Volg ons op facebook
|
< terug
Uitgehuwelijkt versus GROTE liefde.
Ik beken! Een sluitend antwoord heb ik niet!
Is het beter dat ouders je partner uitzoeken of toch niet?
Wie kennen jou zo goed als zij en weten wat je gelukkig maakt? Mits zonder dubbele agenda's!
Nog niet zo erg lang geleden, rangen en standen waren duidelijk verdeeld, had het huwelijk niets met GROTE liefde te maken. Het was een kwestie van kapitaalbeheer, de familie koos je levenspartner opdat men het bezit kon behouden of uitbreiden. Wat telde was de omvang van de veestapel, onroerende goed, het schip, inrichting van de 'opkamer', maar ook de uitzet die de vrouw bij het huwelijk meebracht. In één tel wist men wie je was. Aan de klederdracht via knopen, sierraden, hoe je de stola droeg of welke krablap men zag. Op reis werkte je eigen bestek als barometer van de rijkdom plus je komaf. Verloofd, getrouwd of weduwnaar was te zien in het openbaar. Een vroege dood was niet ongebruikelijk en hoelang men rouwde was geregeld in kledingregels en vaste tijden. Strenge mores plus etiquette kreeg de gegoede burger met opvoeding mee en dat gaf houvast. Je wist wat er van je werd verwacht. Jongelui hadden weinig inbreng, mits men de gramschap van ouders op de hals durfde/kon halen. Zonder bezit golden andere criteria. Hoewel slinks doortrapt toen ook hoogtij vierde, viel men destijds niet snel langs de maatschappelijke ladder omhoog via gebakken lucht (aandelen, leven van schuld incluis de afbetaling )
Tegenwoordig is partnerkeuze een ingewikkelde leeuwenkuil met valluiken en hoge verwachtingen van geluk. We krijgen niet zelden een rad voor ogen gedraaid. Rijkdom en uiterlijk doet meer dan de goed gepoetste schoen van een innerlijk beschaafde. Men is (nog) niet berekend op de nieuwe 'vrijers markt'.
Het virtuele imago, dat men van zichzelf opblaast, vervangt familie en de normen liggen los. Er loopt zoveel moois rond. Pluk de dag, je leeft maar één keer en snelsnel oppervlakkig is noodzaak anders mis je de aansluiting. Een geaccepteerde leefwijze. Volg onbewuste impulsen zonder het verstand mee te wegen. Emotionele intelligentie is taboe bij de graai-snaai mentaliteit. Weinig zelfkennis, laat staan visie op het grotere geheel in het devies: Grijp directe behoeftebevrediging, voor het overvliegt en verantwoording komt later. Voor wie geen gevolgen overzien is er het 'ach-gossie-toch-wat-zielig-medeleven': "Ik was overleverd aan dat heilig moeten; zij/hij was werkelijk het snoepje van de week!" Voorlopig voor déze week tenminste, tot er iets nog mooiers in de aanbieding is. Nee, geef er maar meteen twee, dan verveel ik me niet. Zolang men de ander ziet als een inruilbaar artikel zal er nog lang zo met elkaar worden omgesprongen totdat... in de hooiberg die ene speld...of omdat er een heel vat water is aangelengd met een paar druppels wijn. Levenslange trouw lijkt me trouwens een welhaast onhaalbaar boterbriefje, want we worden nu stokoud.
Mijn ouders waren modern, lieten me vrij en begrepen niets van mijn keuze.
Ik geef het grif toe: Ze hadden VOL-KO-MEN gelijk met hun sceptische kijk... op de ondoorzichtige bok die ik schoot. Je bent wild en je jongt wat, zullen ze gedacht hebben. Ik was jong en vlot, maar ook bloedserieus. Géén doorslaand succes. Zoiets essentieels als huwelijk en trouw moet je met zijn tweetjes menen. Dat was 'die-van-mij ' schijnbaar eventjes, negen jaartjes later, spontaan ontgaan. Daardoor en daarna stak ik de grootse levenslessen op over een eventuele nieuwe partner. Een leerschool zonder weerga en sommigen vinden mij nu weer te kritisch. Ze hebben groot gelijk, ik doe het helemaal omspres. Van controlefreaks krijg ik gierend de zenuwen en niemand hoeft me de grond in te trappen. Ik ben te oud om geestelijk te krimpen. Mij belachelijk maken doet hij/zij, die geen vat op me krijgt. Moet dat dan in de liefde? Zelfs de vaak, door anderen, zo bewonderde perfectionisten bekijk ik lichtelijk argwanend. Omdat zij, zo is gebleken, van mij een feilloos leven eisen dat wel naadloos moet passen in HUN fantasie. Wie ik wil zijn is voor hen perfect onzicht- en onhoorbaar... Trouw ben ik, maar aan 'foutloos' wil ik niet tippen.
feedback van andere lezers- Wee
Mijn hart zegt: de grote liefde, de vrijheid om zelf te kiezen.
In uithuwelijken geloof ik niet zo. Maar die grote liefde is geen
garantie voor 'eeuwigdurend geluk'.
Dus ook ik heb geen sluitend antwoord.
(Wél de neiging tot controlfreaken :))
Zeer boeiend stuk!
Dora: Dank je wel Wee... sommige stukken heb ik al in het archief teruggehangen, dan lees ik ze weer eens als jij ze ook gelezen heb...
Ik wil er ooit een bundel van maken... Wie weet, misschien wil jij me wel helpen om een goede keuze te maken? - arwenn
Ik heb eigenlijk niets aan de feedback van bessy en maurice toe te voegen. Een sterk verhaal Dora, ik heb het graag gelezen,
dat wild eik nog wél even laten weten ;)
Dora: Dank je voor je compliment.
Even voor de goede orde: dat laatste stuk kan van jou dus weg? - Mistaker
Ik ben voorstander van het verstandshuwelijk.
Groet,
Greta (neigt tot controlfreaken ;-))
Dora: Haha, ja die neigingen he? ;-))) Dank je Greta - Hoeselaar
Zelf door de vrijheid die je hebt om zelf je partner te kiezen, krijg je nog geen vrijgeleide naar de allesliefmakende zaligheid.
Alles wat daarna komt moet met vallen en opstaan en beredeneringkracht en zelfverlochening verdienen. Geen enkel "geslaagd" huwelijk heeft enkel en alleen maar toppers er zijn verdomd veel miskleunen bij maar daar loopt niemand mee te koop.
Willy
Dora: Dank je Willy.
Misschien als we meer over de miskleunen zouden weten konden we er iets van opsteken? - bessy
sterk begin een sluitend antwoord heb ik niet!
als dat er al een bestaat.
ik zou de persoonlijke noot (het laatste stuk) weglaten
het verhaal is zonder dat ijzersterk. Groetekus Beske
Dora: Dank je voor je eerlijke feed Bessy.
Het kan ook wel weg, die persoonlijke noot, Ik vond dat ik mijn eigen falen het beste middel is om aan te geven dat er geen makkelijk methode is. Ik laat het staan, kunnen anderen het ook beoordelen....Kuske
|
