naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het geheim

door Dora

Onderhuids woekerend wroet het door haar ingewanden. Het heeft een vormeloos hoofd met weke diklippige bek waarachter amper tanden. Glibberig ongrijpbaar, beweeglijk en gigantisch groot. Een machtig weten dat soms zijn tentakels om haar heen slaat. Het verwondert haar dat ze er geen weg mee kan. Meestal weet ze onmiddellijk waar ze iets moet plaatsen op de schaal van moraal. Hoe ze het aan moet pakken om er zonder kleerscheuren mee weg te komen. Dit is echter met NIETS vergelijkbaar. Afhankelijk vanuit welk referentiekader ik het bekijk, stelt ze zichzelf gerust.

"Het is een fikse kluif, mompelt ze voor zich heen, opdat het in uitgesproken woorden reëler wordt. Ze beseft dat ze hiermee de ander in de macht kan hebben. KAN, niet meer dan dat. Macht zegt haar niets. Het is vrije keus of zij zich tot dat niveau af laat zakken want die zwavelwereld stinkt te smerig. Afdalen, voorzichtig als een spin, veilig vrij hangend aan haar rag om op het juiste moment toe te slaan.
Uit hoofde van haar inzicht kan ze er wel vanuit gaan dat dit haar een leven lang zal boeien, bezighouden, achtervolgen zelfs misschien. Inzicht is tenslotte niet meer dan lengte maal breedte. Kennis maal ervaring, die ze tot op heden in dit leven heeft opgedaan en zolang loopt ze nog niet rond. Meestal volgt ze haar geweten. Dat weet altijd raad omdat ze dat gebruikt om haar gemoedsrust, geluksgevoel te beschermen. Inmiddels weet ze tevens dat maar weinigen nauwkeurig omgaan met integriteit. Niet dat ze beter is, of verheven. Nee, het zit hem in dat zelfde geweten.

Soms koestert ze het geheim. Als appeltje voor de dorst. Voor als de nood aan de man komt.
Het is gemeen om het te verklappen. Of is het juist loyaal als ze hem waarschuwt? Het zou geen zoden aan de dijk zetten. Hij zou er niet blij mee zijn, haar nijdig toebijten dat ze het zegt uit jaloezie. Zo slecht kent hij haar. Dat het met liefde te maken heeft begrijpt hij niet anders had dit dilemma nooit gespeeld. Ze kent hem te goed, weet hoe hij aan touwtjes van angst spartelt, amper bewust van zijn afhankelijkheden. Zeker nu. Dit weten liefkoost en verafschuwt ze. Niet omdat ze van de vrouw houdt die het verklapte. Zeker niet. Die trut hoeft ze nooit van haar leven meer te zien.
Wekenlang vergeet ze het want ze is druk haar eigen leven vorm te geven, maar dan kletst het ineens tegen haar vlak voordat ze inslaapt. Regelmatig geeft het ook dat spannende gevoel van vroeger, voor Sinterklaas. Dan neemt ze de tijd om zich erop te concentreren en voelt het bijna zoals men het cadeautje onthulde dat zij had uitgedacht. Daar had ze zoveel plezier in, wekenlang voorpret. Ze genoot ervan om te kijken hoe die ander op de surprise reageerde.

Het geheim maakt af en toe woedend omdat het haar in de weg zit. Ze heeft het niet van horen zeggen.
Oh nee, want dan zat ze nergens mee. Ze gelooft niet in het voortplanten van roddels die anderen door de achterbuurten van s'mensen sensatiezucht rondlonken. Het was haar ook niet vrijwillig verteld. Per ongeluk had het door de kamer gefloten. Omdat de trut in die stomme eenzijdige machtstrijd verwikkeld was. Het kwam uit de felrode mond van de furie die niet kon wachten om hem in de overwinningsdrang te belasteren.
Ze werd er misselijk van, meteen toen bleek dat haar verbale toneelstuk verrassend goed aansloeg. Verbaasd over het succes, want ze had dit nooit eerder gedaan. Af en toe schaamt ze zich ervoor hoe goed ze de snol had bespeeld die persé wilde zegenvieren. Zelf kent ze die neurotische dwang niet. Ten koste van alles winnen geeft haar geen genot. Ze was erdoor overrompeld dat het werkte en ze ervoer een verwerpelijk magisch moment toen het mens erin trapte. Met beide bokkenpoten. Het kreng verklapte bijna automatisch hoe ze hem bespeelde en zijn minderwaardigheden uitbuitte. Trots en geil van genot had ze met voorbeelden gestrooid van haar vrouwelijk overwicht. Een scala van tegenstrijdige gevoelens had haar lichaam doorgemaakt bij die bekentenissen. Het liefst had ze de feeks de haren uit de kop getrokken en als een kat de nagels in het prachtlijf gezet. Heerlijk, beestachtig als kijvende wijven over de grond rollen om elkaar tot bloedens toe voor eeuwig te verminken. Dat had ze echter niet gedaan. Dat was haar eer te na. Zulk onbeheerst onfatsoen zou deze persoon nooit van haar te zien krijgen, had ze van te voren beslist. Zij zou het netjes aanpakken met de maîtresse van haar man. Vanwege de bezoekregeling die ze eruit moest zien te slepen. Die avond schreef ze trillend in haar dagboek, opdat ze deze mijlpaard nooit zou vergeten: "Het is voor het eerst dat ik een lid zie van deze soort van mijn ras."

feedback van andere lezers

• ivo
  wat een verhaal, wat een overweging en wat een spingewevenwebbending (wat een woord) ... ja dora, je bent me er eentje ... ik lees en lees en begrijp veel meer dan dat er staat .. het gevecht van de mens in zijn zijn
  Dora: Inderdaad Ivo, dank je wel, goed ingeschat.
  Levenslessen. Je herkent op zo'n moment wel waartoe de mens in staat is. Er zijn maar een paar van zulke maatgevende moment in mijn leven geweest. Als je jong bent en de oude wereld die je denkt zelf te maken is overstag gegaan, losgekomen van bekende zekerheden. Bij de les (jezelf en je zintuigen) blijven... Dat voorkomt dat je aan je eigen geweten voorbij gaat..
• Mistaker
  oef... indrukwekkend verhaal hoor.
  
  groet,
  greta
  Dora: Dank je Greta. Het vloog erop voor ik er erg in had, heb het al in diverse vormen gegoten... Deze in-door-ondersteek miste nog.
• warket
  Intrigerend voor mij.
  Dora: Voor mij ook een staaltje intrigerende zelfontdekking. De moeder van een drie maanden oude baby is kennelijk in staat zichzelf te dwingen 'fatsoenlijk' te blijven, maar vanbinnen... Oef.
  Topsport. Harde leerschool, nooit meer te vergeten ook... Dank je Warket
• Wee
  'Herkenbare levensgreepjes dus', wilde ik nog zetten bij m'n feed onder je
  gebreide broek, maar ik drukte te snel op versturen. Hierbij dus!
  
  Ook bovenstaand stuk stevig en goed geschreven.
  
  Dora: Dank je Wee, ik zal het bij de 'gebreide broek' denken, want inderdaad herkenbaarheden. Dwangneurozen schijnen welig te tieren, bijna onuitroeibaar lijkt het, haha. Gelukkig heb ik weinig last van dwang of roos noch van neu, dus...haha