naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

'HET' fenomeent

door Dora

Met zorg is de route uitgestippeld. Via de kust van België naar Frankrijk, waar de eerste overnachting is gepland in Dieppe. Eugenie verwacht het, vanwege een dwaling die haar ooit een half uur vertraging opleverde. Op de rondweg bij Eindhoven neemt Paul inderdaad de verkeerde afslag en ze zitten links in de open tunnel voor ze er erg in hebben. Hij verontschuldigt zich uitvoerig als blijkt dat er geen mogelijkheid is om alsnog af te slaan, maar dergelijke missers hebben haar nooit geërgerd. Ze klopt haar 'man' geruststellend op zijn been, steekt een sigaret voor hem aan en pakt daarna de kaart erbij.
"Paul, ben jij wel eens in Leuven geweest?"
"Nee, wel in de buurt. Toen ik Mia naar de kliniek bracht." Hij praat er niet graag over, weet ze en in stilte genieten ze daarna van het uitzicht. Negentien graden meldt de thermometer op het dashboard. In een dorp naast de snelweg neemt Eugenie het stuur over terwijl Paul bronwater koopt. Ze passeren Antwerpen op het rustigste deel van de dag. Aan de kust, met zicht op zee, zullen ze een uitgebreide lunch gebruiken.

Zij leerde Pauls beide zussen kennen toen zij trainden voor hun eerste wedstrijd. Mia was iets ouder dan Eugenie en terwijl zij bevriend raakten werd haar introverte broer verliefd op haar. Ze begreep dat wel, Mia was een intrigerende persoonlijkheid. Mysterieus, flamboyant, ze hield omstanders geboeid met een zweem afstandelijkheid. Eugenie bestudeerde graag de opvallende schoonheid met dat pikzwarte glanzende haar en de sprekende ogen. Het werd de eerste keer dat ze werd geconfronteerd met loyaliteitsgevoelens want Mia wees broer zonder pardon af. Eugenie koos geen partij. Terwijl zij zich door de eerste creatieve crisis in haar studie heen vocht, voelde Mia zich thuis in haar studieboeken van de sociale academie. Ze hielden contact, ook nadat Paul en zij geen wedstrijden meer dansten. Eugenie bezocht haar een paar keer toen ze samenwoonde met een vlotte student klinische psychologie. Mia kwam over als een verantwoordelijk en contentieus gezinsvoogd. Ze verdronk als kostwinster echter in een te grote caseload van zorggezinnen, die ze naar haar idee niet echt helpen kon. Tijdgebrek. Haar baas hield vol dat het wel meeviel en dat zij teveel wilde. Die onverschilligheid maakte haar woest en verdrietig. Het contact tussen de jonge vrouwen verwaterde maar via via hoorde Eugenie roddels, die ze met een korreltje zout nam. De vrijgevochten seksuele revolutie woedde en Mia scheen na haar scheiding een losgeslagen kind van haar tijd. Met zijn moeder had Paul een uitstekende band. Hij was haar maatje, gesprekspartner en ze waren elkaars geestelijke vangnet. Zorgzaam, zoals je wel vaker ziet bij homofiele zoons en hun moeder. Paul en zij hadden geen contact toen zijn moeder stierf maar ze kan zich levendig voorstellen hoe liefdevol hij haar begeleidde tot het bittere moeizame eind. Gevoelig en empatisch. "Mijn moeder en ik... we lieten elkaar volkomen veilig los in eigenheid," vertelde Paul jaren later, toen ze als demonstratiepaar trainden.

Na Eugenies scheiding kwam Mia dolgelukkig bij haar op bezoek. Met haar nieuwe vlam.
Een aardige vrouw door wiens stem en lichaamstaal nog duidelijk de man schemerde die hij was geweest.
Het werd een leerzame, liefdevolle en gezellige avond. Daarna dacht Eugenie te begrijpen wat haar altijd zo aan Mia had fascineerd. Ze was niet hetero, bi noch lesbo en liet zich in geen enkel seksueel hokje of vooroordeel vangen. Eus vond dat geweldig. Ze haatte het dat men anderen in hun eigen keurslijf trachtte te drukken. Zijzelf had ook mannelijke eigenschappen die volkomen in vrede leefden met haar vrouwelijke trekken en ze nam aan dat Mia dezelfde visie had: Het maakt niet uit van wie of wat je houdt. Wederzijdse liefde, medeleven en zorg voor elkaar had geen voorgekookte mening. Samen in oprechte liefde kun je boeren laten dorsen en de oorverdovende bekrompen oordelen van de maatschappij aan je laars lappen. Wat Eugenie later hevig teleurstelde, toen Paul net haar deelde dat Mia haar familie confronteerde met ondoorzichtige spelletjes. Wat wilde zij nog meer dan een familie die uitzonderlijk tolerant was, waar men elkaar onvoorwaardelijk accepteerde? Sindsdien vroeg Eugenie zich regelmatig af wat de aantrekkelijke, sterke Mia, in 's Hemelsnaam bezielde.

feedback van andere lezers

• Mistaker
  Als je dit saai vindt dan weet ik het niet meer!
  
  Groet,
  Greta
  Dora: Dank je wel Greta. Lommer en bossen nog an toe
• koyaanisqatsi
  Ik ben een volkomen andere mening toegedaan dan Warket. Het "uitwijken" van het verhaal richting Mia is net boeiend.
  Dora: Fijn om te horen. Dank je wel.
  Ik denk namelijk: Zet twee mensen, die elkaar vertrouwen op elkaars lip en er komt vanalles aan de orde. Spinsels die dwars door het uitgedachte plan lopen... Aan het einde van twee levens is er veel om op terug te kijken. Meerdere lagen, facetten, diepte en oppervlakte dooreen geweven, mooie zinnen tegenover flauwe humor, van alles wat.
• bessy
  ik vind het levensecht
  zo kan het gebeuren
  even niet over Het maar alle informatie draagt bij aan het hele verhaal denk ik
  even schakelen
  Dora: HET is in aanloop, voor HET echte HET, dank je Bessy
• warket
  Op dit moment vind ik het een beetje saai.
  Dora: Dank je voor je eerlijkheid, daar houd ik wel van...
• Wee
  'We laten elkaar volkomen veilig los in eigenheid', deze woorden
  blijven hangen. Ik blijf volgen!
  Dora: Ja, los-vrij-in oneindigheid binnen onvoorwaardelijke liefde verantwoording dragen voor elkaar zoder dat het knelt, zoiets...
  Ja... ze zijn nog niet in Dieppe of de hele familiegeschiedenis loopt binnen en gaat het al een kant op die ik van te voren niet heb bedacht, haha... Dank je wel