|
< terug
Lentefoezel
'Alleen met een verjaardag mag je iets voorlezen en maak het dan niet te bont'. Mijn vrienden voor het leven moeten van kamelen niet weten.
Net voor ik wilde aanbellen stond ze in de hall. Hoe ze wist dat ik aan de voordeur stond blijft een raadsel tenzij ze toevallig net de trap afkwam. De tafel staat gedekt in de tuin. Daktuin in de stad. Een oase voor gevleugelden.
'Zie dat je de champagne die ik meegebracht heb nu niet ontkurkt want die heeft achttien kilometer in mijn fietszak gezeten'.
Ik heb hem opzij gezet, zegt ze. Ondertussen heb ik mijn hemd, schoenen en kousen uitgedaan. De anderen komen een half uur later. We zijn met zeven.
Hmmm...mooi...heerlijk. Wat voel ik me gelukkig, en de zon, en die tafel...moet je zien!
Je haar is zo grijs?
'Dat komt omdat zijn kop verbrand is door de zon'. Schuin voor mij zit hij te grijnzen. Net zoals ik heeft hij zich geschoren. Twee vrouwen hebben hun haren gekleurd. Met profijtige vingers neem ik een toast.
Ik voel me zo gelukkig, zegt ze opnieuw terwijl ze haar blouse uittrekt. Het is hier zo warm in de zon. We vragen ons af of de zomer nu begonnen is. Het is de schuld van het broeikaseffect.
Niet zeuren. Laten we ervan genieten.
We heffen het glas op...'zijn begrafenis ' schatert hij met een verrimpelde vinger naar mij wijzend. Volgens hem zal ik de eerste van dit gezelschap zijn die zijn toekomst heeft verbruikt. Dood in een wijnglas. Dat wordt dan feest met de beste chocoladetaart en drank in overvloed.
In de straat koersen wielrenners om te winnen. Ze spurten de laatste ronde.
Nummer eenentwintig gaat winnen.
Neen, nummer één.
Eenentwintig klinkt beter. Nummer één maakt geen kans.
Ik heb nummer één gekozen omdat hij zonder zadel fietst. Dat maakt het spannend.
Dan barst hij in lachen uit. Het verwondert de vrouwen niet eens. Ze zijn gewoon dat we in alle ernst met mekaar zwanzen.
Een van hen gaat uit de bol en drukt haar vrouwelijkheid tegen me aan. Niets met honger naar lichaamscontact te maken; ze is gewoon zo als ze aan de foezel zit. Vegetarische Lasagne is haar specialiteit. Ze luistert niet eens als ik iets zeg. Op een keer gromde ze door gemis aan wanordelijkheid in het openbaar haar woede hierover uit. De omstanders waren verbaasd en een van hen zei: 'mevrouw, dit is niet normaal'.
'Het is fair om zo te zijn en ik kan snotneuzen bekoren met mijn lach' had ze geantwoord, waarna iedereen zweeg.
Ik gooi een broodkorst weg. Een kraai pikt ze op en vliegt ermee weg in een wijde bocht. Broodkorst op reis.
feedback van andere lezers- Mistaker
Genoten hiervan. Mooie titel ook.
Groet,
Greta
warket: dankjewel - julien_maleur
graag gelezen
JM - Wee
Ontroerend stukje met ook een weemoedige lach.
Je schrijfsels weten me immer te raken.
warket: Weet je hoe ik mij voel als beschrijver wanneer iemand me leest? Eigenlijk is elk geschrift een stuk beschreven papier dat je in een fles in een rivier gooit met hoop dat iemand het vind en er iets aan heeft. In deze moderniteit gaat het langs een fiberkabel maar in mijn hoofd gaat het met de flessenpost.
|
