|
< terug
Want anders... man en paard?
Hartkloppingen, slapeloosheid, piekeren en constant zeurend verdriet om onvervuld verlangen. Niet naar hebbedingen. Naar menselijke betrokkenheid van wie ik liefheb… Met het licht aan slapen, niets presteren anders dan blijven bestaan. Niet alleen willen zijn. (het niet meer kunnen?) Hangend in de bank niets weg hebben te geven van vrolijke inzet die ooit in overvloed aanwezig was. Voor een levenslustig mens zijn dat enge tekens aan de wand. Niets is zo dodend als niet meer hoeven leven. Het is inmiddels een fors aantal jaar geleden. Gelukkig. Ik zocht hulp. Aan oorzaken gerelateerde depressie, heette het in vakjargon. Aan géén van de oorzaken kon ik iets veranderen.
Vreemde tijdverslindende omzwervingen door het toppunt van flauwe kul volgden. Lui die met stalen gezichten, gediplomeerd en wel, beweren te weten wie je bent. Die dikbetaald vanuit hun kalfsleren designstoelen mijn probleem niet herkennen. De topzware persoonlijkheidsstoring waar men naar zoekt giet ik niet in de antwoorden van hun voorgekookte vragenlijsten... Die dikdoende agressieve lul, die mij niet eens in de ogen kijkt. Het lompe verschuilen achter nepdeskundigheid, zijn afwezige inlevingsvermogen is sindsdien legendarisch geworden.*
Véél liever dood dan me over te geven aan dat uit het hoofd geleerde onverschil. Ik zag het zo plastisch voor me dat ik stond te trillen als een populierenblad. Bloed, flarden van hersenen en ledematen, spatten langs de voorruit. Voor de machinist is het een trauma en ik doe een ander liever niets ergs aan. Om heel eerlijk te zijn, iets van ijdelheid stond me toch óók in de weg: ik ga liever lichamelijk intact naar de knoppen en als alternatief overwoog ik om tussen de rails te gaan liggen. Nog vóór ik die gedachten had afgemaakt, zag ik de galgenhumor daarvan hangen, glimlachend om mezelf en mijn niet te killen realtiveringszin… Ik zou de wind voelen, de herrie horen en de onderkant van een trein aan me voorbij zien flitsen. Duh...ik weet originelere manieren om me belachelijk te maken. Wachtend op de trolley deed de gedachten aan een touw me huiveren om de knak in de nekwervels die ik hoorde. Iemand zou mijn overblijfselen vinden. Waar zadelde ik die mens mee op? Stel ik hing daar al een paar weken en de maden hadden zich feestelijk te goed aan mij gedaan? Bevredigend voor het team dat aan de hand van de eitjes uit kon vlooien hoelang ik daar al mijn tijd verdeed, maar voor de rest lokte het mij niet om op die manier werk te verschaffen. Pillen? Kreeg je dan dat vieze schuim om je mond? Geen gezicht en om het nou nog lelijker te maken dan het al was? Een mes? Nee, ik bleek simpelweg te laf. Er zat niets anders op dan bij de les te blijven. Ergens moest nog iets te genieten zijn, bleef ik eigenwijs.
De volgende psycholoog doorzag me meteen. Hij had mijn, soms nogal absurde, gevoel voor humor door en in dat vertrouwen werkte ik mij zonder bedenken bij hem te barsten. Binnen no-time had ik weer lol, kreeg de wereld zijn oorspronkelijke kleur terug. Zin, openstaan voor nieuwe plannen, de overtuiging dat ik een opleving kon realiseren, maakte mijn tred weer dansend. Loslaten van zinloze verlangens was makkelijk, want hij nam mij serieus. De blik was niet meer naar de grond gericht. Macht over anderen heb ik niet, maar wel over mijn eigen gedachten. De situatie veranderde in wezen niets, maar ik werd erop gewezen dat ik mezelf moet beschermen. Tegen negatieve mensen. Het is niet minder eenzaam geworden, mijn innerlijk geluk blijft echter onafhankelijk van anderen. Dat is gelukkig altijd zo geweest, want anders… …
* De onbeschrijflijk machteloze woede om zijn achterlijke methode, werd de eerste stap uit de put en ik betaalde het hem al tijdens de hulp bij die goede psycholoog terug. Op alle punten won ik het proces dat ik aanspande tegen wanprestatie.
feedback van andere lezers- Wee
Om van te leren, Door. Je bent verder dan ik.
Goed zo!
x
Dora: Dank je Wee. Ik denk: als de wanhoop ( in dit geval de niet-hulp van die ongevoelloze zogenaamde psycholoog) zo diep is gemaakt, dat je de gedachten aan het eind maar beter toe kan laten, opdat je het nog enigszins relativeren kan. ( maar uiteraard is dat voor iedereen weer anders... Negatieve mensen zijn altijd voor mij altijd al destructief geweest, maar nu geef ik ze de kans niet eens meer me uit te roven... Dank je
|
