Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' maakbare leven
In de verte nevelt een schip, dat langs de kustlijn stil lijkt te liggen om straks Boulogne sur Mer aan te doen. In een waterzonnetje rusten ze uit van de lange wandeling. Het kalme intense blauw, beneden, over de rand van de klif, maakt hen niet meer dan een gedachtenflits. Eugenie ziet in het silhouet van het cruisschip 1500 zielen die aan het leven hangen. Of niet. De geloof, hoop en liefde show van verlies en winst. Mensen, net als zij. Mierenhoop bewegende armen, benen en hoofden, maar geen één met dezelfde gedachten. Levende wezens, die vrijuit dansen of strompelen in verkrampte regels en fatalisme. Teleurstelling verkroppen of tegen beter weten in stuklopen in dom doorzettingsvermogen met de overtuiging dat eerlijkheid de leugen achterhaalt. Vroeg of laat. Of niet. Er zijn er die fortuinlijk worden overstelpt met klein en groot geluk, dat ze amper beseffen, mijmert ze. Liefdesmomenten, groot als kathedralen of petieterig als speldenprikken, die men opsoupeert als 'hun recht', niet als de wonderlijke samenloop van het lot. Gelukservaring smaakt naar onverschillige verspilling zodra men het vanzelfsprekend vindt. Zinloos onbegrepen cadeau, dat een hunkerend mens met grote dank zou omarmen. Dankbaarheid is wellicht niet bij iedereen ingebakken? Inlevingsvermogen als gift, maar deugd en straf ineen. Liefde kun je koesteren, maken en breken, maar zodra het is herkend zou het strafbaar moeten zijn als men het nonchalant wegsmijt omdat het niet voldoet aan het schoonheidsideaal.
"Paul, geloof jij in de maakbaarheid van het bestaan?"
Hij schiet in de lach alsof dit de beste mop van de eeuw is. Wat is er mis met haar vraag? Ze voelt zich dom, belachelijk gemaakt. De lol vergaat hem in één klap door haar grote, triest geschrokken ogen. Kwetsbaarheid die zijn ziel doorklieft als een verhit zwaard. Soms haat hij zijn gevoeligheid. Doorheen zijn lachtranen vijvert gekringeld de door mama verwaarloosde dreumes. Hij grijpt haar hand en fluistert:
"Hardhoofd… sorry, ik hoop niet dat je dit serieus bedoelde."
"Het was geen humoristisch opzetje of domheid van een kleuter. Misschien zei ik het verkeerd. Geloofde je OOIT in jouw macht om je leven te maken zoals jij dat hebt uitgedacht?"
"Wie denkt er nou zijn leven uit?"
"Ik."
Hij huivert ondanks de warme bries die over hun bankje strijkt.
In die twee letters liggen levens begraven, beseft hij. Nu is hij toch, ongewild, op haar hart gaan staan.
Althans, zo voelt het. Hij vergeeft zichzelf en zwijgt. Zij ook.
Het schip is bijna uit zicht als hij zegt dat hij haar niet wilde bezeren.
"Het heeft toch ook iets komisch, in al zijn hardheid," relativeert ze, "dat ik nog steeds niet begrijp wat de zin ervan is om mij als voorbeeld op de wereld los te laten. Ik blijk niet meer dan een lastige luis in slappe verwende pelzen, een spiegel die andermans jaloezie weerkaatst. De luis kan het niet helpen dat hun zelfbeeld hen tegenvalt. Niemand is een verkeerd bezorgd postpakketje, ik óók niet. Maakt het hen gelukkiger om die luis dood te drukken? Doe iets aan jezelf, zou ik denken. Accepteer het geschenk des levens, incluis de blunders en groei over je minderwaardigheid heen. Ik besta ondanks dat men me uit wil vlakken. Veel eenzaamheid zou oplossen als iedereen gezegend was met een sprankje empathie."
Hij haalt zijn schouders op. Mensen zoals zij zijn te zeldzaam om iets aan kortzichtigheid te veranderen.
"Als... dan. Dat is utopie. Wensgedachten die iets van jou zeggen, maar niets uithalen want ieder heeft zijn eigen bestemming om te doorleven, Eus. Naar eer en geweten. De kunst is verbittering niet toe te laten, je kern te beschermen en je doel niet uit het oog te verliezen of te vroeg naar God te helpen."
"Zoals mijn vader, toen zijn ziel brak en hij de moed verloor."
"Natuurlijk wel sterk om toe te geven dat ze het als ouders verkeerd deden, maar wat koop jij ervoor?"
"Niets, behalve dat ik op mijn vijftiende besloot nooit zo verbitterd te raken als hij."
"Dat is je gelukt, Eugenie Verhoef. Ik geef het je te doen, jouw leven. Je zou hen de kost moeten geven die er allang het bijltje bij neer hadden gegooid, maar kijk ons nou…in Frankrijk aan de kust."
"Op de krijtrots van geleden leed schrijven we hoog en droog een nieuw plan op ons schoolbord."
"Dat als uitsmijter van ons leven wellicht onze beste voorstelling wordt," vult hij aan. Ze zucht. Zodra HET woorden krijgt wordt alles grijpbaar. Ze staan op, hebben nog een heel eind lopen voor de boeg.
"Wie doet ons dat na, met het oude lijf vol kinderlijke stout lef? We nemen het risico te mislukken."
"Kneuze Eus, jij bent niets veranderd. Met jou komt de brouwerij gistend verrassingsvol tot leven. Wie weet wordt het wel een 'cum laude succes'. Het zal goed komen. Hoe dan ook." fluistert hij en ze glimlacht.
"Haha, ja Paul, met of zonder snor, al is het in de nor, samen tot het eind. Zou het personeel zich al aan ons lokaas hebben vergrepen?"
Voor vertrek heeft hij het kaartje met 'Le chambre est pour moi' aan de buitenkant van de deur gehangen.
De formulieren liggen binnen, alsof iemand vergat ze op te ruimen, er niet behoren te liggen. Kamermeisjes met minder zuivere bedoelingen ontdekken dat zij méér zijn dan simpele vakantiegangers.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Ondertiteld 'Eus en haar erfenis' zou niet misplaatst zijn...
Dora: Haha, dank je wel , er komt nog een en ander - bessy
HET verhaal over leven overleven en veel meer dan dat....
je schrijft de dagdagelijkse dingen bijzonder op weg naar HET
Bessy
Dora: Spinsels als spekjes doorheen het plot geweven, zoals de haas door de koe gelardeerd met rookspek, gestoofd wordt in de oven van HET geloven.
Dank je Bessy... - Wee
Há, nu daagt iets in mijn oosten, hm ...
Ik zie ze ook, in het silhouet, en peins mij dezelfde mijmerijen :)
(Alinea twee: gevoeligheid, één l?)
Dora: Je weet HET maar nooit waar het schip vol mijmeringen strandt. Gevoelig met een el, jaja...Dank je wel, haha - Mistaker
HET blijft me boeien Door.
Groet,
Greta
Dora: Dank je wel Greta.
Inmiddels is het verhaal achter de schermen al veel verder dan het hier is gepubt.
|
