereen is uiteraard uniek, dat is juist zo interessant, vind ik... Dank je wel Warket.
|
