Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' wreekt
Ze liggen in bed. Lezen. Eugenie doet althans een poging met de gebundelde columns van Bril.
De tv ratelsnelt Frans als luidruchtig behang. Iets over politiek.
Fosforescerende Franse lelies hangen te purperen aan de kale muren van vergankelijkheid, denkt ze. Want het maalt. Over vanmiddag en over de kok die iets onoirbaars doet, maar haar daarbij uitdagend aankijkt. Alsof hij de rand van bedrog tot aan de grens oprekt, gepakt wil worden en juist dáárom haar erin betrekt. Zou hij óók wraak nemen? Van dat 'ook' bevriest ze. Bloedrood blozend legt ze het boek weg en ligt ontredderd op haar rug, bestudeert de mug aan het plafond terwijl twijfels haar bestormen.
Hun plan, waaronder ineens de bodem lijkt te worden weggeslagen, vervaagt.
Wraak was altijd een ongrijpbaarheid, onzinnig fenomeen, maar wat... als blijkt dat ze onbewust een plan heeft bedacht dat... op stinkend drijfzand der vergelding doelt. Of is wraak de echte drijfveer niet?
"Sjeezusss. Ik wist op de parkeerplaats ineens waarom." fluistert ze.
"Mm, ja?" murmelt hij, ingegraven in NickyFrench. Zijn kamergenoot praat dwars door een clou die wellicht de dader ontmaskert en hij laat zich niet uit deze fantasie lokken.
"Wraak. Ik ben op kruistocht met Paul." zucht ze voor zichzelf nadat de adrenalinegolf is gaan liggen.
"Mooi zo," mompelt het andere bed. Ze knipt haar lamp uit en draait zich om. Rare tranen overvallen haar. Het gevoel daarbij verrast nog meer. Schaamte van een klein kind. Ze doet in stilte of ze slaapt. Net als ze denkt dat HET over is, knispert Pauls dekbed en klapt achter haar rug N.French dicht; hij gaat kennelijk ook slapen, maar de lamp boven zijn bed blijft aan.
"Eus, wat is er?"
"Niets, laat maar."
"Wraak… kruistocht... waarvoor?"
"Ach, sentimentele onzin, kleinigheidjes. Ga maar lekker slapen."
"Niets ervan. Als de grondslag voor dit plan je duidelijk is, heb ik er recht op te weten waaraan ik meewerk, wat we samen aan het wreken zijn en zeer zeker wat ik wreek."
"Oud zeer. Onrecht, oneerlijkheden."
"Zozo... Zou je me dan ook even willen uitleggen hoe klein dat onrecht is als jij er om huilt?"
Betrapt, nog meer schaamte. Ze ligt gelukkig van hem afgekeerd, het prikt opnieuw verdacht achter haar oogleden. Zie je wel, denkt ze, een ietsiepietsie interesse verdorie, een paar woorden van begrip en ik ga al voor de bijl. Ik ben te oud voor deze ellende, vermant ze zich.
"Ach, kleine dingen, je weet wel, wat anderen niet dwars zit, die vinden dat je je aanstelt en alles dramatischer maakt dan het is."
"Zoals wat?'
"Overgevoeligheid, denk ik. Het loopt als een rode draad door mijn leven, onbegrip, het eindeloze geroddel, karaktermoord en zo en ze hebben niet eens dóór hoe schadelijk dat is.'
"Bagatelliseer het vooral. Snufje onrecht hier, mespuntje karaktermoord daar."
"Het ligt aan mij, Paul, want ik pas er niet tussen. Ze snappen het niet. Het zit in de verhoudingen die ik wel aanvoel, maar zij niet. Ze leven door alsof er niets is gebeurd."
"Ze? Wie zijn ze?
"Leeftijdgenoten die het niet voor je opnemen als je vals beschuldigd wordt door de directeur van school, bijvoorbeeld." Paul luistert roerloos. Plots hoort ze de tv-psycholoog die uitlegt dat men het dichter bij zichzelf houdt door niet over 'je' te spreken.
"De pijn omdat klasgenoten mij niet hielpen terwijl ze wisten dat ik geen schuld had. Hoe ze alleen aan zichzelf dachten. Dat soort dingetjes. Laat maar…het is al over." Hij zucht.
"Kom op Eus, je kent me beter. Ons plan is ontstaan op grond van jouw fantastische associaties, je vermogen uit niets iets te scheppen. Fenix, die nieuw leven inblaast door negatief in positief om te zetten. Wij geven ons over aan een onvoorspelbaar spel. Maken gebruik van aannames, via verfijnde manipulatie op grond van ervaring. Dat zou je kunnen veroordelen als doortrapt, zonder moraal, ware het niet dat we de zaken nu eens omdraaien en inspelen op HUN zwakte. Van ZE, de anderen, waar jij zo heerlijk veralgemeend over spreekt, alsof ZE geen deel uitmaken van onze wereld. Mij hoef je geen rad voor ogen te draaien. Kijk me aan en vertel." Ze schrikt.
Zou hij boos zijn, alles afblazen?
Langzaam draait ze zich om. Hij is vriendelijk haar maatje, als altijd. Of nee, toch niet. Ineens is hij de sterkste. Niet meer de anderhalf jaar jongere jonge hond die met haar over de dansvloer tolde. Die haar in de Passo Doble door de lucht gooide zodat ze een eind verderop, precies op de laatste tact, in de eindpoze het applaus in ontvangst konden nemen. Dat ze daar een blauwe knie aan overhield nam ze op de koop toe. Niemand realiseerde zich dat het eindeloos was getraind. Dát onbegrip vond ze geen probleem. Onwetendheid. Ze wist dat de halve zaal dacht dat het doodsimpel was. Dat men het niet zag als topsport. Dat de andere helft het aanstellerij vond omdat zij zonodig op moesten vallen.
Alles steekt haar plotseling postuum en ineens wordt ze boos. Niemand wist goddomme hoeveel uur zij zich daarvoor in het zweet hadden gewerkt. Kwaad wordt ze, om het gekonkel van de toeschouwers. Waarom haalden die meiden haar naar beneden? Het was jaloezie die ze destijds niet herkende, haar enkel verbaasde. Absurd. Samenzwering van trutten die zelf nergens hard voor werkten, die in de watten lagen met ouders die hun kroost bewonderden en het toelieten dat hun lieverdjes al dat venijn over haar uitstortten. Die ouders tolereerden het dat hun dochters haar een hoer noemden. Omdat ze de Rumba zo overtuigend voor het voetlicht bracht. Meesmuilende moederhoofden die zagen hoe hun mannen keken. Die hun nazaten voor haar waarschuwden alsof ze besmettelijk was. Eus had er destijds niets van begrepen dat ze om zo'n mooi talent zoveel te verduren kreeg, terwijl het haar enkel maar blij maakte. De pijn van achterbaks gestook staat ineens rechtop in haar rug. Het vergeten duveltje springt op de eerste dag van hun 'werk' al uit zijn doosje nu blijkt dat ze niet voor niets met Paul in Frankrijk zit. Met hem en niemand anders. Hij ligt op zijn zij geduldig te wachten omdat ze nog steeds zwijgt. Hoelang heeft ze gezwegen? Over vroeger, over wat, tegen wie, waarom?
"Ik heb altijd gedaan of het me niets deed, wapende me ertegen, maar ondertussen..."
Hij klopt uitnodigend op zijn bed. Ze slaat haar benen over de rand en loopt naar de werktafel voor het raam om de afstandsbediening te pakken. Het lawaai van TeleFrance 2 kan ze hier niet bij gebruiken.
feedback van andere lezers- Mistaker
Heel knap stukje dit. Genoten.
Bezoek ging niet door, ik had het kunnen weten...
Groet,
Greta
Dora: MOEDERS! Jaja. De mijne werd later steeds beter te pruimen, maar alleen omdat ik dat zelf goed in de hand hield. Dat is soms best een vette kluif, maar goed... Dank je - koyaanisqatsi
Aiai... iemand die het zich moeilijker maakte dan het is... Zeer herkenbaar.
Dora: Ja, jong zijn, nog niets begrijpen van de eigen naieviteit
de machtige spelletjes die worden gespeeld.
Eindelijk naar maat gedeeld... - bessy
HET brengt emoties boven,
ik lees verder
Dora: HET is misschien ook altijd wel emotioneel??? Dank je Bes - Wee
Rakend mooi geschreven.
'Alles steekt haar plotseling postuum', deze zin zegt zoveel.
En dan is het op, wordt het te groot en móet 't er uit.
De pijn, de onmacht, al dat verdriet ...
Knap stukje!
Dora: Wij twee, Door en Wee, jij en ik, midden in de nacht... over ongekende afstand dicht bij elkaar...een mooie ervaring.
Dank je voor je lovende woorden.
|
