|
< terug
Legende der Dorre Gewesten (Inleiding deel 1)
'Wat had je gedacht? Dat ik het niet zou weten dat je haar hebt gekust?' Het jonge meisje bij de ingang van de feestzaal liep rood aan en schudde wild haar hoofd heen en weer. 'Nee, nee en nog eens nee, ik hoef je niet meer!' De jongen tegenover haar stak zijn handen voor zich uit in een nutteloze poging haar tot een knuffel te overhalen, maar het maakte haar alleen maar kwader. Ze had er helemaal geen erg in dat zelfs de jongeren die zich aan de overkant van het dorpsplein hadden verzameld, de scheldtirade konden volgen. Ze raasde erop los.
'Zie je nu wel,' grijnsde Mat, 'je hoeft de tv helemaal niet aan te zetten om een soap te zien.' Sarah beantwoordde zijn sarcasme met een stijve glimlach. Zo kende ze haar beste vriend wel. Hij had steeds een gevatte opmerking klaar, al kon het humorgehalte nogal variëren. 'Kom grapjas, ik heb dorst.' Sarah controleerde nog even of ze de sleutel uit het fietsslot had gehaald en duwde Mat voor zich uit.
Binnen versmolten de bonzende basklanken met het gejoel van de vele puisterige tieners die ten volle van hun uitgaansavond wilden genieten. Sinds Sarah haar zestiende verjaardag had gevierd, was dit hun vaste stek geworden op zaterdagavond. En net als elke keer, hadden slechts een handvol zonderlingen de weg naar de dansvloer gevonden en waren de meeste aanwezigen samengetroept op de zitbanken die aan de beide kanten van de zaal waren neergepoot. De mistige slierten van de rookmachine baanden zich een weg doorheen de ruimte en lieten de lichteffecten extra tot hun recht komen. Mat knikte enkele kennissen goeiedag en gebaarde naar Sarah dat naast het podium nog enkele plaatsen vrij waren. 'Iets te drinken?' schreeuwde Mat in haar oor. 'Mja, water graag' antwoordde Sarah en voor hij zijn vaste opmerking over water dat alleen voor vissen is kon uitspreken, zat ze al voor zich uit te staren naar de mensenmassa om haar heen.
In vergelijking met de meeste meisjes op het feest, vond Sarah zichzelf helemaal niet knap. De vuurrode krullen lieten haar bleke gezicht nog bleker lijken en de vele sproeten die zich over haar neus en wangen hadden verspreid konden hier niets positiefs aan bijdragen. De vrouwelijke vormen die bij heel wat van haar klasgenoten al in diverse mate konden waargenomen worden, waren ook nog niet aan haar besteed, al zouden die onder haar veel te grote sweater en afgedragen jeansbroek niet eens de kans hebben gekregen om op te vallen. Mat was de enige jongen die haar ooit enige aandacht had geschonken, en zelfs al waren ze beste vrienden sinds ze elkaar leerden kennen in de tweede kleuterklas bij Juf Rita, ze had geen idee waarom Mat steeds aan haar zijde bleef. Hij was best knap met zijn blonde haar en heldere blauwe ogen en ze had al vaak gezien hoe meisjes hem nakeken als hij op straat voorbij liep. 'Helemaal niet het soort jongen dat zou willen optrekken met haar,' dacht ze bij zichzelf.
|
