naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Later meer

door ERWEE

Mijn geboorte. Aanvankelijk had het iets van een raadsel. Meisje? Jongen? Mijn oerschreeuw was deze van iemand met mannelijke eigenschappen. De bevalling nam enige tijd in beslag en gelijk was mijn dag om zeep. Zelf had ik een optie genomen op de maand juli, maar het moest zo nodig augustus zijn. Management zou wel nooit mijn sterkste kant zijn, overwoog ik in mijn diepste binnenste. Familiaal bezoek was niet te vermijden. Ze kwamen met hongerige blikken. Ze vertrokken met gespannen buiken. Achter mijn rug vierde een discussie hoogtij. Omtrent vijftig procent was het eens: het is een mooi kind. De andere helft was geenszins akkoord: een lelijk mormel is het. Oom Jan scoorde het hoogst met de quote: 'Z'n beentjes staan krom en wacht maar, zijn geest zal dezelfde weg opgaan.' De derde dag reeds zong ik een chanson pathétique. Na de borstvoeding werden hele sloten rozenbottelthee mijn deel. Ik had twee kaarsjes mogen uitblazen. Onze buurman had een leuke New Forest pony. Mijn grootvader tilde mij op de rug van Charlatan. In geen tijd viel ik er aan de andere zijde weer af. Ooit zal hij een man zijn, sprak mijn moeder troostend, dan zal hij bakens verzetten. Mijn kinderlijke filosofie daarentegen bestond erin te denken: nooit zal ik verder springen dan mijn stok lang is. Ach, de dagen sleepten zich voort. Schoolbezoek werd een must. Geurhinder in het klaslokaal bracht misselijkheden. Irritatie van neus en keel, astmaklachten: het zorgde voor hoofdpijnen en concentratieverlies. Peptalk was verspilling. Ik maakte een deal met mezelf. Bij gebrek aan een woud in de onmiddellijke omgeving van dat schoolgebouw besloot ik om in plaats van een boskakker de grootste voordeurpisser te worden die men daar ooit over de vloer gekregen had. En zo ging het leven verder. Maar daarover later meer.

feedback van andere lezers

• Wee
  Geweldig stukje, méér aub!
  x
  ERWEE: Meer komt, maar anders.
  Zeer bedankt voor de lezing.