naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

jij 3

door arwenn

Iedereen is doodstil. De dominee staat op het plateau waar ook jij op ligt; hij staat achter een spreektafel en schraapt zijn keel. Een kwartier neemt hij om de begrafenis in te leiden. Mijn gedachten dwalen opnieuw af naar de man bij de ingang. Ik wil liever niet kijken of hij daar nog is, of dat hij plaats heeft genomen in één van de lange banken die de kerk een enigszins opgevuld gevoel geven. Maar mijn gedachten zijn bij hem, niet bij mijn moeder. Dit klopt niet, het hoort niet. Het verschilt teveel van wat in mijn hoofd haar afscheid had moeten zijn. Een luide kuch weergalmt; nét iets te luid. Ik verbied mezelf te denken aan de mogelijkheid dat juist die man de plechtigheden verstoort. De vraag waarom hij hier is blijft rondspoken. Ik heb genoeg zelfkennis om te weten dat dat niet zal verdwijnen tot ik er het fijne van weet.
Het is doodstil in de kerk. Verwachtingsvolle ogen kijken me aan. Evan knijpt in mijn hand. "Het is jouw beurt" zegt hij zacht. Een diepe zucht en een knik is wat ik kan opbrengen zonder dat de tranen zich weer laten zien. Het papier is een verfrommeld bundeltje vellen geworden. Bij het altaar strijk ik het glad en zucht nog maar eens. 'Mama...' begin ik. De inkt op het papier drijft en loopt over, de kreukels vangen inkt en laten het vrijelijk de loop, met mijn tranen mee. Lezen is er niet meer bij; maar de woorden komen. De woorden die ik voor jouw afscheid altijd heb bewaard, diep in mijn hart, die ik nooit kon uitspreken. Woorden die je al veel eerder had mogen en moeten horen. Liefde, ergernis, je eigenschappen. De waterval gaat voort, zowel de tranen als woorden, binden zich samen tot zinnen, tot een verhaal diep uit mijn hart. Het klokje dat je me vlak voor je stierf gegeven hebt, klopt de tijd weg tegen mijn borstbeen. De waterval wordt een rivier, de rivier een kabbelend beekje, het beekje een stille vijver.
De aanwezigen huilen, sommigen met lange uithalen. Papa en Evan kunnen gewoonlijk niet huilen waar anderen bij zijn; nu hebben ze natte wangen en rode ogen. Ik slaak een diepe zucht en loop bij het de spreektafel weg. De man vangt mijn blik voor een minime seconde, maar het is genoeg om zijn tranen te zien. Waarom huilt hij?
De rest van de dienst gaat aan me voorbij. Mijn ogen gefocust op jouw kist en lieflijke bloemen zijn mijn gedachten bij jou. Waarom jij, waarom niet ik...

De vrouw liep door één van de smalle, historische straatjes van de stad. Haar schaterlach weerklonk tussen de hoge huizen die de laatste zon nog net over hun daken lieten glijden. Het meisje liep naast haar en lachte net zo hard mee. Hoewel, meisje... Ze was een jonge vrouw, net twintig. Maar voor haar moeder was ze nog steeds een meisje. "Mam, wat wilde je me nou laten zien?" vroeg Lena. De vrouw lachte weer. "Niet zo snel, wacht nou maar af." Lena liep mokkend mee, maar wist dat verder vragen geen nut had. Ze was net zo koppig als haar moeder. Spelend met het klokje om haar nek dat ze net had gekregen liep ze achter haar moeder aan. Je kon het klokje voelen tikken als je het tegen je huid hield. Het gaf Lena een gevoel van veiligheid.
Er klonken geluiden uit een caféetje iets verderop. Eerst een klein rumoer, maar naarmate ze dichterbij kwamen, werd het steeds luider, heviger. Moeder en dochter keken elkaar aan, haalden hun schouders op en liepen door, langs het caféetje. De rest gebeurde binnen een paar seconden. Een man werd naar buiten gegooid, schoten werden gelost, gekrijs... Lena en haar moeder vielen, kregen de straatstenen sneller in het vizier dan gezond was. Ze bloedden beiden. De ambulance was voor één van hen niet op tijd. Lena vloekte, tierde, huilde. Het kon niet, het mocht niet. Maar realiteit was een harde leermeester.

feedback van andere lezers

• Hoeselaar
  Spannend begin van een politieroman?
  
  Willy
  arwenn: Misschien, maar ik denk niet dat dat het wordt.
  Ik zie wel waar het uitkomt!
  
  dankjewel voor je feedback!
  
  x
• Dora
  Fijn stuk Arwenn. Natuurlijk, zonder over-sentiment. Ik hoop een deel van een roman?
  Ik heb genoeg zelfkennis om te weten dat dat niet zal verdwijnen tot ik er het fijne van weet.
  Dat vind ik een mooi en helder statement.
  arwenn: dankjewel voor het lezen dora,
  ik ben nog niet verder met dit verhaal dan dit,
  maar ik zie wel waar het schip strandt.
  
  Hoewel ik denk dat het lang duurt voor ik uitgeschreven ben ;))
  
  x
• Wee
  Ontroerend en ook wel spannend! Mooi verhaal, Arwenn.
  (Ook je eerdere delen even bij gelezen.)
  x
  arwenn: Dankjewel, ik waardeer het erg dat je de moeite/tijd neemt om die verhalen te lezen^^
  
  x