|
< terug
De rijdende psychiater
De spoken weer los. De politie onverrichter zake vertrokken. Crescendo de wild uiteenspattende twist van onze gedragszieke op één hoog. Weer hoor ik de bel bij haar overgaan. Als er niets gebeurt schellen even later alle bellen, ook de mijne. Ik druk op het knopje en hoor de voordeur open springen. Daar is de rijdende psychiater, de politie zal haar gewaarschuwd hebben. Ik leg mijn oor op de deur om niets van het spektakel te missen. Geklop op een deur. De gedempte stem van een vrouw. 'Mevrouw Verloop, Mevrouw Verloop, wij zijn van de GG & GD. Wij komen u helpen.' Sinds het bellen is het opeens stil bij Verloop, doodstil. Nogmaals probeert een stem contact te krijgen. Als er geen reactie volgt, wordt er voorzichtig gebonsd. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik kan me de vorige keer herinneren, als de dag van gisteren. Ik ben in bange afwachting van het moment dat de waanzin naar buiten zal spatten. Plots en rauw. En spatten zal ze. Dan moet je even op je lippen bijten. Schrik en onrust slaan je om het hart, je voelt een golf van aversie. Het beest gelost, de cultuurhuid, die ons van de goden scheidt, gescheurd. De kreten van het beest wekken het beest in de ander. Maar tussen de distels van huiver opent zich ook de lotus van mededogen. Zo onbekend voelt die gekte, die totaalzwarte eenzaamheid niet. Kon je haar maar met één pas van je hand genezen. 'Mevrouw Verloop, uw huisarts verzocht ons polshoogte te nemen. Mogen wij even binnenkomen?' Als er weer geen reactie volgt, waag ik het erop. Ik open voorzichtig mijn voordeur en daal de trap af. Als mens wil ik van alles ophouden, maar geef het te doen. Midden in de nacht in m'n sjamberloek in een trapgat van nepmarmer en je bent bijna vijftig en kalende. Me bewegende met de nonchalance van een toevallige passant kom ik de trap af. De vreemden bekijken mij en ik hen. Ik wens goedenacht, noem mijn naam en vraag schaapachtig of er problemen zijn. Als deze retorische opwerping niet tot een reactie leidt, kan ik het niet laten. 'Ik zit in het bestuur van de bewonersvereniging.' De importantie van mijn positie schijnt niet tot hen door te dringen. Ik zet me zuchtend op het koude stucco lustro. Op dat moment is het moment daar. Uit het niets begint ze te tieren. Ieder schrikt zich lam. Ook ik jump. Had ze moeten waarschuwen. Wist het. Sorry. 'Terroristen! Terroristen!' spuugt de eensklapse woede aan de andere kant van de deur. De psychiater, ferm: 'Wij helpen. Wilt u nu opendoen?' De verwarde dreigt met de politie. Zij wil met rust gelaten worden. En: oprotten met die kutpillen. Haar volume neemt iets af, maar haar determinatie niet. De rijdende psychiater haalt haar schouders op. De derde op rij waar ze vannacht niet binnenkomt. Op naar de volgende malle. Ik zeg dat dat niet normaal is. 'Sorry mijnheer, ik kan niets doen zonder haar gezien te hebben en kan haar niet zien als ze niet opendoet.' 'Maar u hóórt de waanzin toch?' 'Daar kan ik niet mee uit de voeten, horen, zien moeten we, juridisch gezien.' In arren moede en benauwd om weer alleen achter te blijven in dit imperium van waanzin bied ik het gezelschap thee en koffie aan. 'Of iets fris, dat mag ook.' Ik loods het hele arrangement mijn appartement in. Ze zijn met z'n drieën, psychiater, stagiaire en chauffeur. Ik taxeer de chauffeur. Een knappe Hindoestaanse jongeman met bambi-ogen, die plat Amsterdams met Surinaamse tongval spreekt. Hij zou zo Krishna in een amateur-productie kunnen spelen, ongeschminkt, als hij z'n mond maar houdt. Veel aan het woord geeft hij allerhande gratis visie en advies. De rijdende psychiater is minder lang van stof. Haar kale observaties van de charivari zijn stuk voor stuk to the point. Als enige in het gezelschap ziet ze er fit uit. Toch is er iets met haar. De volgende dag valt het wat me in. Denk ik aan psychiaters, dan denk ik onbewust in oude sjablonen en zie in mijn geestesoog een gesoigneerde opavader met een grijze sik in een gedekt maatkostuum met een lederbruin abortuskoffertje in de hand. Ik moet er aan wennen dat een serieuze psychiater een gele legging met hemelblauwe bloemen, een sexy topje en een slick stel Nikes kan dragen.
feedback van andere lezers- Wee
Ik sjamberloek uit naar meer.
Nemo: svp blijven koekeloeken naar meer...
groet - Dora
Ja, Nemo... lekkere stijl, goed gevonden verhaal, zit goed in elkaar. Mooi gevonden stucco lustro
De rijdende Psych is met de tijd meeverkleed.. haha
Nemo: niet alleen de zieleknijper maar ook de tijd zelf hult zich in kleed na kleed...
|
