|
< terug
Dodelijke mijlpaal
Broer en schoonzus brachten ma naar de housewarmingparty. Ze nam die middag definitieve afscheid en droeg haar mooiste zelfgenaaide mantelpak, dat perfect paste. Aan haar arm bungelde een plastik zak met, naar later bleek, de onterende incontinentieluiers. Men wilde haar zoon met aanhang uitnodigen, maar voordat iemand hen kon begroeten spoten ze met blauwwalmende banden de straat uit. Ik wist: stront aan de onberekenbare knikker! Had ma weer een misselijkmakende doodzonde begaan? Mijn broer is kort en gedrongen, iets te zwaar, maar hij trekt graag het mager speenvarken uit de verkleedkist. ZIJN recht op aandacht. Er is bij hem maar één stompzinnigheidje nodig om oorlog te ontketenen.
De volgende dag hing ma uitgevloerd aan de openbare eettafel. Ze had net haar intrek genomen bij de Hospice. Verkreukeld musje. Aan het eind van haar latijn. Broer werd na etenstijd verwacht, maar hij verscheen uren eerder. Zorgzaam vond ik het dat hij er vrij voor genomen had, doch hij groette niemand en ging wijdbeens voor haar staan. Toen pas zag ik het. Er schoten vlammen uit het waanzinnig ogende hoofd, dat nog het meest weg had van een knullig bijeengeraapte molotovcocktail, vlak voor de explosie. Het leek wel alsof de dood HEM op de hielen zat.
"Dit slaat werkelijk alles! Wat denk jij wel? Mijn hele leven heb ik onder jou geleden. Altijd heb je mij gecommandeerd. Hoe durf jij nu óók nog zo maar, zonder het te vragen iets uit mijn auto te pakken? Nou?... Komt er nog wat van? Ja, haha, hiervan sta je met de bek vol tanden he? Maar dat is af-gelopen! Hóóóór jij mij?" Wij schrokken ons dood, ook ik was sprakeloos. De verwende Kroonprins nam vandaag hardvochtig de hoofdrol en hij ging door alsof hij alleen met haar was. Zag hij haar tranen echt niet?
Gisteren... had ma zonder ZIJN toestemming een pepermuntje uit ZIJN snoepbakje uit ZIJN auto gepakt, het vuile secreet. De afrekening voltrok zich in een moordend tempo. Ze had hem nooit gezien en ook nu weer niet gevraagd hoe het met HEM ging! Heel zijn misdeelde leven gilde hij door het gebouw. Verongelijkte dwang sloeg de knopen van zijn strakke keurslijf en hij vloog uit de bocht op zijn vervormde kinderfietske. Er is niet veel nodig om opgespaarde woede aan op te hangen, schoot het door me heen. Wat een afgang. Ma kromp nog meer ineen, schichtigde verslagen rond en keek ontredderd in tien starende gezichten. Nu durft hij wel, dacht ik pissig. Al was ze dan altijd De Admiraal en klopte het gedeeltelijk, niemand hoeft voor het oog van een heel stadion op zijn flikker te krijgen, vond ik. Of wij hem hoorden? Het gegil bereikte zelfs de zolder. Drie verdiepingen hoger maakte het de rustende familie van andere patiënten wakker. Hij schrok toen ik hem op de schouder tikte en hijgend volgde hij me naar de toekomstige sterfkamer, die hij nog niet had gezien.
Mijn moeder stak de dodelijk mijlpaal in de grond, wij gingen samen die laatste passen zetten en zoontjelief leerde haar zijn mores nog even. Ik wist waarom ze die 'zonde' had begaan. Zeven tumoren in het hoofd veroorzaakten duizelige misselijkheid. Ma had ZIJN enige machtsterrein, ZIJN auto, niet onder willen kotsen. Door wederzijds onbegrip wordt een verkommerde goedzak automatisch een galbak in het onmisbare blauwwalmende Japanse statutsblik. Verbrand rubber rook ik.
Op mij kwam het over of hij midden in de kamer zijn broek liet zakken en schaamteloos zijn behoefte deed. Stinkende beerput, maar een bange schijterd moet zich kennelijk ontlasten voordat mama dood gaat. Ik had op woedegebied geen achterstallig onderhoud te plegen. Dergelijke intieme zaken verhandelden ma en ik á la minute. Privé, opdat niet iedereen de afgang meekreeg. Deze zelfmoordterrorist ging af in het openbaar, maar Broer en ik... zijn nou eenmaal altijd 'anders' geweest.
feedback van andere lezers- Wee
Dodelijke timing had Broer ...
Ernstig triest, Dora.
Dora: Ja he Wee... ik ben nimmer broeders hoeder geweest
Ik kom tegenwoordig niet meer op hun narcistenfeest
Twee enge narcisten kropen hoog op de kast
Als ze toch eens wisten hoe verstoord dat was - ivo
triest triest triest ... zo mooi triest geschreven
Dora: Dank je Ivo.
Ja, in en in triest. Zo zie je maar, dezelfde genen geven geen enkele garantie... Ik spreek uit ervaring, maar het heeft me wel veel denkwerk gegeven. Gossie. En ik werd er sterk van...
|
