|
< terug
Pugilistische Boksannalen 2: Emile Griffith vs. Benny 'Kid' Paret.
Van Dale Etymologisch woordenboek: pugilist [vuistvechter] {1847} < frans pugiliste [idem], van latijn pugil (2e nv. pugilis) [idem], verwant met pugnus [vuist], grieks pugmè [vuist, vuistgevecht], pux [vuist].
http://www.youtube.com/watch?v=vBNQNwCyYqk
"Boxing is a celebration of the lost religion of masculinity all the more trenchant for its being lost." (Joyce Carol Oates)
De documentaire Ring Of Fire is weer een Requiem voor de zoveelste dood geslagen bokser. Pugilisme is een veel te mooi woord voor zo'n bloedbad. Filip De Winter's reactie op het idee om probleemjongeren of kansarmen gevechtssport te leren om hun zelfrespect te vergroten: "Pure waanzin!"
En dan hebben we het nog niet over de talentlozen, de langzaam inwendig doodbloedende bokszakken om de lucky few naar de top te loodsen als een rode loper van spuug, zweet en gestold bloed, zoals zo mooi en tragisch verfilmd in de ultieme boksfilm zonder één lyrische franje glorie Fat City van John Huston.
Jezelf murw laten slaan is regressie naar een ancestrale state of mind, het mens -beest. Als een grizzly-beer die zich ziek volvreet aan het rottend karkas van een walvis in de baai van een troosteloos Noorden.
Emile Griffith, een verwijfde hoedenmaker van de Virgin Islands, onderdrukt naïef en zwart in de gesegregeeerde jaren '60 in Amerika, die als hij zich moet ontkleden voor zijn werkgever omwille van zijn musculatuur tot bokser wordt gepromoveerd, en ondanks zijn zachtaardigheid een slager in de ring blijkt.
Zijn betreurde nemesis, een Latino uit Cuba, de danser Benny Kid Paret, met de moves, maar niet de punch verliest eerst, wint dan, maar verliest finaal (en neem dat maar letterlijk) in hun derde kamp.
"Maricon!" zei hij tegen Emile Griffith, en een moordend salvo was het gevolg. Hoeveel opeenvolgende klappen kreeg hij te verduren? En de mensenlevens die in het kielzog werden meegesleurd waren zij die het meest onschuldig waren: niet de malafide promotors of perfide managers. Maar wel de scheidsrechter, Benny's vrouw en zoontje, Emile, en Benny zelf.
Emile is nog altijd bang, nachtmerries heeft hij ervan: je ziet hem kippevel krijgen als hij het vertelt. Ook in hem is iets gestorven: voorgoed. Ook een nicht kan moorden.
Want zeg mij wat betekent het man te zijn? Voor mij is Emile Griffith een echte man. Dat heeft alles te maken met volwassenheid, en hart te tonen. Zoals het toen infame beeldhouwwerk van Rodin 'De Burgers van Calais'. Het is normaal om bang te zijn!
Boksen, het brein is er niet voor gemaakt. Laat me u toch een tip geven: het voorhofd kan meer hebben dan de kin: word je onverwacht geraakt op laatstgenoemde, dan gaat het recht naar het evenwichtsorgaan in de oren. Zo beweert de legendarische José Torres. Die zelf total-loss en punch-drunk niet meer dan zichzelf kan zijn: een verlopen kampioen.
En de perversie is natuurlijk de catharsis van de gladiatoren in het eeuwige Colosseum: wat gewone stervelingen zoals u en ik niet meer vermogen, doen zij, de dwazen, de hersenlozen, de onnozelaars, de gelukzaligen, de Tysons (die volgens mij ook wel eens een verborgen nicht zou kunnen zijn, tenzij hij de laatste jaren gewoon teveel anabolica heeft gepakt; Tyson die wel na jaren therapie niet meer dood wil, maar wil leven, en als de zoveelste gevallen zwarte ten tonele wordt gevoerd als een karikatuur van zichzelf en duiven melkt in een realty soap) en sugar Jacksons (Ghanese clown tot vermaak van progressief Antwerpen op zijn bakkes gevallen en terug herleid tot een voormalige gelukszoeker opnieuw als dokwerker bananenboten kan gaan leegmaken).
God, wat geniet ik van die zwart-witte beelden van beeldschone mannen die intiemer zijn dan bij hun moeders en hoerenbezoeken. Herleid tot de essentie: baltsgedrag, territoriumdrift. Naakt: Eros, zwetend van ingespannen agressie door testosteron en adrenaline aangedreven Thanatos.
Er zijn geen én zoveel woorden voor. Emile houdt van mannen en vrouwen, en ook is hij al eens afgetuigd geweest tot stervens toe door homofobe agressors na het bezoek aan een gay bar, zijn voorkeur gaat toch uit naar vrouwen.
En dan het emo-moment, de tearjerker: na zoveel jaren brengen ze de zoon van Benny en Emile bijeen. De moeder van Junior en vrouw van Kid Paret heft het nooit over haar hart gekregen en is ondertussen overleden.
"Ik vergeef je!"
"Het spijt me zo!"
"Het was niet jouw schuld!"
"Ik deed het niet bewust!"
Tranen, omhelzingen, nog tranen en nog meer gepak en geschaar.
En dan treft het mij: de mooie jonge Junior met zijn ongeschonden gelaat kijkt ongemakkelijk in de camera. De ondertussen aan zijn korte termijn geheugen lijdende Emile is zichzelf. Raad u het? Hij houdt ervan die jonge snaak te ruiken, wiens vader hij in coma heeft geslagen voor een van de grootste beledigingen in Latino-culture.
"Maricon!"
P.S.1: Race card beats gender card beats sexual orientation card (naar Art Spiegelman over de vrijspraak van OJ Simpson).
P.S.2: Zaterdag 24 maart 1962 verloor in de undercard-kamp Angel Coloncito in de 3de ronde met KO van Angelo Soto. Maar dit is weer een gans andere engelachtige 'petit histoire' in de mikrokosmos van het gelukzalige prijsvechten.
|
