Passie voor schrijven
|
||
home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
top 10 wedstrijden forum hulp |
Volg ons op facebookGa naar chat |
Maar wie wil er nou een kast zijn?door NemoWij zijn een getimmerte, een ladekast, een imposant houten meubel uit grootmoederstijd. Een erfstuk misschien. Allemaal laatjes. In elk laatje ligt een stukje geest, een herinnering, een gevoel, een denkbeeld. De laatjes zijn met plan aangebracht, kennen volgorde, stramien, maar je weet niet wanneer welk laatje geschoven staat. In elk laatje ligt een schelp, een alias, een Zippo, een artefact. Met mijn wil doe ik wel eens een laatje uit, met mijn kleine vrije wil, maar heb weinig invloed op het grote schuiven. Telkens als ik kijk, zie ik andere set en setting. De schuifgang oogt machinaal, maar kent quantumsprong en nachtevening als nooduitgang naar een belendend universum. Dan is er opeens stikdonker of ruimte zonder vorm. In elk laatje ligt een wachten, een overweging, een zoen, een gouden band. De open laden roepen: ik sta open! Kijk mij! Om het hardst. Het is een kakafonie. De dichte laden, ook geen symphonie, brommen wat, ondergrondse hum door het hele huis, door heel de regio, tot aan Grijpskerk toe. In elk laatje ligt straatrumoer, een sjacheraar, een deal, een klap voor je kanis. Ik vlucht in discursief denken en ga bij zenman N. op bezoek. Probleempje, beste N.! Hij murmelt, ik moet stil zijn om het te horen: je moet je niet met je particuliere laatje vereenzelvigen - weet dat je kast, de kast, de hele kast bent, de rust van een kast. Opgetogen voor het moment boots ik satori na. Rust en wel, maar wie wil er nou een kast zijn? Gisteren heb ik me op zolder gezet.
feedback van andere lezers
|