|
< terug
Utopia der wensgedachten
Try-out, deel drie: Cabaretier trekt een stoel bij en leest de brief voor:
Lieve kind, fijn dat je de tijd hebt gevonden om even naar me te luisteren, lezen....
Ik weet dat je liever virtueel leeft, niets ophebt met ouderwets, gedoe van papier en praten en zo, maar toch...Ik wil je bij leven iets te erven geven. Toetje voor vooraf. Als amuse, haha ment
Bijna niemand weet HET.
Wie trekt aan de touwtjes? Is de KOD of GOD de baas. De Kleine of Grote Onderbewuste Dictator.
Het werkt bij iedereen zo anders. Ieder mens heeft iets unieks. Ongrijpbaar in afhankelijkheid van 'IETS'.
Dat is tevens het verraderlijke eraan. Weinigen wordt het ooit duidelijk hoe de OD alles en iedereen beļnvloed. Het fenomeen is wel in boeken beschreven, maar het is grote willekeur wie dat onder ogen krijgt. Sommige lieden beweren dat het iemands lot is, maar ik denk dat persoonlijk karakter het bepaalt. Men moet gezegend zijn met Het Intellect-Kanaal (IK) plus Gedachten-IJver (GIJ) Daarnaast moet men durven falen en lef kweken om te leven. Dat alles is nodig om contact met jezelf te maken. De kern, de zintuigen. Tevens moet er de wil zijn de onbewuste drijfveer te onderzoeken op eventuele weeffoutjes.
Cabaretier staat op, laat de brief achter en vertelt voor het voetlicht verder:
Men mist het nieuwsgierig-gen. Heeft er geen zin in. Zelfonderzoek? Ah bah... Wat niet weet wat niet deert... Sommigen DURVEN hun innerlijke drijfveer niet te kennen want zodra men zich ervan bewust is moet men KIEZEN. Dat is eng. Welk deel ervan gebruiken? Waarvoor? Verantwoording? Oef, dat neemt niet iedereen. Men kan of wil niet. Leiders-geleiden. Baas-volk. Afhankelijkheden, maar ssssst, mondje dicht..
Bij de meeste wordt de OD tussen het derde en vijfde jaar actief. Dat kind ontwikkelt een normaal EI (emotionele intelligentie). Bij een enkeling werkt de OD rond hun eerste jaar, maar dat is dan nog zwak. De goegemeente vindt dit soort kinderen vaak lastig, buitenbeentjes. Er zijn er gelukkig niet zo veel van. Hun zintuigen staan vroeg op scherp. Omdat ze een sterke wil hebben zijn ze eng. Onbewust houden ze spiegels voor en daar kijken ouderen liever niet in. Bij sommigen wordt de OD pas wakker rond hun zevende. Ooit sprak ik iemand die niets meer weet van voor haar elfde. Ze is nu zestig, snapt niet hoe de wereld werkt.
Cabaretier neemt de brief weer ter hand, glimlacht wat onzeker en leest staande verder.
Jouw OD werd relatief vroeg actief, vlak voor je derde. Je zag je vader eens per maand en herkende zijn OD altijd meteen. Dan straalden jullie van geluk. Nu ben je dan vier en dertig en je hebt werkelijk alles gedaan wat een mens behoort te doen om zich optimaal te ontplooien. Ik neem mijn pet voor je af, geweldig.
Je vader verdween om onduidelijke redenen en jij hield onvoorwaardelijk van zijn OD, dat gewonnen had. Fabelachtig verbeten bestreed jij dat men vaders OD zou verminken. Jij wist toen al precies wie je was en dat moest je te vuur en te zwaard verdedigen. Wat je dacht was staatsgeheim, daarvan mocht niets uitlekken en er mocht ook niets nieuws binnendringen. Je hield letterlijk en figuurlijk je vingers in de oren. Wat wilde men bereiken met liefde? Complimenten, aandacht en zachtzinnige dingen om zijn OD week maken? Te vermoorden wellicht? Opdat jij dat verlangen naar hem zou opgeven? Het leek een vijandige invasie, maar jij hield stevig stand. Zeer trouw beschermde jij dit deel van jou alsof je leven ervan afhing. Op je tiende herkende je gelukkig iemand in een film die hetzelfde OD had. Het was als thuiskomen. Nu wist je dat jij grįįg op hem leek. Jij was beter dan alle anderen, had het volste recht om te schreeuwen zodat de dommen zich zouden onderwerpen. Iedereen diende te doen, zijn en denken zoals jullie, op straffe van... Je voelde je steeds eenzamer maar dat maakte je juist sterk, bijna een martelaar. Jullie gelijk stond boven iedereen. Jij paste steeds beter in de veeleisende maatschappij. Je leerde de lessen op school probleemloos en succes in de buitenwereld bewees telkens opnieuw jouw gelijk....maar...
Cabaretier drinkt van de grote vaas water, zucht, ijsbeert even en vervolgt dan het voorlezen.
Tien jaar geleden ontdeed jij je van de hele bende, de jeugdellende. Het spookschip mocht met man en muis vergaan en die de beslissing voelde majestueus aan. HET klopte ineens. Het was als thuiskomen toen jij je vader terugzag. Een feest der herkenning, erkenning, opgeluchte glorieuze vreugde en je geloofde eindelijk dat jij mooi was. Geliefd, gehaaid en succesvol snel. Je schaakte zonder moeite met de emoties van de domme anderen, die je met gemak de baas was. Het leven was geweldig, de minderwaardigen wond je om je vingers. Je manipuleerde meesterlijk, ondoorzichtig voor het voetvolk, maar jij kreeg altijd je zin. Jammer dat het sprookjesachtige geweldige prinsessengeluk met de jaren weer verbleekte. Maar zo was het leven, troostte je jezelf. Volwassen en doortastend kreeg niemand vat op je. Na een tijdje was het zelfs teleurstellend dat je toch geen echte rust vond. Nergens. Levenslang had jij zeker geweten dat het geluk bij je vader lag...maar...
Cabaretier laat de brief vallen en loopt naar een kast die in de achtergond ineens wordt uitgelicht
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- ivo
welke vragen stel je jezelf en de lezers? knap beschreven
Dora: Dank je Ivo...
soms zijn de vragen op zich nou net die katalysator die iets nieuws laat oplichten - warket
Ik wacht op het vervolg
Dora: Oef... kijken waar het schip van de zandbank raakt... dank je
|
