Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' gelooft
"Bonjour mesjeu le portjee. Ekskuu zee mwa, sielvoeplè."
Hij bekijkt Paul van top tot teen en knikt uit de hoogte.
"Zje pans ke voe konnee Mesjeu Le Grand? Il s'habiet iesie?" Nogmaals knikt de portier, nu naar een echtpaar dat hem groet voordat ze door de draaideur hummelen. Paul steekt de portier hun brief toe.
"Eske sè possieble de donnee set letre a mesjeu Le grand?" De man wijst zonder een woord te zeggen naar de receptioniste, hoogblond en flink opgeverfd deze keer. Alsof ze klaar is om te promoveren tot persoonlijke gezelschapsdame voor hoge heren. Paul draait door de ouderwetse deur, is snel terug en ze marcheren meteen naar de parkeerplaats om Le Treport te bezoeken.
In het internetcafé controleren ze de mailbox. Niets. Ze kopen kaarten al weet Eugenie niet voor wie. Haar thuisfront is net als geurige heide die men telkens afbrandt net voordat ze zal bloeien. Uitzichtloos. Ze praat er niet over. Menigeen neemt aan dat ze alleen op de wereld is.
"Minder mondain dan Dieppe," vindt Paul, "schilderachtiger, de illusie van authenticiteit, al heeft de tijd lelijke wonden geslagen. Dat spuuglelijke gebouw stond er een kwart eeuw geleden vast niet."
"Ik was chauffeur, kokkin, tolk, reisleidster voor ma en Anne, heb toen weinig echt gezien. Broodbeleg tussen de oude en de nieuwe snee... Anders dan nu: gelijkwaardig gezelschap, gedeelde verantwoording in een avontuurlijk plan dat alle kanten op kan. Het lijkt of ik Frankrijk herbeleef."
Halverwege de heuvel ontdekken ze een buurtsupertje zoals M. Blok treffend beschreef. In het aftanse slecht belichte pand legt de ondernemer, sluipend op zijn laatste pootjes, net niet het loodje. De treurig behangwangde man van rond de veertig, in vaalgrijze stofjas, wijst hen de kaasafdeling waar ze uit welgeteld drie bedroefde Camembertjes en één ondefinieerbaar schimmelkaasje kunnen kiezen. Een, misschien zijn, vrouw, rekent af. Met een van onvrede onaantrekkelijke glimlach, alsof de klanten er schuld aan zijn dat ze levenslang vastzat op de heuvels van dit visserplaatsje. France doet niet iedereen goed, vermoedt Eus. Volgens de graatmagere kruidenier zit een paar straten verderop de beste Italiaan van het district, een familierestaurant dat grandioos belegde pizza's serveert. Ze hebben inderdaad wel trek.
Het is meteen duidelijk dat de plaatselijke bevolking er zijn middagmaal geniet. Veelzeggend. Aan de bar zitten drie mannen in blauwe overalls, ze zijn overduidelijk met mest in de weer geweest. Een grote bel witte wijn begeleidt hun drukke debat, iets over quota en hectare.
Achterin, naast de toilet, kan men wedden op de paarden. Ook zijn er kaartjes voor de wekelijkse lotto verkrijgbaar. In het smoezelig plexiglazen hok is de dochter van de eigenaar tevens postbeambte en sociaal werkster. Door de gezellige sfeer en parmantige pizza, krijgen de minder kraakheldere tafelkleedjes een smoezelig huiselijk karakter.
Af en toe vedwijnt de zon, maar de temperatuur blijft aangenaam en ze buiken uit op een bank aan het water. Volmaakt in vrede met haar leven volgt ze de verrichtingen van enkele hengelaars die niets vangen, doch een geweldig goede zin hebben. Broers, ze lijken op elkaar. Familiebanden. Ach ja. Ze lijken hier nog mee te tellen, maar wat er achter de schermen wordt uitgevochten ziet geen hond. Voordat verdriet toeslaat stelt Eus voor in Dieppe de trap op te zoeken die ze zesentwintig jaar geleden ontdekte. Per toeval, als dat al bestaat...
Ze zijn er nog, de in de rots uitgehouwen onregelmatige treden. Plus het hek van dunne boomstammetjes. Stevig houvast, anders zou hoogtevrees roet in het eten gooien.
In doodse stilte, boven op het plateau, staat hetzelfde bankje, omringd door lage struiken. De fragiele teergroene blaadjes worden door een zwoel mager windje vlinderig bespeeld.
Paul is het met haar eens, de klim was de moeite waard. Het uitzicht over het Kanaal is even wonderschoon als ongeloofwaardig. Wanstaltig indrukwekkend als cliché-posters die menigeen boven de bank hangt. Omdat het oranje zo prachtig past bij het gemêleerde antraciet van de driezitsbank.
Ze ondergaan de adembenemende romantiek die in aquarel niet misstaat onder middelmatige liefdesgedichten, waardoor ze net dat beetje cachet krijgen dat de woorden missen.
Libelle-literatuur, noemt ze het stiekem, maar waagde het nooit om dat tegen de vriendin te zeggen die daar een abonnement op had.
"Als ik het zo zou schilderen bestempelt de kunstwereld mij als een foefjesverkopende vrouwelijke Bill Bross. Ken jij die kunstenmaker van de schilderlessen op tv? Gewaaier-penseelde kitschlandschappen als dit. Hij is óók al dood." Paul schudt zijn hoofd, had andere hobby's, kan behoorlijk piano spelen maar het talent om in beelden te spreken ontbreekt hem.
Dit zijn exact de omstandigheden waarin HET me overkomt, weet ze. De durf, het willen durven. Me opmaken om te worden weggehoond. Omdat het vaak verkeerd viel heeft ze dit al jaren niet meer gedaan. Men werd kwaad. Wie was zij in Godsnaam dan wel, om andermans leed te bagatelliseren? Hun lot aan henzelf toe te schrijven was absurd. Ooit verweet iemand haar, dat zij zich op een doortrapte manier de meerdere wilde voelen door te doen of ze een ingebeelde hogepriesteres was van onzinnig zweverig leeg lawaai. Beschenen door de allerlaatste zonnestraal van die dag, fluistert ze.
"Paul, geloof jij dat je ziel dit leven heeft uitgekozen om er iets van te leren?"
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Kan me amper inbeelden dat we 'hier zijn' om een andere reden dan te leren (lees: evolueren)? En da's in alle geval een gezondere veronderstelling dan uitgaan van nihilisme, me dunkt.
Dora: Dank je Koy... - bessy
goede vraag aan het eind om een dag over na te denken.
een teruglvende aflevrering vandaag die weer wat laat zien van de ware Eus....
mooi geschreven ook
tot morgen Bessy
Dora: Moeilijke vraag ook wel... confronterend soms gooit wellicht de verhoudingen compleet door elkaar. Het gevoel van eigenwaarde kan ervan gaan zinken... blub blub... De mens, gereduceert tot chemisch proces in de hersenen, combinatie van genen...Dank je - Wee
Kostbaar zijn ze, die momenten volmaakt in vrede met het leven.
Een bijzondere vraag, die Eugenie fluistert. Om over na te denken.
Mooi stukje, Door.
Dora: Dank je wel, Wee. - Mistaker
Niets gebeurt zonder rden maar soms is die reden totaal onduidelijk...
Groet,
Greta
Dora: Inderdaad Greta... dank je wel trouwe lezeres
|
